Аб некаторых прычынах украінска-рускіх непаразуменняў і альтэрнатыўнай гісторыі Францыі

Меркаванне Яўгена Іхлава (аўтар зыходзіць з тлумачэнняў, дадзеных яму вядомым культуролагам прафесарам Ігарам Рыгоравічам Якавенка)



Дзівацтвы, чаму ўкраінскія гісторыкі адмаўляюцца лічыць Маскоўскую Русь працягам Кіеўскай, а рускі народ — брацкім; чаму цалкам свабодныя і дэмакратычныя па ладзе княствы Кіеўскай Русі, цалкам супастаўляльныя па развіцці з сучаснымі ім ўсходне- і цэнтральна-еўрапейскімі каралеўствамі і княствамі, раптам ператвараюцца ў паўпрыгонніцкія дэспатыі, можна растлумачыць, улічваючы “паўночна-заходні” зрух Русі.

Уключэнне ў Русь велізарных абшараў лясных масіваў, якія атрымалі назву Уладзімірска-Суздальскай Русі, пры адначасовым заняпадзе Кіеўскай Русі, літаральна выпаленай міжусобнымі войнамі, аднымі з галоўных мэтаў якіх быў захоп славянскіх рабоў, якія так цаніліся на візантыйскім рынку, прывяло да распаўсюджвання “руськой ўлады” на “лясныя” плямёны, пераважна літоўскага і уграфінскага паходжання.

У выніку адбыўся стадыяльны правал соцыума на стагоддзі. Нясмелае нованабытае насельніцтва дазволіла князям рэалізоўваць у сваіх уладаннях такія візантыйскія дэспатычныя сацыяльныя практыкі, якія ні кіяўляне, ні наўгародцы, ні пскавічы трываць бы не сталі.

Падобнае было пры стварэнні “раманскіх” каралеўстваў і імперыі Карла Вялікага на землях галаў, італійцаў і германцаў. Але рымляне хоць бы паўтысячагоддзя ўзмоцнена раманізавалі гэтыя плямёны. Але, увогуле, рымляне б вельмі здзівіліся б тэзе, што протафанцузы-галлы для іх — братэрскі народ.

На Русі ж усё адбылося “гістарычна імгненна”.

Калі вярнуцца да французскіх аналогій, то можна пабудаваць такую ​​альтэрнатыўную гістарычную рэальнасць. Пасля разгрому Бісмаркам Францыі вельмі многія французы, а галоўнае — важная частка французскіх элітаў перабіраецца ў заваяваны за 40 гадоў да таго кавалак Паўночнай Афрыкі — Алжыр-Туніс. Арабскае і берберскае насельніцтва хутка афранцужваецца, “Новая Францыя” імкліва развіваецца, распаўсюджваючыся і на Лівію, і на Марока. У гэты час “Старая Францыя” абяскроўлена грамадзянскімі войнамі — манархістаў і рэспубліканцаў, сацыялістаў і лібералаў, каталікоў і пратэстантаў.

Справа даходзіць да таго, што войскі “Новай Францыі” высаджваюцца на поўдні Старой, падпарадкоўваюць і далучаюць сабе Лангедок, уваходзяць у паўразбураны Парыж, каб прывесці да ўлады сваю крэатуру. Але паколькі ў афранцужаных і акаталічаных арабаў і бербераў, якія складаюць значную большасць у “Новай Францыі”, свае ўяўленні аб правах чалавека, дэмакратыі, верацярпімасці і асвеце, то ў “Новай Францыі” на ўсю моц трыумфуюць кансерватыўныя ідэяі у стылі дэ Мёстра — яна становіцца амаль абсалютнай манархіяй з наймоцным уплывам езуітаў. Затым гэтая сацыяльная мадэль — на штыках і шаблях — пераносіцца і ў “Старую Францыю”. Ваяўнічыя “новофранцузы” нават прыразаюць да Найкаталіцкай Вялікафранцузскай імперыі часткі Італіі і Іспаніі, вялікія прасторы нямецкіх земляў, Нідэрланды...

Пройдуць многія дзесяцігоддзі. Анахранічная Вялікафранцузская імперыя распадзецца (дапусцім, пад сумеснымі ўдарамі Англіі, Аўстрыі і Швецыі, паўсталых італьянцаў, іспанцаў, немцаў) і адновіцца Парыжская рэспубліка.

Пытанне пытанняў: ці захочуць грамадзяне Парыжскай рэспублікі, каб афрыканскія “новофранцузы” называлі іх “братамі”.

Паводле: livejournal.com