Лукашэнка: вечна раздражнёны пенсіянер ля пад'езда на лаўцы

Пасля 2020 года праз значна больш значныя праблемы Аляксандр Лукашэнка стаў менш сутыкацца з абвінавачаннямі ў рэтраградстве. Аднак яно нікуды не сышло.

Рэтраград — гэта праціўнік любога прагрэсу, чалавек, які імкнецца вярнуцца да ранейшага парадку рэчаў. У мінулым Лукашэнка не раз дэманстраваў гэтыя якасці, дый цяпер таксама хоча вярнуцца да парадкаў больш чым 50-гадовай даўніны, піша Салідарнасць.

Юнацтва кіраўніка, які нарадзіўся ў 1954 годзе, прыйшлася на 1960-я — пачатак 1970-х гадоў. Мяркуючы па ўсім, менавіта да таго перыяду існавання СССР Лукашэнка ўвесь час (магчыма, падсвядома) вяртаецца ў сваіх думках.

Пералічым некалькі з іх, якія сталі добра вядомымі ў нядаўнім мінулым.

Барацьба з «дармаедамі». Лукашэнка паўтарыў дзеянні савецкіх уладаў першай паловы 1960-х. многія павінны памятаць сцэну з камедыі «Аперацыя “Ы” і іншыя прыгоды Шурыка», знятую ў той перыяд: «Ну, грамадзяне алкаголікі, хуліганы, дармаеды, хто хоча сёння папрацаваць?»

Зацыкленасць на хакеі. У пасляваенны час найбольш папулярным відам спорту ў СССР быў футбол. Але ўжо ў канцы 19600-х яго стаў абганяць хакей — дзякуючы поспехам савецкай каманды на міжнароднай арэне. Лукашэнка дамогся таго, каб менавіта на хакей былі накіраваныя асноўныя фінансавыя патокі з бюджэту.

Будаўніцтва БелАЭС. І без яе наша краіна цалкам магла забяспечваць сябе электраэнергіяй. Але Лукашэнка любіць запускаць будаўніцтва грандыёзных аб'ектаў, як гэта было ў Савецкім Саюзе. І, дарэчы, менавіта ў 1960-1970-я ў СССР рэалізоўвалі маштабную праграму будаўніцтва АЭС.

У апошнія гады рэтраградства Лукашэнкі нікуды не сышло, а толькі абвастрылася. У 2020-м ён паўтарыў мем з бабулямі ля пад'езда, назваўшы ўдзельнікаў пратэстаў «наркаманамі». Затым было нямала прыкладаў, у якіх лёгка знайсці дасылкі да мінулага.

Жаданне адправіць школьнікаў і студэнтаў на сельгасработы. Лукашэнка, па сутнасці, нават не хавае, што асноўны яго аргумент на карысць такога намеру — асабісты вопыт у юнацтве.

«Мне дакладваюць, што ў нас у сярэдняй школе забаронена прыцягваць школьнікаў, здымаць там яблыкі, ці ж як раней мы займаліся: бульба, буракі, лён і гэтак далей. Большай дзікасці, Ігар Пятровіч (Сергеенка), я ўявіць не магу... Мы ж з вамі на бульбу ездзілі ў верасні, студэнты, і іншае. Гэта аб'ядноўвае, гуртуе людзей, яны разумеюць, што гэта такое», — успомніў восенню мінулага года кіраўнік падзеі даўняга мінулага.

Намер адправіць у космас жанчыну. Палёт чалавека ў космас, які стаў штодзённасцю, для Лукашэнкі па-ранейшаму з'яўляецца грандыёзнай падзеяй — як у часы яго юнацтва. Ураджэнец чэрвеня Алег Навіцкі, які пабываў на арбіце ад Расіі, раптам ператварыўся ў жаданага госця для кіраўніка.

Ужо каля года Лукашэнка актыўна прасоўвае ідэю палёту «першай жанчыны-касманаўта Беларусі» (нібыта сам Пуцін прасіў, каб гэта была жанчына, а не мужчына). Усё гэта адбываецца не толькі пры поўнай абыякавасці грамадства, але нават і дзяржСМІ, якія абмяжоўваюцца рэдкімі паведамленнямі на гэтую тэму.

У юнацтве Лукашэнка заспеў палёт першай у свеце жанчыны-касманаўта Валянціны Церашковай (яна, дарэчы, нарадзілася ў сялянскай сям'і выхадцаў з Беларусі). Мабыць, падзея так запала яму ў душу, што ён хоча яго паўтарыць.

Жаданне вярнуць ранейшыя правілы выпуску са школ і паступлення ў ВНУ. Пры Лукашэнку ў сістэме беларускай адукацыі шматкроць праводзіліся павярхоўныя рэформы, але чым далей, тым больш ён імкнецца вярнуць усё, як было ў СССР перыяду ягонага юнацтва.

Нядаўна кіраўнік абурыўся, што са школ прыбралі экзамены («гэта вянок усяму», «ішлі як на свята»), а таксама запатрабаваў вызначыцца з сістэмай паступлення ў 2024 годзе — прыкметна, як Лукашэнка жадае вярнуць уступныя экзамены ў ВНУ замест цэнтралізаванага тэставання.

У мінулым кіраўнік, мяркуючы па ўсім, задумваўся над тым, каб канчаткова не скаціцца да рэтраградства («каб мы не падвяргаліся крытыцы і нас не называлі рэтраградамі...»), але ствараецца ўражанне, што ў апошні час баланс відавочна згублены.

Лукашэнка ўжо і не хавае негатыўнага стаўлення да моладзі. Адно з нядаўніх яго выказванняў: «сядзяць, тыкаюць у гэты тэлефон — заўтра з неба ўсё зваліцца. Мы іх разбэсцілі да крайняй ступені. Ах, моладзь у нас добрая, добрая! Так, добрая. Але працаваць не хочуць і не ўмеюць. Яны не зробяць, яны не ўтрымаюць краіну».

Усё гэта было б смешна, калі б гаворка ішла пра звычайнага раздражнёнага пенсіянера, які разважае пра сучасны свет на лавачцы ля пад'езда. Але беларусам становіцца страшна, бо даводзіцца мець справу з чалавекам, які не збіраецца расставацца з уладай ні пры якіх абставінах.