Паўзком па лёдзе праз канал дабіраюцца ў Давыд-Гарадок жыхары Хорска

Жыхары вёскі Хорск на Століншчыне просяць пабудаваць для іх пешаходны мост праз канал. А ім адказваюць: «Няма грошай...».

Праблема гэтая ня новая, яна з’явілася тры дзесяткі гадоў таму, калі паміж Давыд-Гарадком і Хорском насыпалі дамбу і пракапалі абвадны канал.
Горад такім чынам абаранілі ад магчымых магутных паводак, калі рака Гарынь выходзіць з берагоў і падтапляе жылыя дамы. А вось прыгарадную вёску і яе жыхароў у зімовы час, наадварот, выраклі на ізаляцыю. Увесну канал перагароджваюць плывучым мостам і да восені праблемы пешаходнага злучэння з Давыд-Гарадком няма. А вось на зіму, каб лёдам не пашкодзіла метал, мост прыбіраюць. І да вясны... «Хоць ты плач!», — кажуць мясцовыя.

Ад Хорска да аўтавакзала ў Давыд-Гарадку па прамой не больш за паўтары кіламетры. Але дабірацца трэба ў абход. А гэта цэлых шэсць кіламетраў. Працы ў Хорску няма, большасць насельніцтва працуе ў Давыд-Гарадку, у тым ліку, у мясцовай бальніцы. Вакольным шляхам да яе 12 кіламетраў. Туды і назад — 24.
Машыны ёсць далёка не ў кожнай сям’і. Пешшу хадзіць далёка, а на ровары ў зімовы час года забаронена перасоўвацца, работнікі ДАІ пратаколы складаюць, рублём караюць.
Арганізацыя «За свой горад» ініцыявала грамадскую кампанію ўвосень гэтага года за будаўніцтва моста. Пад калектыўным зваротам падпісалася больш за 500 мясцовых жыхароў. Яшчэ каля 100 чалавек падтрымалі патрабаванні ў электроннай петыцыі.
Пасля звароту ў Столінскі райвыканкам з Давыд-Гарадка ў Хорск пусцілі рэйсавы аўтобус. У буднія дні ён здзяйсняе тры абароты. Праблема вырашылася, але толькі часткова. А ў выхадныя насельніцтва працягвае быць адрэзаным ад горада.
13 студзеня карэспандэнт назіраў наступную карціну: праз канал на карачках перабіраўся мужчына. Перахрысціўся... і папоўз. Мужчына, рэальна падвяргаў сваё жыццё небяспецы. Пасля некалькіх марозных дзён на Століншчыне усталявалася цёплае надвор’е, лёд ля берага падтапіўся і накрыўся пластом вады. А які ён, прыпарушаны снегам, далей, невядома... На карачках ціск на яго памяншаецца і шанцаў перабрацца на другі бераг, ня праваліўшыся па лёд, больш...
Знаёмімся. Мужчыну клічуць Васіль Андрайчук.

— Заўтра рана раніцай мне трэба ехаць у Брэст, — распавядае пажылы чалавек. — А як дабрацца да аўтавакзала? Вось ён, побач, а дабірацца трэба ў абход. Я ўжо не такі малады, каб шэсць кіламетраў у цёмны час сутак у адзіночку протопаць. Вось, выйшаў вывучыць абстаноўку на канале. Вытрымае мяне заўтра лёд... або патану? На каленках прапоўз па лёдзе на іншы бераг, даведаўся расклад аўтобусаў, цяпер на карачках дадому гэтым жа шляхам вяртаюся.

Калі капалі канал, успамінае Васіль Андрайчук, жыхарам Хорска абяцалі пабудаваць падвесны мост. Але слова не стрымалі. Спачатку вайскоўцы паставілі пантонную пераправу, людзі самі яе зводзілі-разводзілі ў залежнасці ад надвор’я. А потым пантонны замянілі плывучым мостам. І праблема абвастрылася. Дзяржава пагоршыла людзям умовы жыцця, а выпраўляць сваю віну не жадае.

Васіль Андрайчук быў у той дзень не адзіным, хто перасёк канал па падталага лёдзе. У гутарцы з журналістам жыхары Хорска распавялі пра тое, як яны ўсю зіму пакутуюць з-за адсутнасці пераправы. Куды б ні звярталіся, ім адказваюць, што няма сродкаў... выходзіць, жыццё чалавечае нічога не варта.

Паводле media-polesye.by