Выключылі з квартэта за грамадзянскую пазіцыю

13-гадовая мінчанка Ганна Зеніна адмовілася ўдзельнічаць у радыёконкурсе "Маладыя таленты Беларусі", які праводзіць Першы канал Беларускага Радыё. Дзяўчынка вучыцца граць на саксафоне ў адной з мінскіх музычных сярэдніх устаноў, ужо некалькі гадоў удзельнічае ў школьным Духавым квартэце. Калектыў, мабыць, даволі моцны, згуляны, таму што яго кіраўнік абвясціў, што падае заяўку на нацыянальны радыёконкурс. Але юная саксафаністка Ганна Зеніна — небывалая справа! — удзельнічаць у конкурсе адмовілася. Матывавала сваю адмову грамадзянскай пазіцыяй: яна не згодная з глабальнай пазіцыяй Белтэлерадыёкампаніі, у склад якой уваходзіць Першы канал радыё, які і праводзіць конкурс «Маладыя таленты Беларусі». Тады педагог выкрасліў дзяўчынку са складу квартэта наогул, замяніўшы яе іншай вучаніцай. А Ані патлумачыў, што, хоць і паважае яе грамадзянскую пазіцыю, але не хоча надалей залежаць ад яе жадання ці нежадання выступаць.

Вядома, дзяўчынка, у сілу ўзросту і адсутнасці вопыту не разлічвала на такі дакладны і балючы зваротны ўдар. Тым больш ад любімага педагога. Яна перажывае... але ў квартэт назад не просіцца, сваю пазіцыю не мяняе. Некаторыя асуджаюць за гэты падлеткавы дэмарш яе маму: чаму дзіця пагружанае ў палітычнае супрацьстаянне, навошта пазбаўляць яго дзяцінства? Пра гэты тонкі момант мы і пагаварылі з мамай дзяўчынкі Тамарай Зенінай.
— Дачка загадзя раілася з вамі, удзельнічаць ёй у радыёконкурсе ці не? Яна абмяркоўвала гэта дома?
— Не, Аня прыйшла са школы і паставіла мяне перад факт, які адбыўся. Я адразу сказала ёй, што зусім ні на чым не настойваю: гэта цалкам тваё, дачка, рашэнне. Але яна ж са мной жыве, усё бачыць і чуе. Я не раз услых абуралася, што Белтэлерадыёкампанія ні разу шчыра не сказала ў эфіры пра гвалт над мірнымі грамадзянамі! А потым праводзіць конкурсы для забавы... Ганна перажыла немалое ўзрушэнне, калі я апынулася ў ЦІП на Акрэсціна. І, вядома, дачка са мной салідарная.
— Колькі дзён вы правялі ў СІЗА?
— Мяне адпусцілі праз суткі са штрафам у 30 базавых, хоць я маці-адзіночка, маё дзіця заставалася дома зусім адно і затрымліваць мяне больш, чым на тры гадзіны, не мелі права. Аднак тады за кратамі засталіся яшчэ сем маіх суседзяў, з якімі мяне затрымалі ў тую снежаньскую нядзелю. Ім усім далі па 15 сутак і перавезлі ў Жодзіна. Калі яны выйшлі, то распавядалі, як у СІЗА перастукваліся «Жыве Беларусь!» з суседнімі камерамі, за што ім у пакаранне гучна ўключалі Першы канал радыё. Людзі ўспрымалі гэта, як катаванне.
— І Ганна чула гэтыя размовы…
— Так, і гэтыя апавяданні ў яе, здаецца, моцна адклаліся ў памяці. Я лічу, што дачка паступіла правільна. Калі ўжо мы аб'яўляем пратэст, выходзім з дому, рызыкуючы свабодай і жыццём, то чаму, вяртаючыся, павінны працягваць супрацоўнічаць з гэтай уладай? Пратэст павінен быць ва ўсім.
— Тамара, вы дагэтуль не назвалі прозвішча педагога і нумар школы, у якой вучыцца ваша дачка. Баіцеся?
— Не хачу, ён добры педагог, мы імкнуліся трапіць да яго ў клас. Хай ён сам дасць ацэнку свайму ўчынку. Аня ў любым выпадку збіраецца далей у яго вучыцца, калі ён не адмовіцца. Яна марыць стаць прафесійным музыкам.
— Гэта значыць, вы не да канца вольныя, згодныя? Асуджаеце рэжым, так бы мовіць, выбарачна. Дакладней, асуджаеце яго ў агульным, без канкрэтных персон.
— Я не згодная з педагогам у дадзеным выпадку, але ... яго прэстыж берагу. Выходзіць, так. Аня даўно і сур'ёзна займаецца музыкай, удзельнічае ў многіх конкурсах. У школьным квартэце гуляе чатыры гады. Духавы інструмент абрала сама, дробкай, калі паступала. Чаму? Напэўна, таму, што яшчэ ў раннім дзяцінстве ў яе была такая цацка пластмасавая, Дзіцячая труба на палову актавы. Запала ёй у душу... Я, як усе мамы, прыйшла ў музычную школу і, памятаю, напісала заяву на фартэпіяна, але Ганна цвёрда абвясціла педагогам, што на самой справе хоча гуляць на саксафоне. Лёс. І вось ужо думаем у будучым паступаць у музычны ліцэй ці каледж на духавое аддзяленне. Чалавек хоча быць музыкам.
— Вы з педагогам не абмяркоўвалі сітуацыю з выключэннем з квартэта? Бо ў падлетка траўма. Хоць і ў педагога траўма — як выступаць квартэту з трох чалавек?
— Менавіта гэтую сітуацыю не абмяркоўвала, хоць мне і было крыўдна за Аню, яна любіць гэты калектыў і заўсёды з радасцю ў ім гуляла. Педагогу даўно вядомая мая пазіцыя. У пачатку навучальнага года Аня прынесла са школы квітанцыю аб пералічэнні 30 рублёў на рахунак Упраўлення культуры Мінгарвыканкама. Настаўнік сказаў, што грошы пойдуць на рамонт інструментаў. Я адмовілася плаціць, таму што адкрыла першы які трапіў тэндар Мінгарвыканкама і ўбачыла, як у гэты ж час дзяржава закупляе музычныя цэнтры ў вайсковую частку. І яшчэ мы пастаянна чуем аб пакупках ваеннай тэхнікі і зброі. Тады я так і сказала педагогу: «у дзяржавы ёсць грошы на аўтазакі, а на інструменты не? Тады няхай усе бачаць, якія ў нас добрыя аўтазакі і якія дрэнныя дзіцячыя музычныя інструменты». Ён паспрабаваў запярэчыць: маўляў, тады і ад школы варта адмовіцца, таму што «яна ж таксама утрымліваецца рэжымам». Але ж школы ўтрымлівае не рэжым, а мы, падаткаплацельшчыкі. І сам рэжым, саму ўладу таксама ўтрымлівае народ. І настаўнік пагадзіўся, сказаў, што паважае маю пазіцыю і нават сам прытрымліваецца такой жа.
— Але Аню з квартэта выключыў.
— Гэта яго права, спадзяюся, ён захавае калектыў, які будзе выступаць не толькі пры гэтай уладзе, але і пасля яе змены.
— А ці ёсць правыя ў дадзенай сітуацыі, у дадзеным канфлікце «настаўнік-вучань»? На маю думку, і ён, і яна, і ўсе мы цяпер так ці інакш абпаленыя і траўмаваныя. Але добраахвотна выпасці з грамадскага жыцця і глядзець на ўсё толькі скрозь прызму палітыкі людзі не могуць. Вы згодныя?
— Цяпер палітыку ўжо наўрад ці можна аддзяліць ад нашага жыцця. І я б нават не адносіла гэты канфлікт да разраду палітыкі. Беззаконне пранікла ва ўсе сферы нашага жыцця, у тым ліку і ў адукацыю, і ў мастацтва. Вось нядаўна проста на працоўным месцы быў затрыманы артыст камернага хору Белдзяржфілармоніі Дзяніс Іваноў, а восенню музыкаў забіралі проста з двароў, дзе яны спявалі «Купалінку». Сярод іх былі нашы суседзі Леанід Паўлянок і Андрусь Такінданг, любімы намі саксафаніст Павел Аракелян. Мая дачка ведае ўсіх гэтых людзей, за ўсіх мы перажываем разам з ёй. Так што гэта не канфлікт з настаўнікам, а магчымасць неяк супрацьстаяць беззаконню. Кожны зараз пратэстуе так, як можа.

Паводле nv-online.info