Жыхары Cлавянска пад выбухі вывозілі сваю кераміку на кірмаш у Львоў

Чацвёра прадпрымальнікаў з Славянска, якіх Львоўскія ўлады запрасілі прыняць удзел у святкаванні Дня горада, перажылі сапраўдны жах: выбірацца з горада прыйшлося праз лінію баявых дзеянняў, расказвае сайт ramatorsk.info.



У цэнтры Львова побач з Оперным тэатрам стаіць вялікі рэкламны шчыт: "Праграма падтрымкі горада Славянска". Тут, у адной з сувенірных крамак прадаюць керамічныя вырабы, прывезеныя з мястэчка, якое цяпер ведаюць у кожным кутку Украіны. І, на жаль, не толькі дзякуючы ўмелым майстрам народнай творчасці.
 

— Паўдзельнічаць у гэтым праекце нам прапанавалі даўно, пагадзіліся 7 ўладальнікаў невялікіх керамічных вытворчасцяў. Аднак рызыкнуць выехаць вырашылі толькі мы. Загрузілі ў дзве машыны наш далікатны тавар і, на свой ​​страх і рызыку, выехалі. Гэта было як раз 2 мая, калі АТА была ў самым разгары.
 

Дачакаўшыся, калі стрэлы хоць трохі сціхнуть, мы паволі паехалі да Ізюма. Прабраўшыся праз блакпост мясцовай самаабароны, мы апынуліся ля ўмацаванняў ўкраінскай арміі. Фактычна, на лініі агню. А ваенныя з горада нікога не выпускаюць! Мы ўгаворвалі, тлумачачы, што нам назад дарогі ўжо няма, а заставацца паміж двух агнёў — вельмі небяспечна! Ваенныя доўга з кімсьці стэлефаноўваліся і нас, нарэшце, прапусцілі. Далей мы ўсю дарогу маліліся,—- успамінае Андрэй, адзін з жахароў Славянска.
 

Свае прозвішчы хлопцы называць не хочуць, як і фатаграфавацца: прызнаюцца, што баяцца за жыццё дзяцей, якія засталіся ў Славянску. Хацелі б неяк забраць сям'і адтуль, таму што тут ім дапамаглі знайсці месца для часовага пражывання. Але як гэта зрабіць — не ведаюць.
 

— Мы ж ужо месяц на "галодным пайку": палова насельніцтва горада, так ці інакш, звязана з керамічнай вытворчасцю — такіх міні-заводзікаў каля 500. У нас на вытворчасці працавала 20 чалавек, у іх — пяцьдзесят. А ў сувязі з захопам горада да нас перасталі ездзіць аптавікі, турыстаў таксама няма, чым плаціць людзям зарплату? Нам усе гэтыя палітычныя гульні не трэба, мы хочам жыць і працаваць. Нам дзяцей карміць, — уздыхае Святлана, успамінаючы сваіх траіх дзяцей, якіх пакуль невядома, калі і ўбачыць.
 

Па словах славянцаў, гандаль ў Львове ідзе досыць бойка: купляюць і гліняны, і парцалянавы посуд, керамічныя фігуркі чалавечкаў, зробленых славянскім майстрам. Многія, убачыўшы банэр "Усход і Захад разам", аплачаны, як і дарога ў Львоў, прадпрымальнікамі з розных частак Украіны, падыходзяць, цікавяцца, падтрымліваюць "кашальком". І шмат размаўляюць. Часцей за ўсё пытаюцца, наколькі, сапраўды, Данбас падтрымлівае тое, што зараз адбываецца.
 

— А што мы можам сказаць? Мы — людзі мірныя, нам захопы будынкаў, стральба і голад падабацца не могуць. Родныя тэлефануюць — у горадзе машыны не ездзяць, прадуктаў засталося мала, страшна. Мы ў міры хочам жыць з усімі. Львавяне пытаюцца: чым дапамагчы. Мы гаворым — маліцеся за нас і за Украіну, — кажа Андрэй.