Топ-10 фільмаў Жан-Поля Бэльмандо

Тытан французскага кіно назаўжды застанецца ў гісторыі. На гэтым тыдні адзначалі дзень яго народзінаў, і з гэтай нагоды ўзгадалі дзесяць яго лепшых стужак. Прыемнага прагляду!

Акрамя гэтай аўтарскай падборкі, іншыя сьпісы фільмаў глядзіце тут.

Нумар 10. Сто і адна ноч Сымона Сінема (Les cent et une nuits de Simon Cinéma). 1994

Гэтую стужку можна расцэньваць як сапраўдны ліст, напоўнены каханьнем да кінематографа, створаны з настальгічным адценьнем, якое мела рэжысэрка Аньес Варда. У фільме Мішэль Пікалі выконвае вельмі эмацыйную ролю з чароўнай адсылкай да свайго кінематаграфічнага мінулага і сваеасаблівым каментаром да мімалётнасьці зьзяньня кіназоркі.

Актор ўвасабляе жывы архіў гісторыі кіно, кожны яго жэст — даніна павагі фільмам, якія вызначылі ХХ стагодзьдзе. Варда выкарыстоўвае цікавую структуру фільма — малады студэнт наведвае паважанага кіназнаўцу на працягу ста дзён, каб сабраць яго ўспаміны. Жан-Поль Бэльмандо, Марчэла Мастраяні, Робэрт Дэ Ніра і безьліч іншыя цудоўных актораў узялі ўдзел у стужцы.

Кожнае наведваньне выклікае іншы ўспамін, іншую сцэну, што робіць фільм цудоўнай галаваломкай для кінаманаў.

Нумар 9. Адзін шанец на дваіх (1 chance sur 2). 1998

У пэўным сэнсе Жан-Поль Бэльмандо і Алэн Дэлон для французскага кіно ўвасаблялі амэрыканцаў Робэрта Дэ Ніра і Аль Пачына – кожны зь іх зьяўляецца глыбай кінематографу, але толькі бліжэй да канца кар’еры гэтыя пары актораў сустрэліся ў адным фільме і трапілі ў агульны кадр.

Гэты фільм рэжысэра Патрыса Леконта спалучае ў сабе элементы баевіка і камедыі, і, па-шчырасьці, не зьяўляецца шэдэўрам. Ён цікавы і патрэбны для прагляду перадусім самім фактам зьяўленьня Жан-Поля і Алэна разам. Ветэранскае кіно, у якім ўжо мала істотныя сюжэтныя нюансы, дзе хутчэй дзейнічае настальгія па 1960-80 гадах, калі гэтыя два акторы квітнелі і захаплялі сваімі працамі.

Нумар 8. Гульня ў чатыры рукі (Le guignolo). 1980

Стужка прапануе захапляльны погляд на таленты Жана-Поля Бэльмандо ў эпоху, калі французскі кінематограф з лёгкасьцю выкарыстоўваў выдатную сумесь камедыі і крымінальных сюжэтных ліній. Фільм рэжысэра Жоржа Латнэра прадстаўляе Бэльмандо ў ролі, якая, здаецца, спецыяльна створаная для яго жыцьцярадаснай экраннай асобы.

Яго герой зьяўляецца хітрым ашуканцам, чые прыгоды па ўсім сьвеце выклікаюць сьмех і трывогу ў гледачоў. Актор робіць непраўдападобныя сцэнарныя хады амаль праўдападобнымі. Памылковыя ідэнтыфікацыі, шпіянаж і буйныя крадзяжы – ўсё гэта падае на галаву галоўнага героя.

Нумар 7. На апошнім дыханьні (À bout de souffle). 1960

Стужка рэжысэра Жана-Люка Гадара зьяўляецца краевугольным каменем французскай новай хвалі кінематографа, і менавіта тут вобраз Жан-Поля Бэльмандо стаў знакавым. У гэтай ролі актор вызначыў усю сваю будучую кар'еру. Пасьля выхаду фільма на экраны Жан-Поль прачнуўся суперзоркай. Сам фільм дапамог сфармаваць новы стыль кінавытворчасьці, які адышоў ад традыцыйных тэхнікаў апавяданьня.

Пры праглядзе вы ўбачыце Парыж, які ўжо цалкам сыйшоў у нябыт. Вы зразумееце прорву, калі самі падарожнічалі ў сталіцу Францыі ў апошнія гады. Тая Францыя, той Парыж Жан-Люка Гадара застаўся толькі на старонках кнігаў і на кінакадрах.

Вобраз Бэльмандо з яго фанабэрыстасьцю і нязмушанай абыякавасьцю да грамадзкіх нормаў увасабляе расчараваньне моладзі той эпохі. Абавязковая для прагляду стужка, якая зьяўляецца істотнай культурнай зьявай у гісторыі кіно.

Нумар 6. Цудоўны (Le magnifique). 1973

Фільм рэжысэра Філіпа дэ Брока — гэта бліскучая сатыра шпіёнскага жанру. Бэльмандо грае адразу дзьве ролі — Франсуа Мэрлена, нязграбнага і крыху расчараванага аўтара шпіёнскіх раманаў, і Боба Сэн-Клэра, ветлівага і беспамылковага таемнага агента, які зьяўляецца галоўным героем кнігаў Мэрлена.

Гэтая падвойная роля дазваляе Бэльмандо супрацьпастаўляць штодзённае і фантастычнае ў жыцьці. Актор шыкоўна спраўляецца з тым, каб захапляць і забаўляць гледачоў.

Напэўна кожны некалі прагнуў быў агентам 007.

Нумар 5. Мадэрата кантабіле (Moderato cantabile). 1960

Стужка ўяўляе сабой рэзкі кантраст з больш яркімі і дынамічнымі ролямі, якія звычайна асацыююцца з Жан-Полем Бэльмандо. Гэты фільм, зьняты рэжысэрам Пітэрам Брукам па матывах рамана Маргарэт Дзюра, паглыбляе гледачоў у сферу экзістэнцыяльнай драмы і моцнага псыхалягічнага напружаньня.

Бэльмандо грае ўвасабляе персанажа, які ўвязваецца ў таямнічы дыялёг з жанчынай, ролю якой выконвае фантастычная Жана Маро. Кожны кадр старанна скампанаваны, каб узмацніць пачуцьцё ізаляцыі і адчужэньня, якое адчуваюць абодва героі, якія сустракаюцца ў бары прыморскага гарадка.

Нумар 4. Стукач (Le doulos). 1962

Праца рэжысэра Жана-П'ера Мэльвіля зьяўляецца яркім прыкладам французскага фільма нуар, дзе Жан-Поль Бэльмандо бліскуча выконвае ролю чалавека, ахутанага неадназначнасьцю і падманам. Гэты фільм выдатным чынам заключае ў сабе сутнасьць жанру нуар праз яго складаны сюжэт, насычаную ценямі апэратарскую працу і маральную складанасьць герояў.

Напачатку герой Бэльмандо паказаны паліцэйскім інфарматарам, які за розную драбязу здае ў органы крымінальныя афёры. Але далей яго сапраўдныя матывы і становяцца ўсё больш складанымі.

Нумар 3. Прыватны дэтэктыў (L'alpagueur). 1976

Фільм рэжысэра Філіпа Лабро, паказвае Жан-Поля Бэльмандо ў ролі прыватнага дэтэктавы, сваеасаблівага паляўнічага за галовамі, які дзейнічае па-за звычайнымі межамі закона. У гэтай ролі Жан-Поль нібы пераймае манэру жорсткага паліцэйскага ў выкананьні Клінта Іствуда. Абодва яны мала клапаціліся пра меркаваньне каго-кольвек. І справы да паліткарэктнасьці ў межах выкананьня неабходнай працы не існавала. Праца павінна быць выкананая, і яна будзе выкананая.

Бэльмандо, як і заўжды ў сваіх фільмаў, самастойна выконвае ўсе небясьпечныя скокі, падзеньні і іншыя акрабатычныя выкрутасы. Напружаны і прафэсійна зроблены трылер.

Нумар 2. Прафэсіянал (Le professionnel). 1981

Магчыма самая знакамітая роля легендарнага француза. Стужка Жоржа Латнэра паказвае Жан-Поля Бэльмандо ў ролі таемнага агента, якога ўрад пакінуў для місіі ў варожай замежнай краіне. Але гледачоў чакае нешта нашмат цікавейшае за прыгоды французскага Джэймса Бонда.

Жан-Поль паказвае чалавека, расчараванага той самай сістэмай, якой ён калісьці служыў з непахіснай адданасьцю. Ён па-майстэрску перадае пераўтварэньне свайго героя з урадавага аператыўніка ў агента-ізгоя, якому няма чаго губляць. Ён адзін рушыць супраць грознага дзяржаўнага апарату.

Хто пераможа ў няраўным двубоі?

Нумар 1. Чачара (La ciociara). 1960

Перад намі — адна з лепшых роляў Сафі Ларэн. Рэжысэр Віторыё дэ Сіка, па словах відавочцаў, падчас здымкаў неаднаразова не мог стрымаць эмоцыі і плакаў проста сярод здымачнай каманды. Неабходна папярэдзіць, вас чакае падобная рэакцыя на вялікі фільм.

Іншая назва карціны — «Дзьве жанчыны», што падкрэсьлівае асноўнае, на чым базуецца стужка. Вайна вачыма маці і дачкі. Яны вымушаныя пакінуць Рым, і гледачы становяцца сьведкамі іх падарожжа ў невядомасьць, туды, дзе сканчваецца вайна і зьдзекі, дзе кулі саступаюць месца зялёным лугам, па якіх цячэ малако і мёд.

Выразная і эталонная гульня Сафі Ларэн прынясе эстэтычнае задавальненьне аматарам яе творчасьці. Жан-Поль Бэльмандо дадае вострай выразнасьці гэтаму шэдэўру.

Прыемнага прагляду!