Кіраўнік ЕПАМ: З індустрыі з'ехалі 10–15% людзей. Можа з'ехаць яшчэ столькі ж ці больш

«Няма чалавечага капіталу — няма бізнесу», — адзначае кіраўнік EPAM Аркадзь Добкін. Ён кажа пра страты краінай талентаў і тлумачыць, што ІТ-спецыялісты з'язджаюць «з сем'ямі, з дзецьмі-падлеткамі і студэнтамі, якія ўжо не прыйдуць у ВНУ і не прыйдуць у кампаніі ў Беларусі. Гэта вялікія страты таленту і ўсяго таго, што з гэтым звязана. І страты, якія вельмі цяжка "папаўняюцца". І, вядома, велізарны падарунак суседзям».

Аркадзь Добкін распавёў dev.by пра планы, сітуацыю ў кампаніі, пра будучыню ІТ у Беларусі і неабходнасць дыялогу.

Прапануем некаторыя ўрыўкі з расповеду Аркадзя Добкіна, які падкрэслівае, што EPAM не збіраецца сыходзіць з Беларусі:

— Мы, напэўна, усе разумеем, што талент амаль як вада. Калі не знаходзіць сабе прымянення ў кампаніі або ў краіне, то проста выцякае туды, дзе яго «чакаюць». Плаціны наўрад ці дапамогуць. Наступіць засуха.

Таму хацеў бы яшчэ раз нагадаць — EPAM не збіраўся і не збіраецца сыходзіць або закрывацца ў Беларусі. Давайце ўсё ж зыходзіць з гэтага прынцыпу. Давайце супакоімся, наколькі гэта магчыма, і будзем разлічваць менавіта на такі сцэнар і на праяву здаровага сэнсу ў цэлым з усіх бакоў.

Ужо з'ехалі каля 10–15% людзей з індустрыі

— Па нашых прыкідках, ужо з'ехалі каля 10–15% людзей з індустрыі. Можа з'ехаць яшчэ столькі ж ці больш. З сем'ямі, з дзецьмі-падлеткамі і студэнтамі, якія ўжо не прыйдуць у ВНУ і не прыйдуць у кампаніі ў Беларусі. Гэта вялікія страты таленту і ўсяго таго, што з гэтым звязана. І страты, якія вельмі цяжка «папаўняюцца». І, вядома, велізарны падарунак суседзям.

Пра давер у бізнесе і грамадстве

— Давер (кліентаў) не страчаны. Таму ў цэлым сітуацыю з боку кліентаў я б назваў стабільна насцярожанай. Прыкладна такой яна была і год таму.

Іншая справа, што мяжа паміж рэпутацыяй і даверам і іх знікненнем вельмі-вельмі тонкая. Зарабіць, заваяваць іх — працэс дзесяцігоддзяў, а страціць можна імгненна ў выніку ўсяго аднаго нечаканага падзеі.

І гэтая страта, на жаль, можа стаць такой для ўсёй ІТ-індустрыі.

Пра дыялог улады і грамадства

З майго пункту гледжання, дыялог не проста патрэбны. Дыялог неабходны. Лічу, што магчымасці для яго ўсё яшчэ ёсць. Паспрабую патлумачыць.

ІТ-індустрыя — гэта, перш за ўсё, чалавечы капітал і кампаніі з іх кліентамі і рэпутацыяй. Абодва гэтыя кампаненты моцна ўзаемазвязаны. Не з'явяцца з ніадкуль у краіне іншыя таленты і іншыя кампаніі. Ну, ці гэта зойме яшчэ 20 гадоў.

Як кіраўнік глабальнай кампаніі я павінен і магу дзейнічаць толькі як рацыянальны чалавек і бізнесовец, які нясе адказнасць перад супрацоўнікамі, кліентамі, і інвестарамі, і краінай таксама. І слова "рацыянальны" тут з'яўляецца ключавым словам. Дык вось, з пункту гледжання гэтай рацыянальнасці, сёння ёсць адназначна агульныя інтарэсы ва ўладзе і бізнесу. ІТ-індустрыя — у іх ліку, і гэта, напэўна, стварае адну з магчымасцяў для дыялогу.

Зыход людзей прымушае кампаніі ўсё больш задумвацца аб сваёй прысутнасці ў краіне. Няма чалавечага капіталу — няма бізнесу. Сыход кампаній прымушае людзей яшчэ больш думаць аб эміграцыі. Не будзе кампаній з рэпутацыяй і даверам кліентаў — не будзе цікавай і кваліфікаванай працы.

Што значыць тады рацыянальнасць з пункту гледжання ўлады? Перш за ўсё, напэўна, гэта перагляд падыходу да пакарання людзей за іх перакананні і за мірнае выказванне гэтых перакананняў, за іх сумленную прафесійную дзейнасць, уключаючы спыненне адміністрацыйнага і крымінальнага пераследу гэтых катэгорый грамадзян.

Гэты крок крытычна важны.

Ён дазволіць, па меншай меры, прыпыніць зыход людзей з пачуцця страху і пачуцця неабароненасці, у нейкай ступені адчаю і неразумення, за што можна сёння быць пакараным адміністрацыйна або крымінальна.

Гэта дазволіць і бізнесу перастаць пастаянна баяцца за людзей і засяродзіцца перш за ўсё на бізнесе, кліентах і захаванні іх яшчэ не страчанага даверу. Безумоўна, неапраўданыя прэтэнзіі да бізнесу таксама ніяк не дапамагаюць, але ў дадзенай сітуацыі гэта ўжо, хутчэй за ўсё, другаснае. Бо бізнес — гэта перш за ўсё людзі.

Гэта, напэўна, і ёсць аснова для пачатку дыялогу.

Чаму менавіта ўлада павінна зрабіць гэты першы крок? Напэўна, перш за ўсё, таму што ў яе ёсць улада.