Пуцін, Ніксан, Мусаліні. На якога палітыка падобны Трамп?

Адзін з папулярных заняткаў у экспертным асяроддзі зараз — шукаць у аналах гісторыі палітыка, стыль якога наўмысна або мімаволі капіруе Дональд Трамп. Расказваем пра асноўныя трэнды.

Адольф Гітлер

Параўнаць нейкага палітыка з фюрэрам — вядомы брудны піяр-прыём. Не пазбегнуў яго і лідар MAGA. Праўда, гісторыкі такі варыянт успрымаюць са скепсісам праз абсалютна непадобныя біяграфіі Адольфа і Дональда. Прэзідэнт ЗША ў адрозненні ад фюрэра нарадзіўся і вырас у багатай сям’і, атрымаў добрую адукацыю і г.д. 

Аднак тыя ж гісторыкі прызнаюць, што некаторыя агульныя элементы ў характарах абодвух палітыкаў ёсць. Абодва дэманструюць монаманіякальны падыход да палітыкі. Для іх характэрная зацятая ўпэўненасць, што выключна і толькі ён адзін можа вырашыць праблемы ў дзяржаўнай палітыцы і грамадстве. Нельга не бачыць падобных рыс у аднаасобным сцвярджэнні Трампа аб яго ўнікальных здольнасцях і настойлівасці нацысцкага лідара на курсе «Fuehrerprinzip» (прынцып фюрара) — ідэі аб тым, што рашэнне праблем краіны патрабуе надзялення ўсёй уладай аднаго чалавека. 

Беніта Мусаліні

Некаторыя аўтарытэтныя гісторыкі праводзяць паралелі паміж Трампам і Мусаліні, зважаючы на ​​тое, што апошні не адразу стаў дыктатарам, а паступова кансалідаваў уладу. «Самая ясная паралель заключаецца ў тым, што Мусаліні быў прэм'ер-міністрам дэмакратычнага кааліцыйнага ўрада з 1922 па 1925 год. У той час ён павольна падрываў дэмакратычныя інстытуты, прыніжаў прэсу, ужываў гвалт супраць левых палітыкаў, жартаваў, што будзе ва ўладзе 20 гадоў, стварыў заканадаўчы орган (Вялікі савет), лаяльны яму», — піша часопіс Insider.

Рычард Ніксан

Зрэшты, наўрад Трамп ведае шмат пра італьянца Мусаліні. Хутчэй ён можа арыентавацца на нейкага амерыканскага прэзідэнта. Як наконт Рычарда Ніксана? Гісторыкі і журналісты паказваюць на падабенства паміж падыходам Дональда Трампа і Рычарда Ніксана да мадэлі кіравання. Ніксан быў вядомы тым, што складаў спісы ворагаў і атачаў сябе атмасферай падазронасці і варожасці падчас свайго прэзідэнцтва з 1969 па 1974 год. Параўнанне з Ніксанам выклікана таксама шквалам крытыкі Трампам яго апанентаў, асабліва вядучых СМІ.

Рональд Рэйган

Сам Трамп, дарэчы, любіць называць сябе рэінкарнацыяй Рональда Рэйгана. Аднак хутчэй гэта выклікана тым, што Рэйган культавы персанаж для правага электарата Штатаў. З ім асацыюць сябе практычна ўсе палітыкі-рэспубліканцы. Хоць няма сумневаў, што Трамп, як і Рэйган, валодае прыроднымі здольнасцямі і ўсвядомленай стратэгіяй таго, як быць зоркай экрана.

Уільям Мак-Кінлі

Шмат хто звярнуў увагу на тое, што Трамп вельмі пазітыўна ацэньвае спадчыну прэзідэнта Уільяма Мак-Кінлі, які займаў пасаду прэзідэнта ў з 1897 па 1901 год. Мак-Кінлі ўвайшоў у гісторыю як піянер амерыканскага экспансіянізму і агрэсіўнай мытнай палітыкі. У 1898 годзе Злучаныя Штаты вялі вайну з Іспаніяй, якая скончылася акупацыяй Кубы, Філіпін і Пуэрта-Рыка. 

Гровер Кліўленд

Хаця некаторыя кажуць, што з прэзідэнтаў канца 19 стагоддзя Трамп хутчэй падобны на Гровера Кліўленда. Кліўленд быў бацькам незаконнанароджанага дзіцяці, што стала прадметам гумарыстычнай перадвыбарнай літаратуры падчас прэзідэнцкіх выбарах 1884 года. «Мама, дзе мой тата?» — скандавалі яго супернікі падчас мітынгаў.

Уладзімір Пуцін

Папулярнае меркаванне, што Трамп бярэ прыклад з Уладзіміра Пуціна. Амерыканскае выданне Convrersation адзначае: «Трамп і яго прыхільнікі разглядаюць ўладу амерыканскага прэзідэнта ў шырокім сэнсе, падобнай да ўлады расійскага прэзідэнта або цара. Трамп, па сутнасці, ужо параўнаў сябе з каралём. Гэта жаданне "русіфікаваць" сваё прэзідэнцтва не выпадкова: Трамп і многія яго прыхільнікі ажыццяўляюць каралеўскую ўладу, а Уладзімір Пуцін прываблівае іх тым, што кіруе Расіяй як сапраўдны кароль».

Аляксандр Лукашэнка

Ну і, нарэшце, трэба сказаць, што беларусы таксама не засталіся па-за рамкамі дадзенай дыскусіі. Беларускі рэлакант Павел Кірылёнак, які жыве ў Барселоне, яшчэ напрыканцы студзеня канстатаваў у сябе на старонцы ў Фэйсбуку: «А калі задумацца, то беларусы першымі ў найноўшай (пост-СССР) гісторыі выбралі свайго Трампа. Гэта значыць, павяліся на прымітыўную жывёльную харызму тупога аррагантнага самаўлюбёнага папуліста-мужлана з кучай цікавых ідэй у галаве, адна вар’яцкай за іншую, і неверагоднай прагай улады. Можна сказаць, апярэдзілі агульнасусветны трэнд годзікаў гэтак на трыццаць. Думаю вось, ці можна гэтым ганарыцца...»