Альфрэд Кох: Суравікінскі драп увойдзе ў гісторыю як сімвал усяго пуцінскага праўлення

Замежжа

Палітык і пісьменнік у сваім тэлеграм-канале аналізуе ўцёкі расіянаў з Херсону, кармічны закон у дачыненні да генерала Суравікіна і ці здолее Пуцін ачомацца ад гэтага «манёўру».

kherson.jpg


УСУ ўшчыльную падышлі да Херсону і на ўсю моц абстрэльваюць пераправы праз Днепр. Па тым з якім азвярэннем украінцы лупяць з усіх відаў артылерыі па адыходзяць расійцам, мне асабіста ясна, што ніякім дамаўняком тут не пахне.

У ходзе гэтага адступлення Суравікін набывае той вопыт, якога яму так не хапала ў Сірыі. Там ён абстрэльваў мірных сірыйцаў ракетамі і бамбіў з самалётаў, а цяпер ён сам мае выдатную магчымасць пабываць у іх скуры. І на сабе выпрабаваць усе аспекты рукатворнага Армагедона.

Калі УСУ знішчаць большую частку Херсонскай групоўкі расійцаў (а ўсё ідзе да такога фіналу), то гэта не толькі пакажа ўсяму свету стратэгічны талент палкаводца Суравікіна, але і пазбавіць Украіну ад рызыкі з'яўлення гэтых войскаў на нейкім іншым участку фронту.

Цяпер на пераправах стаяць велізарныя натоўпы расійскіх жаўнераў, якіх бесперапынна абстрэльваюць УСУ. Расійцы, страціўшы надзею дачакацца сваёй чаргі на пераправах праз мост пад Антонаўкай і дамбу ў Новай Кахоўцы (зрэшты, гэтыя пераправы таксама абстрэльваюцца), кінулі ўсю тэхніку, і кінуліся пераплываць Днепр на першых, якія ім трапілі, пасудзінах.

Гэта падобна на што заўгодна, але не на арганізаваную эвакуацыю войскаў. Гэты суравікінскі драп увойдзе ў гісторыю як сімвал усяго пуцінскага праўлення. Называйце гэта як заўгодна. Новы Сталінград або Ватэрлоо. Але гэтую ганьбу ўжо не пераліцуеш у перамогу.

Карыстаючыся тэрміналогіяй Льва Талстога, «дух войска» пасля такіх манеўраў ужо не аднавіць, і, як не прывідныя былі шанцы Пуціна на перамогу, цяпер яны зніклі канчаткова.

У свой час Гітлер ускладаў вялікія надзеі на смерць Рузвельта. Ён лічыў, што гэта знак нябёсаў і «ненатуральная кааліцыя камуністаў і капіталістаў» разваліцца.

Вось і расійскія СМІ пачалі заклінаць рэальнасць і паведамляць пра тое, што Сі Цзіньпін не пацвярджае свайго ўдзелу ў саміце G20 на Балі.

Ідэя гэтых камланняў заключалася мабыць у тым, што багі пачуюць іх маленні і Сі не стане сустракацца з Байдэнам. І гэта будзе знак, што ён падтрымлівае Расію…

Але не прайшло і паўдня, як усе іх далікатныя мары былі бесцырымонна разбураныя страціўшым усялякую далікатнасць Белым домам. Які выразна і ясна сказаў, што перамовы адбудуцца 14 лістапада.

Думаю таварыш Сі выдатна разумее, што на гэтых перамовах немагчыма будзе пазбегнуць тэмы вайны ва Украіне. І ён аддае сабе справаздачу ў тым, чаго чакаюць ад яго амерыканцы. І калі ён ідзе на гэтую сустрэчу, значыць, яму ёсць што сказаць, і ёсць на што размяняць сваю згоду на паразу Пуціна.

Інакш навошта сустракацца? Для таго, каб адмовіць — досыць тэлефона або наогул зносін на ўзроўні міністэрстваў замежных спраў. Вочныя сустрэчы патрэбныя для ўсмешак і поціскаў рукі. Асабліва на такім узроўні.