Андрэй Ляховіч: Беларускія афіцэры зайздросцяць расійскім

На працягу як мінімум бліжэйшых двух гадоў, усталяванне ваенна-палітычнага кантролю Расіі над Беларуссю з'яўляецца найменш верагодным сцэнаром.

Пра гэта гаворыцца ў новым дакладзе кіраўніка Цэнтра палітычнай адукацыі Андрэя Ляховіча, прысвечаным падзеям, якія адбыліся ў Беларусі ў чэрвені-верасні 2017 года.
На думку палітолага, нягледзячы на ​​тое, што гібрыдная вайна Расіі супраць Беларусі ў бліжэйшай перспектыве з'яўляецца самым малаверагодным сцэнаром, праз два гады гэтая тэма можа паўстаць зноў у сувязі з правядзеннем новых расійска-беларускіх вучэнняў, аналагічных «Захаду-2017».

Абаронны бюджэт Беларусі амаль такі ж як у Эстоніі

Як піша Андрэй Ляховіч, у выпадку вайны з Расіяй у якой-небудзь форме Беларусь не будзе мець магчымасцяў для мабілізацыі, а таксама для перакідання і разгортвання войскаў.
Па дадзеных міністэрства абароны Беларусі ў 2016 годзе колькасць Узброеных сіл Беларусі складала 64 932 чалавекі, у тым ліку 14 502 афіцэра.

Палітолаг прыводзіць дадзеныя 2015 года, калі Беларусь па выдатках на войска займала апошняе месца ў рэгіёне. Абаронны бюджэт Беларусі тады быў супастаўны з выдаткамі на абарону Эстоніі, насельніцтва якой складае 1 мільён 317 тысяч чалавек.
«Калі казаць пра армію, няправільна ў першую чаргу казаць пра колькасць жывой сілы і ўзбраенні. У першую чаргу, армія — гэта людзі.
Беларускія вайсковыя афіцэры незадаволеныя сваім матэрыяльным становішчам. Іх заробак значна ніжэй, чым у міліцыі і тым больш КДБ, якія фінансуюцца ў прыярытэтным парадку. Пры гэтым у адрозненне ад грамадзянскіх асоб, ім забаронена мець іншую працу. Як правіла, жонкі афіцэраў, калі не хатнія гаспадыні — то лекары, настаўнікі, бібліятэкары, г.зн. прадстаўнікі малааплатных ў цяперашняй Беларусі прафесій», — адзначаецца ў дакладзе.

Беларускія афіцэры не разглядаюць рускіх як чужых

Як піша Андрэй Ляховіч, беларускія вайсковыя афіцэры ведаюць, што заробак іх расійскіх калегаў на аналагічных пасадах у два разы вышэй нават пасля дэвальвацыі расійскага рубля ў 2014 годзе (раней гэтая розніца была яшчэ больш значнай).
«Пасля заканчэння службы беларускія вайсковыя афіцэры на працягу многіх гадоў плацяць крэдыт за жыллё, іх расійскія калегі — атрымліваюць жыллё бясплатна. Яны зайздросцяць рускім. І не разглядаюць іх як чужых, патэнцыйных праціўнікаў. Псіхалагічна не гатовыя страляць у рускіх, нават калі тыя з'явяцца ў Беларусі ў ролі агрэсараў», — гаворыцца ў дакладзе.

Узровень прызыўнога кантынгенту спараджае «дзедаўшчыну»

У аглядзе закранаецца і іншая, актуальная сягоння вайсковая праблема. Як піша Андрэй Ляховіч, большасць салдат тэрміновай службы заклікаецца ў беларускае войска з асяроддзя менш інтэлектуальнай часткі насельніцтва, сацыяльных нізоў. Для жыхароў вялікіх гарадоў, хоць бы з сярэднім па беларускіх мерках узроўнем даходаў не складае вялікай працы знайсці спосабы, каб іх дзеці ў арміі не служылі або прабылі толькі на вайсковых зборах — на працягу месяца-паўтара. У выхадныя дні, калі бацькі прыязджаюць, каб пабачыць сваіх сыноў, на стаянках каля ваенных гарадкоў стаяць машыны горш за сярэдні ўзровень — зношаныя, старыя.
Як следства такой сітуацыі — распаўсюджаныя ў беларускім войску па-застатутныя адносіны, так званая «дзедаўшчына». Паводле інфармацыі міністэрства абароны Беларусі: «Кожны дзесяты прызыўнік апошніх двух заклікаў знаходзіўся на ўліку ў міліцыі. Затрымліваліся супрацоўнікамі праваахоўных органаў дзве траціны прызыўнікоў. Колькасць прызыўнікоў, якія мелі вопыт крымінальнага паводзінаў, склала больш за 4%».
«Ужо на падставе гэтай інфармацыі можна браць пад сумненне заявы аб высокай баяздольнасці беларускай арміі. Падраздзяленням, дзе квітнее «дзедаўшчына», небяспечна выдаваць баявыя патроны. Ёсць верагоднасць, што пакрыўджаныя атрымаюць магчымасць паквітацца з крыўдзіцелі», — мяркуе Андрэй Ляховіч.
Паводле thinktanks.by