Для ўлад магчымасць пасадзіць чалавека важнейшая, чым усе матэрыяльна-фінансавыя выгоды
Гісторыя з закрыццём пагранперахода — яшчэ і важны напамін пра тое, што калі беларускія ўлады разлічваюць на кампраміс у духу «мы пакінем усё як ёсць, а нам за гэта нічога не будзе», то, мабыць, дарэмна.
Аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі» таксама не мог не адрэагаваць на падзеі, звязаныя з закрыццём «Баброўнікаў».
— З сённяшняга дня закрываецца адзін з перадапошніх памежных пераходаў на мяжы з Польшчай. Што яны яго закрываюць, палякі абвясцілі ўчора. Паводле дзіўнага збегу абставін — якраз на наступны дзень пасля таго, як беларускі суд асудзіў Андрэя Пачобута да васьмі гадоў турмы. І якія б непрыемнасці гэтае рашэнне не абяцала беларускім грамадзянам, для беларускіх улад яно яшчэ больш непрыемнае. Хоць бы з-за ўскладненняў для прыгранічнага гандлю, якім яны папраўлялі фінансавае становішча асобных прыгранічных тэрыторый. Не кажучы ўжо пра сумныя перспектывы транзіту. Вось Пагранкамітэт сёння наогул палохаў усеагульным пагранічным калапсам.
І што ты мне ні гавары, а я практычна ўпэўнены, што аб гэтых польскіх планах беларускія ўлады ведалі загадзя. Напэўна, палякі іх пра гэта неяк апавясцілі. Ці хаця б намякнулі, што Пачобута лепш бы як-небудзь вызваліць. А калі Пачобута не вызваліць — могуць здарыцца якія-небудзь непрыемныя наступствы. І, улічваючы важнасць рэгулярнай працы памежных пераходаў для здароўя беларускай эканомікі, беларускія ўлады, здавалася б, маглі ахвяраваць адным — усяго адным — судовым прысудам.
Аднак не ахвяравалі. Таму што беларускія ўлады — гэта ж прынцыповыя ўлады, а не нейкія там. У іх, у адрозненне ад бездухоўнага Захаду, ёсць ідэя і вялікая мэта. Для іх магчымасць пасадзіць чалавека важнейшая, чым усе гэтыя матэрыяльна-фінансавыя выгоды. І дзеля кожнага, літаральна кожнага чалавека, якога ім хочацца пасадзіць, беларускім уладам нічога не шкада. Таму што гэта ўлада для чалавека, а не для прыгранічнага гандлю або, скажам, транзітных транспартных патокаў.
Так я падазраю, што з эмігрантамі, якія добраахвотна пакаюцца, беларускія ўлады таксама не ўтрымаюцца. Некаторым, вядома, спачатку даруюць — дзеля карцінкі ў тэлевізары. Але потым пра іх усё роўна ўспомняць, і пракурор выдасць адпаведную санкцыю. Іншая справа, што жадаючых пакаяцца з ліку тых, хто ні ў чым не вінаваты, пакуль не набралася нават на статыстычную хібнасць. Жадаючых пакаяцца, як я разумею, наогул пакуль не з'явілася. Калі не лічыць той няёмкай гісторыі, калі пракуратура прыняла за пакаянне журналісцкі запыт.
Але гісторыя з пагранпераходам — яшчэ і важны напамін. Напамін пра тое, што калі беларускія ўлады разлічваюць на кампраміс у духу «мы пакінем усё як ёсць, а нам за гэта нічога не будзе», то, мабыць, дарма. Таму што акрамя гатовых шукаць кампрамісы нямецкіх дэпутатаў у Беларусі ёсць яшчэ і суседзі. І з аднаго боку, гэтыя суседзі могуць даставіць беларускім уладам дастаткова непрыемнасцей і без удзелу нямецкіх дэпутатаў. А з іншага боку, беларускія ўлады даставілі гэтым суседзям столькі праблем, што аб гэтых праблемах ужо цяжка забыць.
Нагадаем, сёння раніцай, 10 лютага, закрыўся памежны пераход «Баброўнікі». Беларусь рашуча пратэстуе з-за закрыцця яго Польшчай. Сёння раніцай МЗС Беларусі нават выклікаў часовага паверанага ў справах Польшчы ў Беларусі Марціна Вайцяхоўскага, каб выказаць яму рашучы пратэст праз закрыццё памежнага перахода.