«Гэта вызваленне». Акцёр Маляваныч пра звальненне з тэатра «за парушэнне кодэкса гонару»

З тэатра імя Горкага «за парушэнне кодэкса гонару» быў звольнены Аляксандр Ждановіч. Акцёр, знакаміты Маляваныч з «Калыханкі», колішні кіраўнік тэатра-студыі «Радасць» для дзяцей-інвалідаў расказаў «Нашай Ніве» пра свае адчуванні.

— Спадар Аляксандр, як у вас настрой?

— Божачкі мае, надвор’е цудоўнае, наперадзе лета, я зазнаў шмат падтрымкі ад людзей. Увогуле жыццё — цуд, а выпрабаванні, якія Бог дасылае, дык і дзякуй яму за гэта. Тое, што са мной здарылася, па-першае, было прадказальна, па-другое, гэта драбніца ў параўнанні з тым, як пакутуюць людзі ў турмах, колькі ў нас паламаных лёсаў. Таму трымаюся, усё добра.

— Вы кажаце, што гэта было прадказальна — чаму вы думалі, што вас звольняць?

— Не хачу варочаць брудную бялізну. Ніхто не вінаваты ў тым, што адбылося, людзі на кіруючых пасадах сабе не належаць — яны належаць сістэме, якой служаць. Усё гэта і смешна, і горка.

— Ведаючы пра рызыкі, вы працягвалі выказвацца, у тым ліку ў сацсетках, — чаму?

— (Смяецца) Мне казалі, што не трэба. Я насамрэч чакаю нечага горшага — зрэшты, як кожны з нас — і думаю, так яно і будзе, мы жывём як на мінным полі. Не ведаю чаму. Як кажуць, «я інакш не мог», хоць, можа, гэта неразумна і неасцярожна. Магчыма, сумленне падказвае, што рабіць, альбо эмацыйнасць залішняя. Я шмат думаю пра тое, што адбывалася, адбываецца і будзе адбывацца. Хочацца дайсці да нейкага адказу, але ў мяне яго няма. Не ведаю. Адзін жыве, каб проста жыць і жылі яго дзеці, — і гэта нармальна, а іншы кіруецца нейкімі большымі вымярэннямі. Я раю кожнаму хоць неяк абазначаць сваю пазіцыю, інакш мы зусім пакоцімся ў прорву — мы і так коцімся, але ж не па сваёй волі. Агідна будзе, калі мы ўласнымі рукамі для сябе і дзяцей выбудуем турму.

— Ці можна было пасля жніўня працягваць працаваць у дзяржаўным тэатры, як раней?

— Таксама пытанне, дарэчы, і дырэктар тэатра мне яго задаў — мы ж не проста сказалі адзін аднаму «да пабачэння», мы паразмаўлялі і ён паспрабаваў данесці мне сваю пазіцыю. Кожны ж, у тым ліку амапавец які, мае сваё апраўданне, ніхто не скажа, што служыць злу. І вось дырэктар мяне такім чынам папракнуў — і я згадзіўся. Так, маё сумленне было не зусім чыстае. Таму звальненне — насамрэч нейкае вызваленне, мне стала ў чымсьці лягчэй, хоць гэта і страта магчымасці прафесійнага росту. Бо тэатр Горкага — не апошні паводле колькасці асоб, побач з якімі можна развівацца. Але [калі] не гэты тэатр, будзе нешта іншае, я ўжо маю прапановы, да таго ж ніколі адной гэтай працай не абмяжоўваўся.

— Як гэта — развітацца з тэатрам свайго жыцця па такой прычыне?

— О, Езус Марыя… Канечне, вялікай радасці няма, але зноў жа гэта было прадказальна. Цікавае пытанне, а што далей? Як культура можа існаваць у такіх варунках, калі яна сама па сабе мяркуе выказванне асобай нейкай пазіцыі? Без гэтага атрымліваецца проста халтура, абслугоўванне чужых інтарэсаў, у СМІ гэта называецца прапагандай. Значыць, далей мы будзем толькі весяліць людзей і ставіць камедыі?..