«Хто і за што ў нас страляў?»

Невядомыя ў бусе стрэлілі ў хлопца і дзяўчыну і моцна іх паранілі. Маладзёны ўжо чацвёрты месяц не могуць атрымаць адказ на пытанне: хто і навошта ў іх страляў?

Увечары 10 жніўня Павел разам са сваёй дзяўчынай Вольгай гулялі па Берасці. Па дарозе дадому яны патрапілі пад абстрэл гумовымі кулямі. Малады чалавек з раненнем нагі правёў у бальніцы каля месяца. Яго дзяўчына лячылася ў два разы даўжэй і да гэтага часу не аднавілася пасля цяжкіх траўмаў: як фізічнай, так маральнай.
Гэта быў другі дзень стыхійных пратэстаў пасля прэзідэнцкіх выбараў. Увечары таго дня ў розных частках горада ўзнікалі сутычкі з міліцыяй. Для разгону дэманстрантаў сілавікі ўжылі святлашумавыя гранаты.
— Памятаю, што мы тады зайшлі ў абменнік на вакзале, затым наважыліся пайсці да аптэцы на рагу Гогаля і Леніна, — распавядае «Салідарнасці» Павел. — Мне трэба было купіць лекі. Інтэрнэт тады не працаваў, што адбывалася ў горадзе, мы не ведалі. Каля аптэкі сустрэлі маладога чалавека, раней нам незнаёмага. Ён сказаў, што на Машэрава, у раёне ЦУМа, яго паранілі гумавай куляй. Стралялі з буса, які праязджаў міма. Хлопец паведаміў, што ў Кобрынскага моста таксама неспакойна. Мы тады вырашылі ехаць у спальны мікрараён, дзе жыве Оля.
Пайшлі па Гогаля ў надзеі дайсці да бульвара Касманаўтаў і сесці на аўтобус. Рух там ніхто не перакрываў, міліцыя нікога не спыняла. Выйшаўшы на бульвар, мы ўбачылі ланцуг сілавікоў са шчытамі, і рух быў перакрыты. На тратуары стаялі нейкія хлопцы. Мы да іх падышлі спытаць, што адбываецца ў горадзе. Яны сказалі, што самі нічога не ведаюць, маўляў, толькі што пад'ехалі.
У гэты момант да нас пад'ехаў шэры бус. Рэзка адчыніліся дзверы і пачуліся стрэлы. Мы пабеглі. Я паспеў зрабіць толькі некалькі крокаў і адчуў нейкі ўдар у нагу. Оля крыкнула, што яе падстрэлілі. Мы прыгнуліся і схаваліся за машынамі на паркоўцы.
Тры хлопцы, з якімі мы размаўлялі, схаваліся ў салон машыны. Мы папрасіліся да іх. Забраліся на задняе сядзенне і замерлі. Праз пару секунд на паркоўку пад'ехаў аўтазак, з яго выйшлі сілавікі. Мы ляжалі, стараліся не рухацца. Болю я спачатку не адчуваў.
Невядомыя, па словах Паўла, пахадзілі па паркоўцы і з'ехалі. Толькі пасля гэтага малады чалавек агледзеў сваю рану і заўважыў кроў:
— Спачатку падумаў, што трапілі пулькай ад пейнтбола, што там сіняк нейкі застаўся. Пасвяцілі тэлефонам, і я ўбачыў вялікую дзірку сантыметра 4 у радыусе, мяса вонкі. Нага здранцвела, было балюча. Паглядзеў на нагу Олі. У яе ў раёне сцягна была разарваная калашына, праступіла кроў. Нас давезлі да бальніцы, мы выйшлі, крыкнулі, што параненыя. Падбеглі лекары, забралі нас, адразу ж адправілі на аперацыю.
Лекары дыягнаставалі ў Паўла агнястрэльную рану ніжняй траціны галёнкі. Каб закрыць дзірку на галёнкі, прыйшлося перасаджваць тканіну з сцягна.
– Мы вельмі ўдзячныя лекарам і медперсаналу брэсцкіх бальніц: гарадской, цэнтральнай і абласной, – звяртаецца берасцеец. — Усе да нас ставіліся з разуменнем, дапамагалі. Чаго, на жаль, нельга сказаць пра супрацоўнікаў Следчага камітэта, праваахоўных органаў.
Заява, якую я напісаў праз некалькі дзён пасля ранення, афіцыйна разглядаецца. Са мной не раз гутарыў следчы. І кожны раз ён спрабаваў задаваць пытанні, кшталту: "Вы ўпэўненыя, што стралялі з буса?», «Можа, на вас хто-то напаў на двары?». У мяне склалася ўражанне, што яны не хочуць дакапацца да ісціны.
Не дапамог Паўлу і зварот да дэпутата Палаты прадстаўнікоў Леаніда Брыча. Той месяц таму пасля асабістай сустрэчы абяцаў зрабіць запыт у сілавыя структуры, аднак адказу хлопец так і не атрымаў.
– Мы, калі б вінаватых знайшлі, маглі хоць бы выставіць ім рахунак за маральную шкоду і матэрыяльную шкоду. Бо на лекі прыйшлося выдаткаваць немалую суму. Але галоўнае нават не ў гэтым. Нашы ўлады заўсёды ставілі сабе ў заслугу ўменне падтрымліваць парадак і бяспеку на вуліцах. Але аказалася, усё гэта толькі прыгожая адмазка. Мы ж нікому не пагражалі, проста ішлі па вуліцы. Хто і за што ў нас страляў? Чаму за гэта ніхто не адказаў? Значыць, міф аб бяспецы проста быў выгадны ўладзе да пэўнага моманту?