Ларыса Фінкельштэйн: Як пазбавіцца ад езуіцтва медыкаў?

Вядомы беларускі арт-крытык і мастацтвазнаўца Ларыса Фінкельштэйн распавяла ў Фэйсбуку пра ўражанні ад наведвання мінскай паліклінікі: «SOS! Цэнтральная гарадская паліклініка № 6 — фабрыка інсультаў, логава забойцаў».

Пасля наведвання паліклінікі “ў нармальным стане ціск становіцца 260/140”, — напісала Ларыса Фінкельштэйн. “Зразумела, у нашай паліклініцы было шмат выдатных супрацоўнікаў, лекараў, медсясцёр, лабарантаў. Яны ёсць і сёння, але яны не робяць надвор'я”, — з сумам зазначае мастацтвазнаўца, педагог вышэйшай школы, аўтар і вядучая шматлікіх перадач і рубрык на радыё і ў друкаваных СМІ.

“Паважаныя сябры, знаёмыя і незнаёмыя! Хачу папрасіць пра дапамогу — не матэрыяльную, а кансультатыўную! Падазраю, сітуацыя такая — не толькі ў мяне. Як пераадолець, або як пазбавіцца ад бандытызму і езуіцтва медыкаў? — піша Ларыса Фінкельштэйн. — Выходжу з працэдурнага кабінета пасля ўколу. Ліфтавыя кнопкі гараць, ён выкліканы, стаяць пацыенты. Кнопка згасае раптоўна ў 19.53–19.55 (ліфцёр працуе да 20.00, калі лекары часам затрымліваюцца да 21.00). Прашу дзяўчынку, якая мела намер ісці па лесвіцы: «Я — інвалід, з 6-га паверху не сыду, папрасіце ліфцёра на хвіліну ўключыць ліфт». Сама вяртаюся ў калідор, кідаюся ў кабінет, дзе ідзе прыём, прашу патэлефанаваць на вахту, затрымаць ліфцёра. У адказ першая фраза лекара Прышывалка — адразу віск: «Выйдзіце адсюль! Я дадому хачу сысці своечасова!». Я зноў тлумачу, што мне давядзецца начаваць тут, я не змагу сысці. Новы віск. Пацыентка, якая сядзіць на прыёме, прапануе пабегчы на вахту і спыніць ліфцёр. Прышывалка ўжо вішчыць на пацыентку: «Нікуды не пойдзеце, пакуль не выпішу рэцэпты». У гэты час на паверх ўзлятае вахцёрка і як турэмны наглядчык крычыць: «Не паложана! Своечасова трэба хадзіць! Я закрываю будынак! Своечасова трэба!».

У нас многія лячэбныя ўстановы замяняюць сабой выхаваўча-папраўчыя.

Праз некалькі хвілін, так званы лекар Прышывалка выходзіць з кабінета і заяўляе адзінаму хвораму пад яе дзвярыма, што прыём скончаны, і ўжо нікуды не спяшаецца, а важна перапаўзае ў кабінет насупраць і, не зачыніўшы дзвярэй, крычыць на ўвесь калідор, перамывае косткі мне, а затым нахабнаму пацыенту, які яшчэ хацеў атрымаць ад яе медыцынскую дапамогу. Спіч яе доўжыцца хвілін 20, затым яна павольна праплывае міма мяне па калідоры, і я паспяваю параіць ёй памяняць ёй прафесію. Яна па-хамску адгукаецца і сыходзіць.

Услед за ёю вылятае яе субяседніца, таксама як бы лекар Вавулава. Убачыўшы мяне, адразу істэрычна крычыць і махае над сваёй галавой кулакамі: «Ідзіце хутчэй адсюль, я паверх закрываю». Я ёй кажу спакойна: «Зачыняйце і ідзіце, усё зачынена, што вам перашкаджае сысці?». Яна выскоквае, крычыць: «Выклічу міліцыю». Хвілін праз 40 з'яўляецца нарад, настроены вельмі мірна, я ім тлумачу сітуацыю. Яны разумеюць, што трапілі не на злачынцу. Прапануюць сваю дапамогу ў спуску.

Да таго, што я не хаджу па лесвіцах і пакінула ў машыне палку, спадзеючыся на ліфт, у мяне пачынае дзіка балець і кружыцца галава. Я прашу выклікаць з дыспетчарскага ліфтавага пункта дзяжурнага або аварыйку, яны за хвіліну ўключаць ліфт. Міліцыя выклікала хуткую. Прыехалі двое, надзвычай разумных хлопцаў. Разам з міліцыянтам яны знеслі мяне на крэсле. Гэты спуск каштаваў вялікіх страхаў і здароўя. У хлопцаў дрыжаць рукі і ногі, у мяне выскоквала сэрца. Мне здавалася, што я лячу з 6 паверху без лесвіцы, і мы вось-вось усё паляцім кулём і разаб'емся. Наперадзе нас, як загараджальныя сіла, ішоў мой знаёмы, які прыляцеў па званку мяне ратаваць, але сам не рызыкнуў ісці са мной па лесвіцы, убачыўшы мой збялелы бы мел твар. Тут жа дачапілася вахцёрка: «Мне зачыняць трэба! Выходзіце адсюль!». Я адразу ўстаць не магла і некалькі хвілін адыходзіла ад спуску пад яе дзікі крык.

Назаўтра я выклала ўсе начмеду і напісала скаргу. Па яе тону было зразумела, што спагады тут чакаць не даводзіцца. Ніякія меры прынятыя не былі. Гэтыя дзяўчаты, мабыць учорашнія выпускніцы медуніверсітэта, што за месяц працы ўжо узненавідзелі хворых, па-ранейшаму вядуць прыём.

А позна ўвечары, праз пару дзён, у кабінет, дзе я была на прыёме, прынеслі тыповую «позву ў суд»: час і месца, куды з'явіцца, без узгаднення са мной. Прыйшла. Ніякай камісіі няма. На сваім працоўным месцы сядзіць Карэневіч — загадчык аддзялення, хвілін праз 20 з'яўляецца іншая загадчыца адзялення Пісарык, яшчэ праз 10 хвілін — загадчык гаспадаркі — начальнік ліфцёр, апошнія — начмед Кашэлевіч — праз гадзіну пасля прызначанага тэрміну.

Цэлую гадзіну я патрабавала паклікаць так званых лекараў — прадмет, па-сутнасці, канфлікту. Цэлую гадзіну мне хлусілі, што ў іх непрацоўны дзень сёння, потым, што яны на візітах, потым, што ў іх пачаўся прыём хворых, і іх нельга выклікаць у кабінет. Уявіце, пасяджэнне суда з істцом без адказчыка. Прыйшоў чалавек, абрабаваны на вуліцы, а знойдзеных злачынцаў не паклікалі. Пяць начальнікаў, пяць чыноўнікаў цэлую гадзіну па-езуіцку, гледзячы мне ў вочы хлусілі і патрабавалі нейкіх тлумачэнняў ад мяне... Каго судзілі?!? Старшыня Карэневіч матляла галавой і казала: «Вось-вось яны ідуць». Пісарык сядзела як Буда і цадзіла: «За імі пайшлі». Начмед Кашэлевіч шантажавала мяне запісам, нібыта маіх абраз у сваім тэлефоне і махала ім перад маім носам. Невядомы без халата, заклаўшы рукі ў кішэні, прыняўшы бандыцкую позу, стаў мяне засташваць і выганяць, затым прадставіўся юрыстам Борыным, пагражаў міліцыяй, як водзіцца ў гэтай паліклініцы. Увогуле, абыходзіўся са мной як з вулічнай дзеўкай. Астатнія патрабавалі, каб я чагосьці чакала і не сыходзіла.

Я адчувала, што зараз страчу прытомнасць ці ў мяне разарвецца галава. Яны наўмысна цэлую гадзіну даводзілі мяне да шаленства, правакуючы істэрыку, і вядома, дамагліся яе. Я сабе ўяўляю, які акт працы камісіі яны складуць. Але камісія не працавала. Яны і не збіраліся караць вінаватых, і нават разбіраць канфлікт, а спрабавалі запалохаць мяне.

Яны не толькі на лекараў, яны на людзей не былі падобныя. Такога зверствы і езуіцтва немагчыма сабе ўявіць, а гэтыя вінаватыя Прышывалка і Вавулава, абароненыя сваімі начальнікамі, недалёка ад іх сышлі і сядзелі па сваіх кабінетах.

Тыя маладыя хамілі адкрыта, па-вулічнаму, па-жлобску, а гэтыя пенсіянеркі, што зубамі ўчапіліся ў свае месцы, гатовыя былі, захоўваючы «зэкаўскую» салідарнасць, знішчыць немаладога хворага чалавека, і рабілі гэта па-чыноўніцку стрымана, не павысiўшы голасу

SOS! Цэнтральная гарадская паліклініка № 6 — фабрыка інсультаў, логава забойцаў. Асцярожна. Але з гэтым штосьці трэба рабіць”.