31 бомба запаволенага дзеяння

Галоўным палітычным вынікам 2019-га стаў сістэмны «прымус да інтэграцыі», які Расія ўжыла ў адносінах да Беларусі. Пагроза частковай або поўнай страты суверэнітэту зноў стала рэальнай для нашай краіны.

Уласна, Крэмль яшчэ ў канцы 2018-га строс пыл з падпісанай у мінулым стагоддзі дамовы аб стварэнні саюзнай дзяржавы Беларусі і Расіі. Але тады было не да канца зразумела: настроена Масква сур’ёзна ці гаворка ідзе пра рытуальныя танцы напярэдадні юбілею пагаднення.
У 2019-м Уладзімір Пуцін і Ко з усёй выразнасцю прадэманстравалі, што маюць намер схіліць Беларусь да аб’яднання ў той ці іншай форме. Ціск прыкметна ўзрастаў, хоць Мінску парой атрымоўваліся ўдалыя контратакі: да прыкладу, РФ вымушана была замяніць свайго пасла, прыбраўшы залішне агрэсіўнага Міхаіла Бабіча.
Аднак беларускаму кіраўніцтву прыйшлося пагадзіцца на стварэнне рабочых груп, якія заняліся «паглыбленнем інтэграцыі» у рэжыме амаль поўнай непразрыстасці. У верасні Дзмітрый Круты (на той момант міністр эканомікі, а цяпер ужо намеснік кіраўніка ўрада) паспрабаваў абгрунтаваць сакрэтнасць тым, што публікацыя праекта Праграмы дзеянняў па рэалізацыі палажэнняў дагавора аб стварэнні саюзнай дзяржавы «магла б стварыць глебу для інфармацыйных маніпуляцый». Пры гэтым высокапастаўлены чыноўнік запэўніваў, што праца ідзе выключна над эканамічнымі аспектамі пагаднення.
На самай справе глебу для маніпуляцый у значна большай ступені стварае адсутнасць інфармацыі, чым яе наяўнасць. Як высветлілася ў канцы года, падрыхтавана 31 дарожная карта, якая тычыцца розных напрамкаў супрацоўніцтва. У тым ліку, па прызнанні Аляксандра Лукашэнкі, апошняя з іх прадугледжвае стварэнне наднацыянальных органаў: «Парламент, магчыма, прэзідэнт будзе і іншае».
Агучыўшы гэтую навіну, кіраўнік Беларусі паспяшаўся супакоіць прыхільнікаў незалежнасці тым, што ён дамовіўся з Пуціным 31-ю карту не абмяркоўваць цяпер. Але раз яна ў прынцыпе існуе, значыць, пытанне заключаецца толькі ў тым, калі менавіта гэты дакумент ўсплыве зноў.
Мяркуючы па ўсім, гэта здарыцца даволі хутка. У Крамля ёсць падставы спяшацца з паглынаннем Беларусі.
Ды і астатнія 30 карт з’яўляюцца адмысловымі бомбамі. Кожная з іх у той ці іншай ступені звязвае Беларусі рукі на карысць Расіі.
Шэраг аналітыкаў, зрэшты, лічыць, што цяперашняя інтэграцыйная кампанія апынецца не больш выніковай, чым папярэднія. На іх думку, Аляксандр Лукашэнка не захоча расставацца з абсалютнай уладай у Беларусі, а значыць ніякага аб’яднання з РФ не будзе.
Слабое месца гэтай тэорыі заключаецца ў тым, што Крамлю адводзіцца роля свядомага прасцяка, якога ў чарговы раз абвядуць вакол пальца. Між тым, Пуцін напэўна зрабіў высновы з вопыту папярэдніх адносін з Лукашэнкам. Хутчэй за ўсё, расійскі прэзідэнт пралічыў развіццё падзеяў хаця б на пару хадоў наперад, уключаючы прадказальны супраціў партнёра-апанента. І нельга не ўлічваць, што Пуцін размяшчае куды вялікімі эканамічнымі і палітычнымі рэсурсамі, чым Лукашэнка.
Таму ціск Расіі на Беларусь у 2020-м і наступных гадах з высокай доляй верагоднасці будзе нарастаць. Момант ісціны сапраўды набліжаецца, і як тут не ўспомніць эпічнае: «На хрэна патрэбен такі саюз?»
Паводле Салідарнасці