І памерлі яны ў адзін дзень. Гісторыі каханьня дыктатараў

У гэты самы вясновы дзень далёкага 1945 года Адольф Гітлер застраліўся, а яго каханка Эва Браўн атруцілася цыянідам. Жылі яны нядоўга, і не шчасьліва, але памерлі, як мараць шматлікія пары — у адзін дзень. Тая ж гісторыя напаткала Бэніта Мусаліні і яго Клару Петачы, а таксама Нікалае Чаўшэску з жонкай Эленай. Як кажуць: разам — і назаўжды.

Адольф і Эва

Дакладныя прычыны, па якіх Гітлер абраў Эву Браўн у якасьці свайго спадарожніка зьяўляюцца прадметам спрэчак. Лічыцца, што Гітлера прывабіў зьнешні выгляд Эвы. Яна была прывабнай і жвавай паненкай, вядомай добрым густам у адзенні і прагай да вечарынаў, а Гітлер меў вострае вока да эстэтыкі.

Эва Браўн была маладой жанчынай з Мюнхена. Браўн пазнаёмілася з Гітлерам у 1929 годзе, калі ёй было ўсяго 17 гадоў і яна працавала памочніцай у яго кабінэце. Неўзабаве яны пачалі сустракацца, але Гітлер трымаў іх адносіны ў таямніцы і не прызнаваў яе сваёй партнэркай на публіцы. Аднак з цягам часу іх адносіны паглыбіліся.

Эва Браўн была верная Гітлеру і гатовая ставіць яго патрэбы вышэй за свае. Яна была гатовая застацца на заднім пляне, па-за ўвагай грамадзкасьці, што магло пасаваць да жаданьня Гітлера канфідэнцыяльнасьці і кантролю. Эва не займалася палітыкай і не займала афіцыйных дзяржаўных пасадаў. Тым ня менш яна суправаджала Гітлера на шматлікіх публічных мерапрыемствах, пару часта бачылі разам на фотаздымках і ў кінахроніцы.

Браўн таксама была фатографам, і яна зрабіла шмат шчырых фотаздымкаў Гітлера і яго паплечнікаў, якія дазваляюць зазірнуць у асабістае жыцьцё адной з самых сумна вядомых асобаў у гісторыі.

Эва двойчы спрабавала скончыць жыцьцё самагубствам, калі ён адмовіўся ажаніцца на ёй. Аднак заставалася вернай Гітлеру да канца жыцьця.

Апошні тыдзень у жыцьці Эвы і Адольфа быў трагічным. Яны апынуліся ў пастцы ў бункеры Гітлера пад вуліцамі Бэрліну. Горад быў у аблозе саюзьніцкіх сіл.

Калі саюзьнікі набліжаліся, Гітлер станавіўся ўсё больш паранаічным і яго паводзіны станавіліся ўсё больш рэзкімі. Між тым Браўн цьвёрда заставалася побач зь ім, нягледзячы на небясьпеку.

22 красавіка 1945 года Браўн напісала ліст сваёй сястры Грэтль, у якім выказала сваю веру ў тое, што галоўны злачынца стагодзьдзя быў «найвялікшым чалавекам усіх часоў», і заявіла пра свой намер заставацца зь ім «да канца».

29 красавіка Гітлер і Браўн ажаніліся на невялікай цырымоніі ў бункеры. Шлюб трымаўся ў таямніцы ад усіх, акрамя некалькіх іх бліжэйшых паплечнікаў.

На наступны дзень яны абодва скончылі жыцьцё самагубствам.

Бэніта і Клара

Паміж імі была розьніца ў амаль 30 гадоў, а таксама жонка Мусаліні. Але ўсё гэта не стала перашкодай да гісторыі каханьня італьянскага дыктатара.

Мусаліні быў чалавекам, які патрабаваў лаяльнасьці і паслухмянасьці ад навакольных, Клара здолела яму падараваць гэта. Яна была дачкой з багатай і ўплывовай італьянскай сям'і, якая магла даць Мусаліні доступ да істотных эканамічных сетак. Бэніта быў вядомы сваёй любоўю да ўлады і багацьця, і сувязі Петачы маглі быць адным з фактараў яго рашэньня працягваць адносіны зь ёй.

Клара Петачы нарадзілася ў Рыме ў 1912 годзе ў сям'і заможнага лекара Франчэска Петачы. Яна вырасла ў прывілеяваным і культурным асяроддзі і атрымала адукацыю ў Італіі і Швайцарыі.

Паводле некаторых зьвестак, Мусаліні ўпершыню сустрэўся з Петачы ў Рыме ў 1932 годзе, калі ёй было ўсяго 19 гадоў. Як паведамляецца, Петачы пазнаёміла з Мусаліні яе старэйшая сястра, якая ў той час была вядомай сьвецкай ільвіцай і сяброўкай іншай палюбоўніцы Мусаліні. Іншыя крыніцы мяркуюць, што Мусаліні пазнаёміўся з Петачы праз яе бацьку, які быў прыхільнікам фашысцкага рэжыму.

Бэніта быў жанаты на Ракеле Мусаліні з 1915 года, і ў пары было пяцёра дзяцей. Аднак пазашлюбныя адносіны Мусаліні былі добра вядомыя, і яго адносіны з Петачы былі толькі аднымі са шматлікіх. Адносіны Мусаліні з Петачы не абыходзіліся без цяжкасьцей. Клара раўнавала іншых палюбоўніцаў Мусаліні, і пара часта сварылася. Акрамя таго, палітычныя амбіцыі і абавязкі Мусаліні часта мелі прыярытэт над яго асабістым жыцьцём, у выніку чаго Клара Петачы адчувала сябе занядбанай і расчараванай.

Разам з тым Клара была вядомая сваёй вернасьцю Мусаліні і, як паведамляецца, рызыкавала ўласнай бясьпекай, каб абараніць яго падчас замаху ў 1937 годзе.

У 1943 годзе Мусаліні быў зрынуты і арыштаваны ўласным урадам, а Клара была схопленая і ўтрымлівалася разам зь ім. У рэшце яны былі выратаваныя нямецкімі войскамі, і Бэніта быў прызначаны лідэрам Італьянскай сацыяльнай рэспублікі, якая кантралявалася Нямеччынай.

У 1945 годзе, калі войскі саюзьнікаў набліжаліся да Італьянскай Сацыяльнай Рэспублікі, Мусаліні і Петачы паспрабавалі бегчы ў Швайцарыю.

Мусаліні і Петачы былі ва ўцёках некалькі тыдняў да іх захопу. Ён падарожнічаў зь невялікай сьвітай, у тым ліку Петачы, і яны ўвесь час былі ў руху, спыняючыся ў бясьпечных дамах, а працягвалі рух пад покрывам цемры. Аднак 27 красавіка 1945 года каля возера Кома ім не пашанцавала. Абставіны захопу і гібелі Мусаліні і Петачы застаюцца спрэчнымі дагэтуль. Паводле некаторых зьвестак, партызаны першапачаткова зьбіраліся ўзяць Мусаліні і Петачы ў палон і перавезьці іх у войскі саюзьнікаў. Аднак калі вестка пра іх захоп распаўсюдзілася, натоўп разьюшаных італьянцаў сабраўся ля паліцэйскага пастарунка, дзе іх утрымлівалі.

Натоўп складаўся з партызанаў, простых грамадзянаў і чальцоў камуністычнай партыі, усе яны былі раззлаваныя і расчараваныя пасьля гадоў фашысцкага кіраваньня. З надыходам ночы напружаньне ўзрастала, і натоўп пачаў патрабаваць выдаць ім Мусаліні і Петачы.

У гэты момант дэталі становяцца цьмянымі. Некаторыя зьвесткі паказваюць, што Мусаліні і Петачы былі расстраляныя партызанамі, а іншыя сцьвярджаюць, што іх зьбівалі і лінчавалі. У любым выпадку, іх целы ў рэшце былі дастаўленыя ў Мілан, дзе іх павесілі дагары нагамі на грамадзкай плошчы як папярэджаньне іншым, хто можа пайсьці па сьлядох Мусаліні.

Цікава, атрымалася, што Адольф на 2 дні перажыў Бэніта.

Нікалае і Элена

Адносіны паміж румынскім дыктатарам Нікалае Чаўшэску і яго жонкай Аленай на працягу дзесяцігоддзяў адыгрывалі вырашальную ролю ў палітычным ландшафце Румыніі. Але як яны сустрэліся?

Нікалае Чаўшэску нарадзіўся ў 1918 годзе ў невялікай вёсцы ў Румыніі. Ён быў сябрам камуністычнай партыі і ўзьняўся па службовай лесьвіцы, каб у выніку стаць генэральным сакратаром у 1965 годзе. Ён меў рэпутацыю харызматычнага лідэра, вядомага сваёй жорсткай рашучасьцю і амбіцыямі.

Элена нарадзілася ў 1916 годзе. Нікалае і Элена Чаўшэску ўпершыню сустрэліся ў пачатку 1940-х гадоў, калі яны абодва працавалі ў Камуністычнай партыі. Іх пазнаёміў агульны сябар, і яны хутка пачалі сувязь. Нягледзячы на тое, што Чаўшэску на той момант ужо быў жанаты, у іх з Эленай завязаліся рамантычныя адносіны.

У 1953 годзе Чаўшэску разьвёўся з першай жонкай і ажаніўся з Эленай. У пары нарадзілася трое дзяцей.

На працягу ўсяго шлюбу Чаўшэску ставіўся да Элены як да ключавога палітычнага дарадцы і даверанай асобы. Яна адыгрывала актыўную ролю ў яго палітычнай кар'еры.

Аднак стаўленьне Чаўшэску да жонкі не заўсёды было пазытыўным. У прыватнасьці, ён сачыў за кожным яе крокам і забараніў ёй мець блізкіх сяброў. Чаўшэску таксама быў вядомы сваім буйным норавам і схільнасьцю накідвацца на блізкіх. Паводле паведамленьняў, ён часта лаяў Элену ў прыватным парадку і падвяргаў яе эмацыйнаму гвалту.

Нягледзячы на ​​гэтыя праблемы, Элена заставалася вернай прыхільніцай мужа на працягу ўсяго шлюбу. Яна была ключавой фігурай у рэжыме Чаўшэску, займаючы пасады сябра парлямэнту, кіраўніка Нацыянальнай рады па навуцы і тэхналёгіях і старшыні Нацыянальнай рады сацыялістычнай адукацыі. Шногія румыны абураліся прыкметнай роляй Элены ва ўрадзе і бачылі ў ёй сымбаль карупцыі і кумаўства, якімі пакутаваў рэжым Чаўшэску.

Апошнія дні кіраваньня румынскага дыктатара Нікалае Чаўшэску і яго жонкі Элены былі адзначаныя хаосам і гвалтам. Камуністычны рэжым руйнаваўся вакол іх.

У першыя дні сьнежня 1989 года па ўсёй Румыніі пачалі распаўсюджвацца пратэсты супраць рэжыму Чаўшэску. Па меры таго, як дэманстрацыі станавіліся больш маштабнымі і гвалтоўнымі, Чаўшэску адказаў гвалтам, ён скіраваў вайскоўцаў для падаўленьня нязгоды. Але, нягледзячы на яго намаганьні, пратэсты працягвалі нарастаць.

Да 22 сьнежня Чаўшэску і яго жонка зьбеглі з Бухарэста ў адчайнай спробе выратавацца ад беспарадкаў. У рэшце яны былі схоплены вайскоўцамі.

З гэтага моманту лёс пары быў вырашаны. Іх аддалі пад суд, асудзілі за шэраг злачынстваў і прысудзілі да расстрэлу. У гэты час Чаўшэску, як паведамляецца, заставаўся непакорлівым і перакананым ва ўласнай невінаватасьці. Ён адмовіўся паказаць раскаяньне ў сваіх дзеяньнях або прасіць літасьці ў сваіх выкрадальнікаў. Зь іншага боку, Элена была больш эмацыйнай і зьбянтэжанай, часта плакала і выказвала свой страх сьмерці.

Нягледзячы на розьніцу ў тэмперамэнце, пара заставалася разам у апошнія дні жыцьця. Іх трымалі ў адной камэры і яны праводзілі шмат часу разам, размаўлялі і разважалі пра сваё жыцьцё і падзеі, якія прывялі іх да гэтага моманту.

Аднак у рэшце 25 сьнежня 1989 года Нікалае і Элена Чаўшэску былі дастаўленыя на ваенную базу па-за межамі Бухарэста і расстраляныя.

Сёньня гісторыя пра апошнія дні жыцьця Чаўшэску і яго жонкі служыць напамінам аб моцы народнага супраціву і небясьпецы бескантрольнага дэспатызму. Гэта папярэджаньне аб наступствах чапляньня за ўладу любым коштам.