У выміранні аўстралійскай мегафауны абвінавацілі кліматычныя змены

Аўстралійскія палеантолагі выявілі, што вымерлая мясцовая мегафауна суіснавала з людзьмі на працягу 20 тысяч гадоў. Гэта не спалучаецца з ідэяй пра паляванне як галоўную прычыне яе вымірання. Як адзначаюць аўтары ў сваім артыкуле Nature Communications, хутчэй за ўсё, старажытныя гіганты Аўстраліі сталі ахвярай паступовага усушэння клімату.

У сучаснай Аўстраліі амаль няма буйных дзікіх жывёл. Нават самыя вялікія прадстаўнікі мясцовай фауны, рудыя волатавыя кенгуру (Macropus rufus), важаць менш за сто кілаграмаў. Аднак так было не заўсёды: яшчэ некалькі дзясяткаў тысяч гадоў таму кантынент Сахул, у які ўваходзілі Аўстралія і Новая Гвінея, засяляла разнастайная мегафауна, якая ўключала буйных сумчатых, нялётаючых птушак і паляваўшых на іх гіганцкіх рэптылій.
Знікненне аўстралійскай мегафауны застаецца прадметам гарачых дыскусій сярод палеантолагаў. Адны лічаць, што старажытныя гіганты зніклі ў выніку натуральных кліматычных зменаў. Альтэрнатыўны пункт гледжання ускладае віну за масавае выміранне на людзей — продкаў аўстралійскіх абарыгенаў, якія прыбылі на кантынент з Азіі каля 65 000 гадоў таму. Мяркуецца, што яны вынішчылі буйных траваедных дзеля мяса, што прывяло да вымірання драпежнікаў, што засталіся без здабычы.
У апошнія гады большасць спецыялістаў схіляюцца да другой гіпотэзы. Аднак знаходкі каманды палеантолагаў на чале са Скотам Хокнулам (Scott A. Hocknull) з Квінслэндскага музея, зробленыя на радовішчы Саўт-Уокер-Крык (South Walker Creek) у Цэнтральным Квінслэндзе, дэманструюць, што карціна вымірання аўстралійскай мегафауны была больш складанай.
Прааналізаваўшы вынікі раскопак, аўтары ідэнтыфікавалі 13 вымерлых відаў, падыходных пад крытэры мегафауны. Гэтыя жывёлы фармавалі супольнасць, у якім ролю буйных траваедных адыгрывалі гіганцкія сваякі кенгуру і вамбатаў, а ролю драпежнікаў — сумчатыя ільвы (Thylacoleo sp.), вараны і сухапутныя кракадзілы. З імі суседнічалі дажылыя да нашых дзён больш дробныя кенгуру і эму (Dromaius novaehollandiae).
Даследчыкі ацанілі ўзрост знаходак у 40-60 тысяч гадоў. Калі параўнаць яго з меркаванай датай прыбыцця людзей на аўстралійскі кантынент, то апынецца, што мегафауна суіснавала з продкамі першабытнікаў на працягу 20 тысяч гадоў. Гэта не ўкладаецца ў звыклыя ўяўленні аб хуткім знішчэнні жывёл людзьмі.
Аўтары адзначаюць, што час вымірання мегафауны супадае з пагаршэннем кліматычных умоў на тэрыторыі будучай Аўстраліі. Працэс усушэння кантынента узмацніўся каля 50 тысяч гадоў таму і працягваўся да 35 тысяч гадоў таму. Услед за зніжэннем вільготнасці мяняўся і склад раслінных супольнасцяў: шырокія травяністыя пашы саступалі месца сухім лясам. Акрамя таго, павялічылася частата пажараў. Усе гэтыя фактары, на думку даследчыкаў, зрабілі асяродак неспрыяльным для буйных траваедных і драпежнікаў, што ад іх залежылі, і прывялі да іх знікнення.
Новая праца дае дадатковыя аргументы на карысць таго, што чалавек не быў прычынай вымірання аўстралійскай мегафауны. Аднак яна наўрад ці паставіць канчатковую кропку ў гэтай тэме.
Калі ў мінулым Аўстралія сутыкалася з наступствамі натуральных кліматычных ваганняў, то цяпер яе экасістэмам пагражае глабальнае пацяпленне, выкліканае дзейнасцю чалавека. Яно ўжо стала прычынай самых разбуральных пажараў у гісторыі кантынента. А ўздым узроўню мора прывёў да першага «кліматычным вымірання» — яго ахвярай стаў рыфавы мазаічнахвосты пацук (Melomys rubicola) з вострава Брэмбл-Кей на паўночным усходзе Торэсава праліва.
Паводле nplus1.ru