79 адсоткаў беларусаў успрымаюць развіццё веларуху пазітыўна

У Мінску больш за 1 мільёна ровараў, аднак менавіта ў беларускай сталіцы людзі менш за ўсё ўспрымаюць яго ў якасці транспартнага сродку.

Пра гэта сведчаць дадзеныя даследавання транспартных пераваг і адносінаў да ровара ў гарадах Беларусі, праведзенага SATIO. Яно было ажыццёўлена ў рамках праекта «Гарадскі веларух у Беларусі», што фінансуецца Еўрапейскім саюзам і рэалізуецца Цэнтрам экалагічных рашэнняў і Мінскім роварным таварыствам.
У апытанні прыняло ўдзел 1934 чалавека ў Мінску, Брэсце, Гродне і Гомелі ва ўзросце ад 18 да 64 гадоў. Асноўнае патрабаванне да рэспандэнтаў заключалася ў тым, каб яны за апошнія паўгода перасоўваліся на якім-небудзь транспарце.
Thinktanks.by публікуе асноўныя высновы, атрыманыя ў выніку даследавання, якое дэманструе стаўленне беларусаў да ровара.

Выкарыстанне ровара

• Больш за 40% жыхароў буйных гарадоў ездзіць на ровары або самакаце ў цёплы час года хоць бы раз у месяц (найбольшая доля — у Брэсце).
• Больш за палову з іх катаюцца хоць бы раз у тыдзень.
• Кожны пяты веласіпедыст ездзіць на працу ў цёплы час года па некалькі разоў на тыдзень, у прахалоднае — 8% веласіпедыстаў. У Гомелі веласіпедысты ездзяць на працу ў цёплы час года па некалькі разоў на тыдзень часцей, чым у іншых гарадах (на 5-7% часцей у цёплы або халодны час года).
• 5% у цёплую пару года ездзіць на працу на ровары амаль заўсёды.
• Больш за 40% насельніцтва доследных гарадоў жыве ў межах 5 км ад працы — адлегласць «туды-назад» складае значна менш сярэдняй дзённай дыстанцыі веласіпедыстаў (16 км).
• Тэарэтычна, усе гэтыя людзі маглі б дабірацца на працу на ровары — гэтую праблему магло б вырашыць развіццё інфраструктуры: павелічэнне колькасці веладарожак, велапарковак, развіццё безбар’ернага асяроддзя.
• сярэдняя хуткасць у горадзе складае 14,4-16,4 км / г.
• Хоць у моцныя залевы гатовыя выязджаць толькі 11% веласіпедыстаў, кожны другі веласіпедыст ездзіць у мокрае надвор’е.

Велапарк

• У Мінску больш за мільён ровараў, з якіх каля 232 тысяч — дзіцячыя ці падлеткавыя. У іншых гарадах налічваецца па 170-220 тысяч (у залежнасці ад горада), з якіх 35-43 тысячы ў кожнага — дзіцячыя.
• Ровар ёсць больш, чым у кожнага трэцяга жыхара вывучаемых гарадоў, і ў двух з трох сем’яў.
• Самыя папулярныя ровары — горныя.
• Сярэдні кошт ровара — 300 даляраў, на абслугоўванне і аксэсуары траціцца ў сярэднім 43 даляра ў год.

Прычыны

• Тры галоўныя прычыны выкарыстоўваць ровар — гэта падтрымка здаровага ладу жыцця, атрыманне задавальнення ад язды і таннасць транспарту. Для актыўных веласіпедыстаў наогул усе прычыны выкарыстоўваць ровар больш важкія.
• 32% аўдыторыі лепш за астатніх успрымаюць ровар як транспарт, пры гэтым яны больш упэўненыя, што роварам нельга карыстацца ўвесь год. У Брэсце ровар успрымаецца як транспарт мацней, чым у іншых гарадах, слабей за ўсё — у Мінску.

Бар’еры

• Галоўныя прычыны, па якіх не ездзяць на роварах на працу — існаванне больш камфортнага транспарту, таксама ўплывае адсутнасць душа на працоўным месцы (нежаданне пацець).
• Чвэрці перашкаджае адсутнасць безбар’ернага асяроддзя.
• Для язды ў горадзе больш за ўсё не хапае вылучаных веладарожак, заніжаных бардзюраў і зручнага месца захоўвання.
• Галоўная пагроза бяспекі карыстання роварамі, на думку веласіпедыстаў, — аб’яднаныя пешаходныя і веласіпедныя патокі.
• Узімку людзям перашкаджае не толькі холад і вільгаць, але і адсутнасць расчышчаных дарожак — іх абслугоўванне можа падняць веламабільнасць у халодную пару года.
• Найбольш задаволены інфраструктурай ў Мінску і Брэсце, найменш — у Гомелі і Гродне.
• Веласіпедысты нізка ацэньваюць веладарожкі, размечаныя на ходніках фарбай — аптымальным варыянтам называюць выдзеленыя дарожкі на праезнай частцы.

ПДР

• Нават актыўныя веласіпедысты блытаюцца ў правілах: напрыклад, шмат хто лічыць, што шлем — абавязковы (пры гэтым мала хто яго носіць).
• Больш за траціну веласіпедыстаў пачалі спешвацца не заўсёды ці не пачалі спешвацца наогул, а асноўная прычына спешвання — нежаданне парушаць законы.
• Дзве траціны насельніцтва вывучаных гарадоў — за захаванне забароны на язду па праезнай частцы (у першую чаргу тыя, хто не карыстаецца роварам), пры гэтым 34% веласіпедыстаў (а ў Гомелі — да 46%) ездзяць — галоўным аргументам за адмену правіла называюць бяспеку пешаходаў

Стаўленне

• 78% лічаць, што веларух у доследных гарадах развіваецца (мацней за ўсё — у Брэсце), з іх 79% успрымаюць гэта пазітыўна (астатнім хутчэй усё роўна).
• Нягледзячы на ​​гэта, ад 26% (Гродна) да 39% (Мінск) веласіпедыстаў сутыкаліся з агрэсіяй пешаходаў у свой адрас.
• З агрэсіяй кіроўцаў менш — ад 21% да 31% — але сярод тых, хто ездзіць па праезнай частцы, гэты паказчык даходзіць да 38%.
• Галоўныя праблемы, якія, на думку насельніцтва, можа вырашыць развіццё веларуху — гэта папулярызацыя ЗЛЖ і паляпшэнне экалагічнай сітуацыі.
• Большасць — за гарадскія пракаты ровараў і самакат ды гатовыя плаціць у сярэднім 3 і 3,8 рублі ў гадзіну адпаведна.
• Дасведчанасць аб велаарганізацыях — нізкая, у асноўным насельніцтву вядомыя мясцовыя ініцыятывы.

Паводле thinktanks.by