«Чаму спускацца ў шахту вам не страшна, а на зямлі вы спалохаліся?»

Дачка аднаго з былых шахцёраў напісала ліст-зварот шахцёрам "Беларуськалія". Гэта ліст размешчаны ў тэлеграм-канале стачкама "Беларуськалія"

"Паважаныя Шахцёры! — піша жанчына. — Няма больш сіл маўчаць. Я дачка шахцёра і ваш цяжкі і небяспечны труд мне добра вядомы. Бацька, як аказалася, зберагаў нас ад дрэнных навін. Аб шматлікіх небяспечных выпадках я даведалася праз 8-10 гадоў, калі ён ужо быў на пенсіі. Але адзін выпадак нашай сям'і прыйшлося перажыць: напарнік бацькі загінуў у яго на вачах (засталіся толькі ногі). І пасля гэтага ён зноў спускаўся ў шахту.
І вось ведаючы тое, што страх вам не ўласцівы, я задаюся пытаннем: чаму спускацца ў шахту вам не страшна, а на зямлі вы спалохаліся?
Я даўно жыву ў іншым горадзе, але калі вы абвясцілі страйк (у жніўні) я крычала ад радасці: "Калі шахцёры выйшлі — значыць мы пераможам!" Вашы напарнікі, калегі, бачачы вашу падтрымку, выйшлі наперад, каб прадстаўляць вашы інтарэсы, казаць ад імя тысяч чалавек. Гэтыя мужчыны смела пайшлі наперад, ведаючы, што за іх спіной велізарная падтрымка, але праз пару дзён ад яе не засталося і следу. Гэта чыстая падстава (іншых слоў я не знаходжу).
Калі ваш калега не выйшаў на гара. Яго прыйшлі падтрымаць 23 чалавекі. У выніку іх усіх павезлі ў РУУС. Скажыце, а калі б вас было 123 вас вы забралі? Вы адкажаце так. Можа. Але пакуль бы прыехалі аўтазакі са Слуцка і Менска вас магло быць 1023. Ды месцаў б не хапіла ў СІЗА і ІЧУ, прыйшлося б зэкаў з турмаў выганяць, вызваляць вам нары.
З расповядаў бацькі я добра ведаю адно: калі вы ідзяце на змену, вы давяраеце сваё жыццё напарніку, вы ў ім упэўненыя, як і ён упэўнены ў вас. У вас на працы ёсць шмат выпадкаў, калі менавіта напарнік, рызыкуючы сваім жыццём, ратаваў вас.
Калі вы будзеце стаяць перад выбарам: як паступіць? Уявіце, што вы ідзяце на змену. Вы глядзіце направа — напарніка няма, глядзіце налева — напарніка няма, паварочваецеся назад — ваш напарнік стаіць у счэпцы насупраць АМАПу. Як паступіць? Пайсці на змену (без яго) або стаць побач?

Салідарнасць — гэта ўсё, што зараз мы хочам бачыць адзін ад аднаго. Паглядзіце на сілавікоў — гэта прыклад салідарнасці (адмоўны, але паказальны). Ім таксама ёсць, што губляць, яны ў такіх жа ўмовах, што большасць з нас, але яны стаяць плячом да пляча з напарнікамі і не падстаўляюць іх пад "раздачу". І станоўчы прыклад — салідарнасць спартсменаў: ліст падпісалі 683 чалавекі: мужчыны, жанчыны, Падлеткі, знакамітыя спартсмены і першаразраднікі. Ім таксама ёсць, што губляць. Не кожны можа спакойна з'ехаць у замежжа і зарабляць, ды і большасць з іх не хочуць нікуды з'язджаць.
Самае крыўднае цяпер тое, што вельмі шмат каму стала цяжка мець зносіны: бацькі з дзецьмі, калегі, сябры і г  .д. пачынаюць пра надвор'е, а сканчаюць палітыкай. І вось я зразумела адну рэч: як жа так! Адзін чалавек змог парушыць спакой, падтрымку, павагу і любоў у маёй сям'і, сярод маіх сяброў! Гэты чалавек мне ніхто, я ніколі з ім не бачылася, а ён змог улезці ў маё жыццё і разбурыць мой «свет». Я ўсімі сіламі спрабую супрацьстаяць гэтаму і не дапускаць яго з'яўлення ў маёй сям'і, а ён лезе і лезе.
Дапамажыце! Усе ўжо разумеюць, што будзе горш. Пры ім або без яго, але мы апускаемся ў калодзеж з д...мом. Вось толькі ёсць розніца: апускацца павольна і пакутліва ці хутка. Шлях наверх аднолькавы ў абодвух выпадках. Так можа варта набраць пабольш паветра і ўніз?
Калі я распавядаю аб вашай зарплаце мне не вераць. Кажуць: "гэта ў далярах?». Вашу працу староннія людзі ацэньваюць у тры разы больш, чым вы атрымліваеце. Можа так і павінна быць!
Я схіляюся перад вашай працай, адвагай і мужнасцю.
Беражы Вас Бог! Кожнага!
16.10.2020 г. Н. С."