Фэст на памежжы

З 25 па 27 чэрвеня ў Літве адбыўся фестываль музыкі і мастацтваў «Be2gether».

«Гэтыя сяляне што, не маглі тут усё раўней распахаць?» — у поўнай цемры мы прабіраліся па полі, засыпаным валунамі, шукаючы месца, каб паставіць намёт. «Не маглі. Бо беларускія сяляне і ўявіць не маглі, што спачатку тут будзе Літва, а потым — рок-фэст!» Гэтак асабіста для нас пачынаўся «Be2gether».



З 25 па 27 чэрвеня ў Літве адбыўся фестываль музыкі і мастацтваў «Be2gether».
«Гэтыя сяляне што, не маглі тут усё раўней распахаць?» — у поўнай цемры мы прабіраліся па полі, засыпаным валунамі, шукаючы месца, каб паставіць намёт. «Не маглі. Бо беларускія сяляне і ўявіць не маглі, што спачатку тут будзе Літва, а потым — рок-фэст!» Гэтак асабіста для нас пачынаўся «Be2gether».

Нам не пашанцавала, бо мы сталі на мяжы ў даўгой калейцы літоўскіх аматараў таннага беларускага бензіну. Таму ўсе выступы пятніцы — улучна з «Белай яблыняй» Лявона Вольскага — мы прапусцілі. Пасля памежнай рэчаіснасці галоўны канцэрт першага дня — «Empire of the Sun» з іх фэнтэзійнымі касцюмамі — успрымаўся так, нібы мы трапілі на іншую планету. З касмічнага карабля — на футурыстычны баль.
Але нам яшчэ пашанцавала. Мы хаця б дабіраліся да Нарвілішак не на сваіх дваіх. Магілёўскі гурт «Akute» спрабаваў перасячы мяжу на машыне састарэлага ўзору.
У выніку хлопцы дабіраліся да месца фэсту аўтаспынам, пакінуўшы намёты ў Беларусі, і начавалі ў фургоне літоўскіх рэпераў: «Адпачывайце, браза, вам яшчэ выступаць». У гэтым праявілася беларуска-літоўскае сяброўства асабіста для іх. Зрэшты, кожны з нас адгроб сваю порцыю інтэрнацыянальных кантактаў, якія праяўляліся ў самых розных рэчах, аж да завальвання п'яных суседзяў у ваш намёт а пятай ранку з прапановай сябраваць, і адбываліся выключна па-англійску. Для тых, каму 20, руская мова ў Літве ўжо не працуе.

Хто дэманстраваў разуменне таго, што на полі прысутныя беларусы, прычым,
шчырыя беларусы, быў украінскі гурт «Гайдамакі". Каманда ўжо мела досвед падтрымкі
беларускай незалежнай думкі, бо выступала на фэсце «Ве Fгее" ў Львове ўжніўні 2008 года.
Паводле прэс-рэлізаў «Гайдамакі", ці, лепей, «Haydamakу" працуюць у актуальным
цяпер стылі «балканскі рок"

  …Бармэнка-літоўка з поўнымі здзіўлення вачыма глядзіць на хлопца ў майцы з надпісам «Belarus» на фоне сцяга Еўрасаюзу. «У вас майка няправільная», — нарэшце зазначае яна. — «А я лічу, што правільная: Беларусь у Еўропе!» — з годнасцю адказвае хлопец. Бармэнка радуецца. Усім хораша. Хоць наяўнасць такога таварыша ў шэрагу аматараў музыкі была хутчэй выключэннем з правілаў.
Спецыфікай фэсту, у параўнанні з аналагічным мерапрыемствамі ў Беларусі, была яго падкрэсленая касмапалітычнасць. Надвор'е ў гэтым плане стваралі літоўцы. Як вядома, сярод літоўскай моладзі апошнім часам вельмі папулярны ўсходні стыль — таму большасць шатроў была прысвечаная курэнню кальяна, масажу, медытацыі. Было шмат спартовых забаваў, у тым ліку экзатычны босабол — валейбол на батуце. Што да музыкі, то балтыйскія і беларускія маладыя рок-каманды трымаліся сучасных еўрапейскіх трэндаў, галоўны з якіх — выглядаць як брытанскі падлетак з добрай сям'і на вакацыях (магілёўскі гурт «Akute»). Калі б не мова некаторых кампазіцый, нацыянальную прыналежнасць латышскага гурта «Instrumenti», які спявае, апрануўшыся ў касцюмы мішак-пандаў, вызначыць было б немагчыма. Таму невыпадкова з асаблівым трымценнем беларускія наведнікі чакалі выступу культавага піцерца Сяргея Шнура, які прыехаў на фэст са сваім новым гуртом «Rouble» і намерамі «граць сапраўдны рок» (да гэтага Шнур шмат год быў лідэрам ска-каманды «Ленінград»). Валасатыя металісты з Баранавічаў пашыхтаваліся перад сцэнай задоўга да пачатку саўнд-чэку Шнура, як толькі яе пакінула выкшталцоная Аліна Арлова. Для іх «Рубль» быў аддушынай славянскай шчырасці ў моры стрыманай еўрапейскасці. Горача абмяркоўвалася, што ў Расіі Шнуру забараняюць спяваць яго хіты ў аўтэнтычным выглядзе «мацюк праз слова». У Літве ж да такой забароны не было падставаў: мова «Рубля» ў Нарвілішках недзяржаўная…

Што да Аліны Арловай — маладой зоркі літоўскай сцэны — яе выступ
выклікаў у публікі не менш бурныя, але іншыя па спосабе выслаўлення эмоцыі.
Кранальныя кароткія кампазіцыі, выкананыя пад піяніна вельмі моцным голасам,
суправаджаліся відэаролікамі з жыцця простых людзей:
ранішнік у дзіцячым садку, дом састарэлых, зэкі на зоне хваляцца татуіроўкамі...

Што да Аліны Арловай — маладой зоркі літоўскай сцэны — яе выступ выклікаў у публікі не менш бурныя, але іншыя па спосабе выслаўлення эмоцыі. Кранальныя кароткія кампазіцыі, выкананыя пад піяніна вельмі моцным голасам, суправаджаліся відэаролікамі з жыцця простых людзей: ранішнік у дзіцячым садку, дом састарэлых, зэкі на зоне хваляцца татуіроўкамі… Сама рудавалосая Аліна, здавалася, не хадзіла, а лунала па тэрыторыі фестывалю — асабліва ўвечары, кал ўсе сілы фэсту кінуліся ў замкавую рэстарацыю, каштаваць бальзам «Егермайстар», падаваны ў кубіках лёду.
Адзіныя, хто дэманстраваў разуменне таго, што на полі прысутныя беларусы, прычым — шчырыя беларусы, быў украінскі гурт «Гайдамакі» — каманда ўжо мела досвед падтрымкі беларускай незалежнай думкі, бо выступала на фэсце «Be Free» ў Львове ў жніўні 2008 года. Паводле прэс-рэлізаў, «Гайдамакі», ці, лепей, «Haydamaky», працуюць у актуальным цяпер стылі «балканскі рок». Задорныя парубкі ў чырвоных шараварах з аднаго боку ўяўлялі сабой прыклад украінскай культуры на экспарт — чаго толькі былі вартыя перкусія ў выглядзе касы, знятай з дзяржальна, або крычалкі накшталт «Гайдамакі козак сістэм, у імя Айца і Сына і Святога Духа». З іншага боку, адспяваўшы абавязковыя ў такіх сітуацыях фолк-рок апрацоўкі ўкраінскіх народных песень, хлопцы пераключыліся на грамадзянскі пафас. «Ві кэн гет ноў сацісфэкшн віз зіс палітыкал сітуэйшн!» — звярнуліся яны, відавочна кудысьці ў бок беларускай мяжы, — і забацалі сэт кавераў з класікі сусветнага року, абуджаючых у слухачах чалавечую годнасць і сацыяльную актыўнасць, але дамагаючыся ў якасці рэакцыі хіба нейкай зухаватай лявоніхі.

Калі б не мова некаторых кампазіцый, нацыянальую прыналежнасць
латышскага гурта «Instrumenti,
які спявае, апрануўшыся ў касцюмы мішак-пандаў,
вызначыць было б немагчыма

Апафеоз жа беларушчыны прыйшоў, адкуль не чакалі, — ад цёмнаскурай спявачкі Skin з гурта «Skunk Anansie». Скарыўшы публіку сваім моцным вакалам і спецыфічным па гучанні голасам, яна здзейсніла ўчынак упэўненага ў сабе рокера — палезла на рукі фанатаў. Над натоўпам у гэты час лунаў бел-чырвона-белы сцяг на шосце, што, дарэчы, забаронена еўрапейскімі правіламі правядзення масавых мерапрыемстваў. Задаволеныя фатакоры выносілі з пляцоўкі здымкі афрыканскай свабоды на беларускіх барыкадах…
Дыскатэкі працягваліся ў шатрах фестывалю амаль круглыя суткі. Трэці дзень сустрэў нас сонцам, радасцю і новымі культурнымі прапановамі. Ад якіх мы, на жаль, мусілі адмовіцца: быў час вяртацца на радзіму, да якой, зрэшты, па іроніі лёсу, ад месца, у якім мы паставілі намёт, было каля 50 метраў…