Мік Джагер размяняў дзявяты дзясятак гадоў. Жыве рок-н-рол!

Чалавек, які ўвасабляе сабою ўсю моц і фантастычную энергію музыкі, дасягнуў сёння 80-ці гадоў. Гэта не пенсіянер ва ўтульным фатэлі на лецішчы ў далёкім англійскім графстве. Гэта па-ранейшаму, як і ў 1960-х, сапраўднае ўвасабленне драйву «The Rolling Stones». Бярыце прыклад з Міка. Як ён дакаціўся да гэтага пантэона?

Калі Брытанія змагалася з фюрэрам

Яшчэ да таго, як Мік Джагер прадэманстраваў сваю фірмовую фанабэрыю на сцэнах усяго сьвету, ён быў проста маладым хлопчыкам з ангельскага Дартфарда.

Мік нарадзіўся як Майкл Філіп Джагер 26 ліпеня 1943 году і быў старэйшым сынам настаўніцы і цырульніка. Пасьляваенная культура, якая ахапіла яго раньнія гады, дала яму кантрасную палітру паўсядзённай шэрай будзённасьці і атмасфэры хваляваньня, якую прынесла новая эпоха музыкі.

Сарамлівы хлапчук Мік быў зачараваны рытмамі амэрыканскага блюзу і рок-н-ролу, якія пераляцелі праз Атлянтыку і завалодалі вушамі і сэрцамі брытанскай моладзі.

Калі Джагер сустрэў Кіта Рычардса ў пачатковай школе, у будучым гітарыста «The Rolling Stones», ягоная музычная кар'ера была ўжо прадвызначаная. Сувязь двух хлопцаў была замацаваная праз агульныя музычныя густы і бясконцае захапленьне вінілавымі кружэлкамі. Але калі яны перайшлі на наступную ступень адукацыі, іх шляхі разышліся.

Мік Джагер навучаўся ў Лёнданскай школе эканомікі. Ён імкнуўся зрабіць кар'еру ў бізнэсе або палітыцы. Але лёс склаўся так, што гэтага не адбылося.

Падчас паездкі ў цягніку ў 1961 годзе выпадковая сустрэча зноў зблізіла Джагера і Рычардса. Рычардс заўважыў стос блюзавых кружэлак, якія нёс Джагер. Як пазьней сказаў Мік Джагер у адным з інтэрвію, «гэта быў блюз, які мы абодва любілі, і гэта была сувязь паміж намі».

Падчас унівэрсітэцкіх гадоў Джагер пачаў наведваць блюзавыя клюбы Лёндана. Ён пагружаўся ў музыку і культуру, якія пазьней стануць асновай гучаньня «The Rolling Stones». Разам з Рычардсам ён далучыўся да «Little Boy Blue and the Blue Boys». Менавіта ў гэты пэрыяд Джагер пачаў ствараць свой фірмовы стыль выкананьня. Гэта былі вядомыя ўсім сёньня рытмічныя, сцэнічныя рухі і гарачы вакал.

Лёнданская школе эканомікі была забытая. Неўзабаве Джагер вырашыў пакінуць свае заняткі, каб засяродзіцца на музычным шляху. Мік Джагер быў гатовы паставіць на кон сваю будучыню.

У 1962 годзе Джагер, Рычардс і гітарыст Браян Джонс афіцыйна стварылі «The Rolling Stones». Іх магутнае спалучэньне блюзу і рок-н-ролу ўскалыхнула брытанскую музычную сцэну. Яны пачалі набіраць ход, граючы ў клюбе «Marquee» ў Лёндане. Кожны новы дзень разганяў іх папулярнасьць усё больш.

Зорка

Гурт пачаў кар’еру з выкананьня кавэр-вэрсій сваіх улюбёных амэрыканскіх блюзавых і R&B песьняў.

Аднак усё зьмянілася, калі яны пачалі пісаць уласную музыку. Пад кіраўніцтвам Эндру Луга Олдэма, які разумеў каштоўнасьць арыгінальнасьці, партнэрства Джагера і Рычардса ў напісаньні твораў расквітнела. Іхняе ўнікальнае спалучэньне блюзу, року і характэрнага фанабэрыстага стылю выкананьня вывелі іх у цэнтар усеагульнай увагі. Гіт «Satisfaction», які пабачыў сьвет ў 1965 годзе, быў дэманстратыўнай і рашучай прэтэнзіяй на сусьветную вечную славу.

Гэты фантастычны ўздым не абышоўся без ускладненьняў. Музыкі былі пагружаныя ў культуру, якая свабодна дасьледавала напоі і наркотыкі.

Як і шматлікія выканаўцы таго часу, «The Rolling Stones» аказаліся ўцягнутымі ў праблему наркаманіі, якая таксама набірала абароты. Мік Джагер, заўсёды яркі выканаўца, не быў застрахаваны ад сустрэчы з небясьпечнымі рэчывамі. Ён быў сумна вядомы некаторымі сцэнічнымі выхадкамі, шматлікія зь якіх былі выкліканыя празьмерным ужываньнем алькаголю і наркотыкаў.

Паваротным момантам стаў дзень у 1967 годзе, калі Джагер і Рычардс былі арыштаваныя. Іх абвінавацілі ў захоўваньні амфэтамінаў і канабісу, у выніку чаго іх злоўжываньне псыхаактыўнымі рэчывамі стала здабыткам грамадзкасьці. Сродкі масавай інфармацыі апісвалі іх як дэгенэратаў, яшчэ больш умацоўваючы іхны вобраз дрэнных хлопцаў року.

Гітарыст Браян Джонс не справіўся з новым жыцьцём. Ягоная залежнасьць ад наркотыкаў пагоршыла яго праблемы з псыхічным здароўем і зьнішчыла адносіны з гуртом.

А вось Мік Джагер і Кіт Рычардс наадварот пачалі складаны працэс пераацэнкі свайго ладу жыцьця. Яны спрабавалі зменшыць ужываньне псыхаактыўных рэчываў і засяродзіліся больш на музыцы і творчым працэсе.

Выпуск у 1968 годзе альбома «Beggars Banquet» з трэкамі, прасякнутымі рэзкім блюзам, стаў творчым адраджэньнем «The Rolling Stones». Гэта стала сьведчаньнем іхнай рашучасьці ўзьняцца па-над асабістымі цяжкасьцямі.

Міку Джагеру, нягледзячы на барадзьбу з ужываньнем небясьпечных рэчываў, удалося захаваць сваю захапляльную энэргію на выступах.

Спадчына

У той час як іх сучасьнікі «The Beatles» выпраменьвалі шарм суседзкага добрага хлопчыка, «The Rolling Stones» вылучаліся мяцежнай харызмай. Яны пазьбягалі канфармізму, кідалі выклік грамадзтву сваёй музыкай і ладам жыцьця.

Заўчасная сьмерць Браяна Джонса, аднаго з заснавальнікаў гурта, у 1969 годзе выклікала шок у астатніх музыкаў.

«The Rolling Stones» пераасэнсавалі жывыя выступы. Іх тур па ЗША ў 1969 годзе з мабільнай сцэнай і складаным сьветлавым шоу ўсталяваў стандарт рок-канцэртаў на стадыёнах. Гэтая эвалюцыя працягвалася ў 80-х і 90-х гадах, і іх туры станавіліся больш маштабнымі і гучнымі.

Іх музыка ня толькі паўплывала на незьлічоныя гурты, але і трапіла ў кіно, рэкляму і папулярную культуру. Сам Мік Джагер займаецца кінавытворчасьцю і акторскім майстэрствам, чым пашырае свой культурны ўплыў за межы музыкі.

За шэсьць дзесяцігодзьдзяў свайго шляху «The Rolling Stones» сталі больш, чым проста гуртом. Яны ўвасабляюць дух рок-н-ролу.

Нездарма, напэўна, беларускую легенду рок-музыкі Алега Мінакова, вакаліста гурта «Rouble Zone», што атрымаў Рок-карону ў 1996 годзе, называюць Алег «Джагер».

Паслухайце адну з апошніх песьняў «The Rolling Stones», запісаную ў змрочныя часы лакдаўну падчас каранавірусу.

Слухайце добрую музыку!