«Беларусь будзе і далей сабатаваць інтэграцыйныя працэсы». Навошта Лукашэнка едзе да Пуціна?

Чарговы візіт Лукашэнкі да Пуціна прызначаны на верасень. Гэта ўжо пятая з пачатку года сустрэча двух кіраўнікоў. Якая вострая неабходнасць прымусіла Лукашэнку зноў адправіцца да свайго саюзніка?

Праграма візіту мала што тлумачыць. Сярод пытанняў значацца «саюзныя праграмы, падрыхтаваныя ўрадамі дзвюх краін; іншыя актуальныя пытанні двухбаковага парадку дня; міжнародная праблематыка».

— Агульны парадак сустрэч не мяняецца з канца 2019 года, а то і раней, — адзначае ў інтэрв'ю «Салідарнасці» палітолаг Андрэй Ягораў. — Таму што канфігурацыя праблем ва ўзаемных адносінах застаецца той жа. Расія хоча ўзмацнення інтэграцыі, чаго не хоча Беларусь, а Лукашэнка хоча атрымаць канкрэтныя эканамічныя субсідыі, кампенсацыю падатковага манеўру, зніжэнне кошту энэрганосьбітаў, агульны энэргетычны рынак, на што не ідзе Расія.

Плюс сітуацыя ўскладнялася тым, што пасля выбараў у Лукашэнкі было вельмі няўстойлівае становішча ў плане легітымнасці.

— І ўсе тыя абяцанні, якія Лукашэнка даваў Расіі, упіраліся ў той факт, што яму паказвалі на яго ўласнае хісткае легітымнае становішча. Гаварылася, што яму спачатку трэба закрыць унутраную праблему, а потым вяртацца да пытання якіх-небудзь пагадненняў з Расіяй, у тым ліку і звязаных з паглыбленнем інтэграцыі і абмену гэта на эканамічныя прэферэнцыі, — тлумачыць Андрэй Ягораў.

Цяпер сітуацыя змянілася.

— Лукашэнка ўжо можа сказаць Пуціну: паглядзіце, вось жа я стабілізаваў сітуацыю ў Беларусі, палітычна я выйграў — цяпер давайце вяртацца да далейшага субсідавання і падтрымкі нашага рэжыму. А я буду далей у гэтым удзельнічаць.

Між там, звяртае на сябе ўвагу, што на мінулым тыдні Расійскую Федэрацыю наведала ўрадавая група, а таксама міністры абароны, транспарту, кіраўнік «Белнафтахіма». Некаторыя аналітыкі выказалі здагадку, што інтэграцыйныя праграмы Расіі і Беларусі знаходзяцца на «перадпадпісальнай стадыі».

Андрэй Ягораў не згодны з такой ацэнкай. Ён лічыць, што калі бакі нешта і сабраліся падпісваць, то малазначнае.

— Складана сказаць, у якой стадыі там нейкія дарожныя карты. Але відавочна, што Беларусь зацягвае гэты працэс і будзе далей зацягваць і сабатаваць. Здаваць значную частку ўласнага суверэнітэту Расіі Лукашэнка не хоча, таму што гэта звязана непасрэдна з яго ўладай. Калі і могуць там быць падпісаныя нейкія дарожныя карты, то нейкія сімвалічныя, нязначныя — напрыклад, аб адукацыі. А сур'ёзныя пагадненні па інтэграцыі будуць закапаныя ў канфрантацыйную рыторыку двух бакоў, дзе з аднаго боку ёсць патрабаванне расійскіх цэн на энерганосьбіты, а з другога боку няма выціскання рэальных саступак па суверэнітэце, — тлумачыць палітолаг.

Тым не менш, ці можна разлічваць, што Аляксандр Лукашэнка прывязе з Крамля нешта істотнае?

— Паколькі базавую супярэчнасць тут не вырашылі, і няма ніякага рэальнага выхаду з сітуацыі, якая склалася, то наўрад ці. Хутчэй, гэта будзе такі абмен ветлівасцямі на публічным узроўні. А што будзе за зачыненымі дзвярыма, не зусім зразумела, — рэзюмуе Андрэй Ягораў.