Гэта ўсе зразумелі: галоўны вынік сустрэчы ў Мінску

Вам — зразумела. А велізарнай колькасці набытых Масквой палітычных прастытутак на Захадзе і проста «карысным ідыётам» — «не зразумела».



pucin_chlus.jpg

Уладзімір Пуцін. Мінск, 11 лютага 2015 г.
Калі чытаеш прысвечаныя мінскім пагадненням тэксты ў сусветных СМІ, не перастаеш дзівіцца наіўнасці іх аўтараў. Так, гэтыя людзі могуць не любіць Пуціна і лічыць яго агрэсарам. Але адначасова яны працягваюць верыць у права. У тое, што Пуцін будзе прытрымлівацца духу і літары пагадненняў, якія ён сам жа і гарантаваў. І яны — зрэшты, як і многія з украінскіх назіральнікаў — працягваюць скрупулёзна, пункт за пунктам, разбіраць кожны пункт гэтых пагадненняў, спрабуючы даказаць, што самае галоўнае — гэта капітуляцыя Захаду і Украіны перад Пуціным. Што Пуцін дамогся ўсяго, чаго хацеў.
А, уласна, чаго ён хацеў? Каб Украіна прызнала асаблівы статус асобных раёнаў Данецкай і Луганскай абласцей або каб яна адмовілася ад свайго еўрапейскага выбару і абрала сваім прэзідэнтам якую-небудзь чарговую марыянетку Масквы? Каб Украіна паабяцала жыхарам невялікай частцы тэрыторыі краіны «моўнае самавызначэнне» або каб яна ўвяла рускую мову як другую дзяржаўную? Каб Украіна ажыццявіла рэформу мясцовага самакіравання або каб яна стала «федэрацыяй», у якой кожны суб'ект мог бы накладваць вета на прынцыповыя рашэнні аб будучыні краіны? Няўжо ў свеце яшчэ ёсць людзі, якія лічаць, што Пуціну патрэбен Данбас ці што ён абараняе суайчыннікаў? Няўжо на перамовах у Мінску наогул гаворка ішла аб Данбасе?
Аўтары абураных публікацый абвінавачваюць прэзідэнта Парашэнку ў падатлівасці, а прэзідэнта Аланда і канцлера Меркель — у неразуменні Пуціна. Смею запэўніць, што Аланд і Меркель разумеюць Пуціна лепш, чым хто-небудзь з аўтараў гэтых выкрывальных тэкстаў. І яны дакладна ведаюць, што калі нават Пуціну падсунуць на подпіс пусты аркуш, ён усё роўна прымудрыцца не выконваць напісаных на ім умоў. Пуцін — хлус. Няўжо гэта незразумела?
Вам — ясна. Меркель — ясна. А вось велізарнай колькасці набытых Масквой палітычных прастытутак на Захадзе і проста «карысным ідыётам» — не зразумела. Бізнэсоўцам на Захадзе, якія грэлі рукі на расійскай карупцыі — незразумела. І кожны раз, калі неабходна ўзмацніць санкцыі супраць Масквы ці дапамагчы Украіне, увесь гэта хор «неразумеючых» пачынае заводзіць звыклую катрынку: чаму Захад не хоча зразумець Расію? Чаму ён карае Пуціна? Чаму Масква павінна адказваць за грамадзянскую вайну ва Украіне? Чаму...
Так, гэтыя людзі хлусяць. Але яны робяць усё, каб гэтая хлусня здавалася праўдай. Менавіта таму кіраўнікам заходніх краін неабходна выбіваць козыры з іх рук. Кожны раз паказваць што яны — як і прэзідэнт Украіны — робяць усё магчымае, каб дамагчыся міру. Адгукаюцца на любую прапанову Пуціна. Ляцяць у Кіеў і Маскву. Не спяць у Мінску. А Пуцін падманвае і адмаўляецца ад сваіх жа гарантый літаральна на наступны дзень.
Навошта дзівіцца таму, што ў Мінску не дамагліся кантролю над мяжой — так, як быццам у Маскве быў дзень, калі Расія збіралася вяртаць гэты кантроль? Навошта лічыць, што для вяртання гэтага кантролю Украіна пойдзе на саступкі сепаратыстам, калі яны не збіраюцца нічога выконваць? Хіба не зразумела, што калі б усе пункты мінскіх пагадненняў былі б насамрэч выкананыя, то ад расійскага ўплыву на Данбасе не засталося б і следу? І хіба не зразумела, што Пуцін гэта таксама выдатна ўсведамляе — і не збіраецца нічога выконваць?
Ужо сёння — яшчэ да перамір'я — у Данецку кажуць, што пры падрыхтоўцы закона аб мясцовых выбарах павінны ўлічвацца пажаданні «ДНР» — хоць ніякай «ДНР» і ніякіх яе пажаданняў ў мінскіх пагадненнях няма і згадкі, а выбары ў мясцовыя саветы павінны, паводле дамоўленасцяў, праводзіцца па украінскім заканадаўстве. Ужо сёння — яшчэ да перамір'я — у «ДНР» абяцаюць, што ў выбарах не будуць удзельнічаць партыі, якія выказаліся за «агрэсію супраць ДНР». Мы дакладна гаворым аб свабодных дэмакратычных выбарах пад кантролем АБСЕ, абумоўленыя мінскімі дамовамі?
І так яны будуць адмаўляцца ад пункта за пунктам. І адначасова ўсё ў большай ступені даводзіць сітуацыю ў рэгіёне да сапраўднай гуманітарнай катастрофы. І простага выбару — перарываць перамір'е і пачаць новы віток эскалацыі або згортваць лавачку. Іншага зыходу падзей проста не можа быць.
Я вельмі хачу, каб перамір'е адбылося і бандыты перасталі забіваць салдат, жанчын і дзяцей. Але я хачу адзначыць, што акрамя гэтага перамір'я яшчэ адзін, найважнейшы вынік сустрэчы ў Мінску. Гэты вынік не падводзілі ў заявах для СМІ, але ён выразна прагучаў у абмене рэплікамі прэзідэнтаў Пятра Парашэнкі і Аляксандра Лукашэнкі, відавочна не прызначаных для друку:
— «Ён гуляе брудна і несумленна».
— «Я ведаю. Гэта ўсё зразумелі».
Гэта ўсё зразумелі. Акрамя тых, хто не зразумеў, навошта Пуціна завабілі ў Мінск.
Віталь Портнікаў, radiosvoboda.org