Як пачнецца ядзерная вайна: адзін ідыёт аддасць невыразны загад, іншы ідыёт яго паспрабуе выканаць
Магчыма, год таму мы пазбеглі выпадковай ядзернай вайны, піша расійскі гісторык і Уладзімір Пастухоў. Але шырокае грамадства пачыла пра гэта толькі цяпер.
Марк Твэн у дзяцінстве быў маім любімым пісьменнікам. Але, у адрозненне ад сяброў, зачытваўся я не «Томам Соерам» або «Гекльберы Фінам», а «Прасцякамі за мяжой», якіх да гэтага часу лічу адным з найпрыгажэйшых твораў сусветнай літаратуры.
Сярод іншага там ёсць запіс пра ўражанні маладога амерыканца ад арабскага вяселля ў Палестыне.
Малады Твэн піша: Калі вы бачыце араба, які цэліцца ў вас са стрэльбы і мае на мэце вас забіць, вы можаце заставацца спакойныя – з вялікай доляй верагоднасці ён не пацэліць. Але калі вам, не дай Божа, сустрэлася вясельная працэсія, дзе госці на радасцях страляюць у паветра, неадкладна кладзіцеся на зямлю: смерць практычна непазбежная.
Менавіта гэты эпізод рамана я прыгадаў сёння ў першую чаргу, калі прачытаў паведамленне BBC пра інцыдэнт у небе над Чорным морам, які здарыўся ў верасні мінулага года.
Коратка гісторыя выглядае так. Самалёт-выведнік ВПС Вялікабрытаніі ў нейтральнай зоне здзяйсняў аблёт расійскай мяжы. Яго суправаджалі два расійскія знішчальнікі. У нейкі момант лётчыкі атрымалі з зямлі невыразны загад, які адзін зразумеў як: «Страляй», а другі — як «Не страляй».
Глядзіце таксама
Пакуль другі думаў, першы выпусціў ракету, але не пацэліў. Другі ў стане экстазу і на неперакладальным рускім фальклоры пацікавіўся ў першага, ці ўсё ў яго ў добра з эндакрыннай сістэмай і не здарыўся ў яго раптоўны і залішняя выкід палавых гармонаў? Першы так збянтэжыўся гэтым пытаннем, што машынальна націснуў на пуск яшчэ раз, але другая ракета проста не паляцела, а ўпала ў мора.
Так, магчыма, год таму мы пазбеглі ядзернай вайны.
Многія ўяўляюць сабе пагрозу ядзернага апакаліпсісу вельмі кніжна і схематычна. Складанае становішча на фронце, дэпрэсіўны Пуцін, перад якім маячыць пагроза ваеннага трыбунала, — і гэта ў лепшым выпадку, — вырашае звесці рахункі з жыццём, а заадно і з гэтым жорсткім і такім несправядлівым да яго светам.
Ён аддае загад аб прымяненні тактычнай ядзернай зброі супраць УСУ. Пачынаецца барацьба ў блізкім крузе. Свет замер у чаканні…
Баюся, усё будзе інакш. У абстаноўцы істэрыі і агульнай дэградацыі сістэмы наогул і арміі ў прыватнасці адзін ідыёт аддасць па п'яні невыразны загад, іншы ідыёт у такім жа нецвярозым стане яго паспрабуе выканаць. Трэці не будзе ведаць, што рабіць, — і націсне ад страху ўсе кнопкі адразу.
А ва ўсіх разумнікаў проста не будзе падлётнага часу, каб дакінуць кандэлябр.