Навукоўцы высветлілі спосаб харчавання антарктычнага плезіязаўра

У 1984 годзе на востраве Симур ля паўночнай ускрайку Антарктычнага паўвострава палеантолагі Тэхаскага тэхнічнага універсітэта Шанкар Чатэрджы (Sankar Chatterjee) і Браян Смол (Bryan Small) выявілі чэрап раней невядомага віду марской рэптыліі крэйдавага перыяду. 

Жывёла адносілася да атрада плезіязаўраў і атрымала назву мартурнэрыя (Morturneria seymourensis). Цяпер Чатэрджы і яго калегі апублікавалі новае даследаванне закамянелага чэрапа, усталяваўшы спосаб харчавання дадзенага віду, незвычайны для плезіязаўраў, але добра знаёмы дзякуючы сучасным вусатым кітам.
Плезіязаўры былі характэрнымі насельнікамі марэй трыясавага, юрскага і крэйдавага перыядаў (каля 199,6-65,5 млн год таму). Яны былі драпежнікамі і палявалі на рыбу, іншых марскіх рэптылій і малюскаў. Буйныя віды былі здольныя, падняўшы шыю з вады, схапіць сківіцамі птушку або лятаючага яшчара (закамянелыя рэшткі здабычы захаваліся ў іх страўніках). Канічныя, патоўшчаныя і вельмі вострыя зубы плезіязаўраў добра падыходзілі для палявання.
Зубы ж мартурнэрыі былі не канічнымі, а іглападобнымі: доўгімі і тонкімі. Прафесар Чатэрджы і яго каманда падрабязна вывучылі іх будову і размяшчэнне і прыйшлі да высновы, што Morturneria seymourensis не магла паляваць на буйную здабычу, затое, калі яна зводзіла сківіцы, яе зубы ўтваралі выдатную пастку, куды траплялі дробныя марскія ракападобныя і рыбка. Вада сыходзіла скрозь шчыліны паміж зубамі, а злоўленую здабычу плезіязаўр праглынаў. Такім чынам, спосаб харчавання Morturneria seymourensis, быў такім жа, як у вусатых кітоў, толькі ролю кітоў вуса адыгрывалі яго зубы.
У марскіх рэптылій палеантолагі пакуль яшчэ не знаходзілі такога тыпу харчавання. Праўда, палеантолагі ў розных кутках свету знайшлі парэшткі яшчэ некалькіх відаў плезиозаров, як мяркуецца роднасных мартурнэрыі, якія валодаюць зубамі такога ж тыпу. Магчыма, і некаторыя з іх выкарыстоўвалі «кітовы» спосаб харчавання.
Паводле Science Pro