«Большасць тых, хто застаўся ў МЗС, адчуваюць сябе некамфортна!»
Пра рашэнне падтрымаць удзельнікаў мірных пратэстаў, пра тое, як дапамог Лукашэнку, пра беларускі МЗС і таямнічую інаўгурацыю Лукашэнкі і пратэсты. Пра ўсё гэта Ігар Ляшчэня "Настоящему времени".
— Мы з жонкай гулялі вакол гэтага Браціслаўскага граду, выключыўшы на ўсялякі выпадак мабільныя, — яны ж службовыя, беларускія. Я казаў, што я павінен гэты Рубікон пераступіць. Так, без працы, так, у нікуды, але, шчыра кажучы, баяліся правакацый, баяліся за сваякоў, за дзяцей. На шчасце, нічога такога, акрамя звальнення і пазбаўлення наўздагон дыпламатычнага рангу, пакуль не адбылося.
Пра тое, як дапамог Лукашэнку
У 2002-2006 гадах Ігар Ляшчэня быў памочнікам Лукашэнкі.
— У той час я быў вельмі ганарлівы, што ў лістападзе 2002 года на вузкай нарадзе апынуўся адзіным чалавекам, які дадумаўся і не спалохаўся прапанаваць нейкі кампраміс па крызісе вакол кансультатыўна-назіральнай групы АБСЕ. Гэта быў вельмі цікавы час: на ўсходзе-мухі і катлеты, на Захадзе – мы фактычна выжылі за межы Беларусі кансультатыўна-назіральную групу АБСЕ, і знешнепалітычная сітуацыя была вельмі неспакойная. Асабліва на заходнім напрамку — практычна як цяпер — усё абсякалася.
Я быў адзіны, хто прапанаваў гэты кампраміс.
Увесь снежань 2002 года я правёў на перамовах у Вене, я павінен быў вырашыць крызіс да 1 студзеня. І 30 снежня 2002 года ад імя ўрада Рэспублікі Беларусь я падпісаў мемарандум аб новым статусе прысутнасці АБСЕ ў Беларусі. Пасля гэтага я быў непублічным, але рэальным каардынатарам усіх беларускіх міністэрстваў з новым офісам АБСЕ.
Аб беларускім МЗС
— Я ведаю, што павялічваецца колькасць тых ,хто сыходзіць [з МЗС]. <...> Гэта выбар кожнага чалавека. Ёсць тыя, хто па нейкіх прычынах не можа сысці. Таму што дыпламат-спецыфічная Прафесія. Я зараз не скарджуся, я не бядую. Пакуль. Але я таксама сышоў у нікуды, і я не ведаю, калі, праз колькі месяцаў я знайду працу. Пры гэтай уладзе-дакладна не. У Беларусі ўсё занадта добра схоплена. Не кажучы пра тое, што амбасадар з 20-гадовым стажам не можа пайсці працаваць на тую пасаду, на якую пойдзе студэнт.
Я перакананы, што большасць тых, хто застаўся ў МЗС, адчуваюць сябе некамфортна і ў душы яны падтрымліваюць [пратэст].
МЗС, вядома, змяніўся. Ён паступова мяняўся. Не буду гаварыць шмат, скажу адну фразу: разумны зразумее. Я веру, што вельмі хутка эпоха "Чорных Палкоўнікаў" у МЗС скончыцца.
Больш падрабязна чытайце па спасылцы: