Як я ганарыўся трактарам «Беларус» і што з гэтага атрымалася
Паспрабуйце злавіць беларуса ў несвядомым стане, напрыклад, раптам пабудзіце яго ноччу, і спытаеце, чым знакамітая Беларусь. Хутчэй за ўсё, няшчасны назаве партызан, Лукашэнку і трактар. Таму што з дзяцінства нам удзёўбвалі ў галовы, што гэта тры слупы, на якіх трымаецца наша сінявокая краіна, піша Валерый Віктаравіч у Plan B.
Фота з uslugi.yandex.ru
Сімвалічны сімвал
Так-так! Трактар «Беларусь» — гэта не проста брэнд. Гэта сімвал, гэта гонар, гэта візітная картка дзяржавы. Металічнае ўвасабленне сучаснасці.
Нездарма Лукашэнка так любіць усім запар прапаноўваць будаваць зборачныя трактарныя вытворчасці. А тое й проста дорыць чалавеку трактар. Таму што ў трактароў завод вырабляе шмат. Настолькі шмат, што як бы і падзець іх ужо няма куды.
Так што чаго ж не падараваць? Асабліва калі чалавек добры.
Вялікі беларускі стырнік дарыў трактары і прэзідэнту Зімбабвэ, і дзіцячаму дому, і гораду Шуша ў Карабаху, нават Пуціну.
Пуціну, прычым, падарыў самы лепшы. Той, на якім сам ездзіць. «Ручной зборкі», з сеялкай.
І вось гэта «ручной зборкі» падаецца не выпадкова ўпушчанай фразай, хоць Лукашэна часта розныя фразы губляе. Прапагандысты потым мазгавыя штурмы ладзяць, каб зразумець, што ён меў на ўвазе.
Гэта заўвага выдатна характарызуе якасць флагманскай прадукцыі.
Калі ў калгас адпраўляць, то можна і з канвеера. А вось калі дарыць старэйшаму брату — то толькі ручной зборкі. А то раптам ён на ім і напраўду пакатацца захоча? Трактар павінен хаця б ездзіць.
Глядзіце таксама
Але ёсць мааленькая праблемка
Хоць я б на месцы Пуціна рызыкаваць не стаў.
Я ў трактарах не вельмі добра разбіраюся. Але тое, што рыкае, пыхкае і кавыляе, перавальваючыся з боку на бок, па калгасных палях, мала падобна на флагман або сімвал.
Хутчэй, падобна на смелы, але няўдалы канструктарскі вопыт. На дыпломны праект студэнта-двоечніка машынабудаўнічага факультэта.
Глядзіш на яго, і здаецца, што гэтай калчаногай канструкцыі прасцей здохнуць, чым праехаць пару метраў.
Але, паўтаруся, я мала што разумею ў тэхніцы. Дый эстэтыка ў цяжкай прамысловасці, вядома, не галоўнае.
Самае важнае ў тэхніцы — гэта каб яна працавала.
І трэба аддаць славутаму трактару належнае — ён часам працуе.
Мой знаёмы неяк купіў міні-трактар. І ў першы год цуда-машына прапрацавала два месяцы з дванаццаці, увесь іншы час правёўшы ў стане гарантыйнага рамонту.
Не бог ведае якая эфектыўнасць, скажаце вы. Але, можа, у сельскай гаспадарцы больш і не трэба? Месяц — на пасеў. Месяц — на ўборку. Потым — у сухі док.
Дарэчы, я думаю, што слаўны калектыў легендарнага завода ў такіх выбітных выніках не вінаваты.
Па-першае, асновай для завода паслужыла нямецкае абсталяванне, якое ў 1946 годзе СССР вывез з Германіі.
Гэта значыць, ва ўсім вінаватыя немцы (дакладней — калектыўны Захад)!
А па-другое, што работнікі могуць з заводам зрабіць, калі завод — дзяржаўны? А дзяржава ніколі не было эфектыўным уласнікам.
Можна колькі заўгодна пісаць на сваім сайце, што прадукцыя завода запатрабаваная ў 125 краінах на 5 кантынентах і што завод уваходзіць у топ-10 найбуйнейшых вытворцаў у свеце.
Свет пра гэта не здагадваецца. Магчыма таму, што рэдка чытае сайт Мінскага трактарнага завода.
У свеце народ купляе John Deere, Massey Ferguson, Deutz, Claas, індыйскую Mahindra…
А МТЗ становіцца ўсё больш і больш нішавым прадуктам, губляючы рынкі не толькі непрыязнай Польшчы і далёкай дугі, але нават матухны-Расіі, дзе трактарысты даўно навучыліся збіраць і разбіраць трактар з заплюшчанымі вачыма за 32 секунды.
Глядзіце таксама
Выязджаем на крэатыве
Зрэшты, трактарабудаўнікі не маркоцяцца. Бо калі можна перакаваць мячы на аралы, то і аралы можна перарабіць на нешта больш забаўнае.
З нядаўніх часоў МТЗ пачаў выпуск марожанага, глазураваных сыркоў, шкарпэтак, кашуль, скураных сумак, тэрмасаў і кубкаў.
А нядаўна асвоіў яшчэ і прадуктовыя наборы і цацачныя мадэлі трактароў.
Я лічу — правільна, бо з сапраўднымі, дарослымі трактарамі справа ідзе не вельмі.
P.S.
Памятаецца, калісьці даўно, у дзевяностыя, ці што, МТЗ хацеў купіць заходні інвестар. Але мы, вядома, не прадалі галоўную жамчужыну ў фамільных каралях. І добра! А то было б як з чэшскай «Шкодай».