Бацька Аляксандры Герасімені: я што, Чыкаціла нейкі? Ну давайце яшчэ кандалы і кайданкі надзенем.

Віктар Герасіменя — бацька плыўчыхі Аляксандры Герасімені — распавёў, як яго затрымалі на акцыі пратэста, як абыходзіліся пасля і як рыхтаваўся сядзець «на сутках».

Пасля выбараў плыўчыха Аляксандра Герасіменя падпісала адкрыты ліст спартоўцаў супраць фальсіфікацыі выбараў і гвалту з боку сілавікоў. Неўзабаве мянчанка далучылася да свабоднага аб'яднання спартоўцаў і выходзіла з аднадумцамі на мірныя акцыі пратэсту, а цяпер узначальвае Беларускі фонд спартыўнай салідарнасці, які аказвае дапамогу спартоўцам, якія трапілі пад рэпрэсіі.

Каб спакойна працаваць на карысць новай Беларусі, Аляксандра выехала ў Літву. У Мінску застаўся іншы Герасіменя — бацька Віктар Іванавіч. І ён ужо паспеў пабываць у судзе. 1 лістапада майстра спорту міжнароднага класа па трайным скачку затрымалі па дарозе ў Курапаты падчас акцыі. Ён правёў некалькі гадзін у РУУС, ноч у Жодзінскай турме і быў аштрафаваны судом на пяць базавых велічынь.

У інтэрв'ю «Трыбуне» Герасіменя распавёў аб стаўленні ў аўтазаку і размовах у РУУС.

— Як вы сябе адчуваеце пасля затрымання і суда?

— Нармальна. Хоць у першы дзень быў трохі ў шоку, вядома. Ідзеш спакойна па вуліцы, а цябе затрымліваюць. Было цяжка бачыць, як абходзяцца са мной і ўсімі астатнімі. Але збіцця не было. Нагаворваць і апускацца на той узровень, на які апусціліся тыя, хто дае паказанні ў судах, не буду.

Так што цяпер усё добра. Займаюся справай. Адразу акунуўся ў будаўніцтва дома.

— Калі ішлі на акцыю, рыхтавалі сябе да таго, што могуць затрымаць?

— Ведаеш, гатовы быў. І знаёмым сваім казаў: возьмуць, дык возьмуць. Мы ж выходзім, каб выказаць сваё пэўнае меркаванне. Я хачу яго выказаць і я гэта зрабіў. Я не кідаў камяні, не выкрыкваў экстрэмісцкія крычалкі. Пляскаў у далоні? Так, пляскаў у ладкі. Што я яшчэ мог рабіць?

Выдатна разумею, што цяпер любога чалавека могуць ўзяць у любы момант. Нават калі ты сапраўды ні пры чым. У камеры было 18 чалавек. І адзін хлапчук рэальна проста выйшаў за хлебам у краму, калі яго схапілі прама каля дома ў Зялёным Лузе.

— А дзе вас затрымалі?

— На Незалежнасці яшчэ, калі я толькі падышоў да парку Чалюскінцаў. Ішоў па тратуары і бачыў, што ў мой бок ідуць. Але я нават не тузануўся. А навошта? Падыходзяць, пытаюся «Што? Возьмеце?» — «Так». — «Ну, добра. Пайшлі».

— Вы распавядалі аб маральным прыніжэнні, якое было ў аўтазаку.

— Ну вось, напрыклад, сітуацыя. Мы павінны былі сядзець з апушчанай галавой, паклаўшы рукі на калені далонямі ўверх. Я чалавек, якога спакойна, без супраціву з майго боку, затрымалі паводле адміністрацыйнага правапарушэння, і я павінен паўтары гадзіны сядзець у такім становішчы?! Ні на каго не паглядзець, нікому нічога не сказаць. Чаму? А сядзелі мы вельмі шчыльненька. Даводзілася «чаргаваць» становішча цела. Адзін нахіляецца наперад, іншы адкідваецца назад. А над намі стаяць трое амапаўцаў, якія кажуць: «Не хочаце фізічнага гвалту, заткніцеся і выконвайце тое, што мы сказалі». Гэта нармальна? Так зачапіла! Думаеш, ёлкі зялёныя…

Потым выводзяць з машыны. Галаву ўніз, рукі за спіну — бягам. Навошта? Я кудысьці ўцяку? Я што, Чыкаціла нейкі? Ну давайце яшчэ кандалы і кайданкі надзенем.

Падвялі да камеры, адчынілі дзверы і запусцілі туды 18 чалавек: «Адпачывайце». Так і сказалі. 18 чалавек на васьмі месцах. Плошча камеры — 20-22 метраў. На кожнага крыху больш квадратнага метра выходзіць. І адпачывайце. Ну, што гэта такое? Было дзіка.

Пра тое, як нас там называлі і абзывалі, казаць не буду. Зразумела, што гэта было непрыемна.

Страху, такога жывёльнага страху не было. І злосці чамусьці таксама не было. Была крыўда: чаму такое робяць і за што? Аб гэтым шмат гаварылі ў камеры. А таксама ўсе былі ўпэўненыя, што ўсё роўна мы пераможам. Даможамся свайго. Супакойвалі адзін аднаго, падбадзёрвалі. Група ў нас была разнамасная — ад 19 гадоў і да 60. Некаторыя маладыя хлопцы былі трохі ў шоку. Супакойвалі іх, размаўлялі.

— Вы сябе ў думках рыхтавалі да сутак?

— Мы ўсе былі ўпэўненыя, што нас адправяць сядзець. І думалі пра гэта спакойна. Адсядзім і адсядзім. На жаль, зараз гэта частка нашай жыцця.

— Казалі, што вы бацька Аляксандры Герасімені?

— Хлопцы ў камеры ведалі, а міліцыянты, хутчэй за ўсё, не. Прынамсі, ніхто з іх нічога на гэты конт не казаў. Думаю, у РУУС дакладна не ведалі. Там маладыя лейтэнанцікі былі... Увогуле, на прозвішча не зрэагаваў ніхто.