«Людзі сталі крычаць: «Медыкі, патрэбна дапамога». На дарозе была жанчына, ёй рассеклі галаву»

Валанцёры Чырвонага Крыжа распавялі HEALTH.TUT.BY, якім было дзяжурства на пратэстах 23 верасня.

Называць іх трэба не медыкамі, а проста валанцёрамі. І кажуць, што аказваюць не медыцынскую, а толькі першую дапамогу, таму ў іх у аптэчках хлоргексідін, бінт, вата, вада — з гэтым наборам яны і выходзяць дапамагаць.  

36-гадовая Ларыса Міклаш — канструктар у прыватнай кампаніі, а ў вольны час — валанцёр Беларускага Чырвонага Крыжа. На менскіх акцыях пратэсту ўпершыню дзяўчына апынулася ўвечары 13 жніўня, але колькі разоў з таго дня выходзіла з атрадам на вуліцы горада, ужо не злічыць.

— Мы працуем па ўзгадненні. 13 жніўня з'явіўся дазвол на працу — і мы выйшлі ў форме. Пры сабе ў нас ёсць пасведчанне валанцёра. Ёсць і такое правіла: кожны валанцёр, які зараз дзяжурыць на акцыях, павінен быў прайсці курс па першай дапамозе.

Ларыса прызнаецца, што першы раз выйсці на вуліцу — хай і ў форме валанцёра Чырвонага Крыжа - было страшна.

— Мы ж людзі, ёсць боязь, але праз яе пераступаеш. Ты, як супрацоўнік хуткай, адключаеш эмоцыі. Хоць вось учора днём, чытаючы чаты, усё хваляваліся больш, чым звычайна, што можа паўтарыцца тое, што было на вуліцах 9-11 жніўня.

— Як да вас ставяцца сілавікі?

— Людзі ў форме міма проста прабягаюць, нас не чапаюць. Але мы і самі прытрымліваемся правілаў: ніколі не лезем у натоўп, назіраем з боку.

У якім раёне горада апынецца атрад Ларысы, заўсёды непрадказальна: валанцёры манітораць сітуацыю ў Інтэрнэце, ацэньваюць рызыкі і потым сумесна вырашаюць, дзе можа спатрэбіцца іх дапамога:

— 23 верасня мы адразу былі ў раёне стэлы, потым — крыху бліжэй да метро "Няміга". Калі тут сітуацыя стабілізавалася — паехалі на Пушкінскую, Спартыўную, Каменную Горку.23 верасня, напрыклад, Ларыса дапамагала некалькім пацярпелым з траўмамі ног: адзін, кажа дзяўчына, спатыкнуўся, другі-пацярпеў ад удару. 

— Выклікалі і хуткую, калі ў чалавека моцна падскочыў ціск: з сэрцам не варта жартаваць. Часта сустракаемся са спалохам: у такіх выпадках людзей проста трэба супакоіць. Камусьці руку пакладзеш на плячо, і гэтага будзе дастаткова.

— Навошта вам гэта трэба?
— Бацькі заўсёды вучылі мяне, што трэба дапамагаць. А ў мяне для гэтага ёсць магчымасць — мой час. І, вядома, гэта досвед: за пяць гадоў у Чырвоным Крыжы я з такім не сутыкалася. Заўважыла, што пасля акцый да нас нават сталі больш запісвацца на трэнінгі па аказанні першай дапамогі.

20-гадовая Дар'я Цымановіч пазнаёмілася з Чырвоным Крыжам школьніцай: у 17 гадоў ужо праводзіла майстар-класы па аказанні першай дапамогі як інструктар. Зараз працуе ў цэнтры дзяцей і моладзі і курыруе атрад міласэрнасці. У вольны час — валанцёрыць

На акцыях пратэсту дзяўчына ўпершыню апынулася ў жніўні: дзяжурыла каля Чырвонага касцёла. У выходныя валанцёрства на акцыях прапускала праз працу, таму дзень інаўгурацыі стаў асабіста для яе самым масавым днём пратэстаў. Даша дзяжурыла ў раёне стэлы і Нямігі, і менавіта яна была побач з пацярпелай жанчынай, чыё фота-галава забінтаваная, бачная кроў-абляцела ў той вечар Інтэрнэт.

— Людзі сталі крычаць: «Медыкі, патрэбна дапамога». На дарозе была жанчына, ёй рассеклі галаву. Яе да нас забінтавалі, было падазрэнне на страсенне. Я з пацярпелай казала на адцягненыя тэмы, яна была ў прытомнасці. Наш камандзір выклікаў хуткую. Нейкі час мы былі на дарозе, але потым убачылі, што едзе спецтэхніка, таму на насілках перанеслі пацярпелую на больш бяспечную, зялёную зону. 

Яшчэ адна гісторыя таго вечара звязаная з панічнай атакай:

— Дзяўчыну, па яе словах, хто-то закрануў, а яна крытычна ставіцца да агрэсіі. Яе пачало трэсці як пры эпілепсіі. Я з ёй спрабавала размаўляць, але яе малады чалавек мяне адагнаў. Вядома, у такіх сітуацыях мы не ўмешваемся, ні з кім не спрачаемся. Пазней я сустрэла гэтую дзяўчыну ў прыбіральні, яна выбачалася за свайго хлопца, дзякавала. Потым доўга-доўга на мяне глядзела і спытала: "А можна вас абняць?». У такія моманты адчуваеш, што выканала свой унутраны абавязак. 

— А ў самой панікі не было? Усё ж такі вы ўпершыню бачылі такі маштаб акцый.

— Я спакойны чалавек, але крыху страшна было: калі міма праходзілі людзі ў форме — сэрцайка трохі білася. Але валанцёры Чырвонага Крыжа ў прынцыпе нейтральныя, гэта адзін з нашых прынцыпаў: мы не займаем нічый бок, акажам дапамогу ўсім, каму яна спатрэбіцца.

Дадому Дар'я 23 верасня вярнулася пасля 23.00. Хоць дзяўчына і адтэлефаноўвалася маме кожную гадзіну, тая яшчэ не спала — чакала вяртання дачкі.

— Калі шчыра, пасля душа я вельмі хутка заснула.

Паводле, health.tut.by