«Мне шкада, але дзіця мёртвае». Кіра Баяранка згадала, як нарадзіла на шостым месяцы ў СІЗА

Былая палітзняволеная згадала падрабязнасці, як нарадзіла ў СІЗА на «Валадарцы» — уначы, у камеры, без медыцынскай дапамогі. Дзіця тады не выжыла, і яна таксама не захацела жыць.

Кіру затрымалі зімой 2021 года і паўгода пратрымалі ў зняволенні: там яна пачала падазраваць, што цяжарная. YouTube-канал «Мы вернемся» і «М*ST» распавядаюць гісторыю былой палітзняволенай Кіры Баяранка, якая страціла дзіця на Валадарцы. Гэта здарылася пасля допыту супрацоўніка КДБ.

Удзел у пратэстах

Кіру затрымлівалі на акцыі пратэсту, судзілі па адміністрацыйным артыкуле. У лютым 2021 года яе зноў арыштавалі, правялі ператрус у кватэры, дзе яна знаходзілася разам з мужам. Пасля гэтага арышту супрацоўнік КДБ распавёў ёй, што яна знаходзілася ў распрацоўцы ў органаў некалькі месяцаў. Кіры ставілі ў віну адміністраванне пратэснага дваровага чата ў Мінску.

У Следчым камітэце ў Кіры патрабавалі падпісваць яўку з пакаяннем, але яна адмовілася. Па яе словах, яна ўжо тады сябе дрэнна адчувала, але следчы адмаўляўся выклікаць хуткую дапамогу. З дапамогай адваката яна дамаглася шпіталізацыі. Са Следчага камітэта яе забралі ў бальніцу, але разам з ёй у палаце знаходзіліся канваіры.

— У мяне яшчэ ў бальніцы з'явіліся думкі, што я магу быць цяжарнай. [ ... ] Думаю, што падчас затрымання мой тэрмін быў ужо паўтара месяца.

Кіра распавяла, што яе прымусілі выпісацца з лякарні праз тры дні знаходжання там. Яе прымусілі напісаць распіску канваіры.

Што адбывалася ў дзень родаў

У дзень, калі Кіра заўчасна нарадзіла, яе прывялі ў кабінет да супрацоўніка КДБ. Мужчына сцвярджаў, што яна хлусіць аб сваёй цяжарнасці, і адправіў яе ў «стакан».

— У мяне ўжо жывот вялікі, каля трыццаці градусаў спякоты, там наогул няма чым дыхаць. Я зайшла, праседзела хвілін дзесяць. Я пачала задыхацца, стала стукацца ў «тармазы». Падышоў канваір і спытаў, у чым справа. Я сказала, што мне дрэнна. А ён: «Тады сядзі далей».

У «стакане» Кіра страціла прытомнасць, а пазней яе перавялі ў камеру. Лекары сказалі, што ёй нельга ўставаць і ў яе павінен выконвацца пасцельны рэжым.

— Я звярнула ўвагу, што не чула пасля падзення таго, што варушыцца дзіця. Пачаў моцна балець жывот. Ён балеў неяк схваткамі: то нармальна, то зноў забаліць. Не разумела, што адбываецца. Хадзіла ўвесь час па камеры.

Кіра стукала ў дзверы, каб ёй выклікалі лекара. Увечары ўсе дзяўчыны заснулі, а Кіра не змагла: яе ванітавала, балеў жывот. Яна пачала званіць у званок на дзвярах, каб канваіры ёй дапамаглі.

— Рэзка захацела ў прыбіральню, але гэта было не тое. Ужо адышлі воды. У мяне пачаўся моцны крывацёк. Я пачала тужыцца. Я зразумела, што адбываецца. Паспрабавала закрычаць, але мяне так трэсла, не магла крычаць.

Па словах Кіры, адна з дзяўчат не спала, і яна выйшла паглядзець, што адбываецца. Яна ўбачыла, што Кіра даставала дзіця.

— Дзіця не крычала. Сукамерніца пачала стукаць у «тармазы», клікаць канвойных. Я нарадзіла на шостым месяцы, але ведала, што дзіця павінна крычаць, а яно не крычала. Разумееш, гэта было дзіця! Калі кажуць, што гэта выкідыш... Не, тое нешта іншае. А дзіця ўжо было сфарміраваным.

Сукамерніца дапамагала Кіры нарадзіць у камеры. Пасля ўжо Кіру, якая нарадзіла, адвялі ў кабінет лекара. Лекар пазней сказаў: «Мне шкада, але дзіця мёртвае». У медкабінет таксама прыйшоў начальнік СІЗА. Па словах Кіры, яна бачыла яго першы раз.

— Ён пачаў казаць, што калі хтосьці даведаецца пра гэтую гісторыю, то да суда я не дажыву.

Спроба самагубства ў камеры

Кіра распавядае, што пасля гэтай сітуацыі ёй давалі моцныя таблеткі, і яна была не ў стане нават размаўляць. Дзяўчына распавяла, што ў нейкі момант перастала прымаць таблеткі.

— Я напісала ў сваім сшытку перадсмяротную запіску. І напісала пра ўсё, што са мной адбылося. Сукамерніцу, якая дапамагала мне, перасялілі. Замест яе засялілі іншую дзяўчынку, якая прабыла з намі некалькі дзён. Я аддала сшытак з запіскай ёй, калі яна з'язджала ў Жодзіна. Турмы ўсюды звязаныя. Мы, знаходзячыся там, даведваемся, што адбываецца з палітвязнямі. Яна павінна была напісаць у лісце, што са мной здарылася ў зняволенні. Яна сядзела за крадзеж, у яе была нармальная перапіска.

Гэтая жанчына перадала сшытак у Жодзінскай турме канваірам. Тыя канваіры перадалі сшытак супрацоўнікам КДБ.

Таблеткі, якія медыкі назначылі Кіры ў СІЗА, неўзабаве адмянілі.

— Я не магла вытрымаць. Я не хацела жыць. Проста не хацела больш жыць. Я перарэзала сабе вены на руцэ. Моцна цякла кроў. Я спачатку нічога не заціскала, проста заснула. Мне прысніўся мой тата, які трымае мяне і дзякуе мне. Казаў, што мне яшчэ рана і што ўсё будзе добра.

Кіра паспела заціснуць руку. Дзяўчаты ў камеры спрабавалі прыбраць усе сляды крыві, каб не заўважылі канваіры.

— Калі сказаць канвойным, то гэта — чырвоная палоска да маёй жоўтай палоскі. Ксюша Сырамалот узяла з мяне абяцанне, што я ніколі больш не паспрабую сябе забіць.