«Нашая армія складалася з прыезджых». Рэпартаж з байцом за ЛНР з Беларусі
"У нашым падраздзяленні з Беларусі быў я, з Расіі былі, але з Беларусі ўвогуле на нашым баку мала было народу, хіба, на іншым было больш", — прыгадвае беларус, што змагаўся на баку ДНР.
Фота Сяргей Аверын /РИА «Новости»
Канстанцін Фафанаў з Барысава, які ваяваў на баку ЛНР, распавёў «Белсату», што яго прымусіла далучыцца да сепаратыстаў.
Ніжэй падаем словы аповеду былога ўдзельніка ЛНР.
— Арыентаваўся на тыя войны, дзе схадзіў у атаку адзін-два разы, і цябе забілі, а атрымалася, што выжыў. З нашага падраздзялення паранілі толькі тры асобы.
13 чэрвеня ў мяне былі народзіны, там ужо напоўніцу ішла вайна, а мы сядзелі ў мяне ў садзе ў альтанцы, адзначалі. Мяне тут падчапілі, маўляў там вайна, тваіх бʼюць — я ж рускі — а ты тут сядзіш. Я кажу: «Усё, завязваю з бізнесам, грошы заўсёды зараблю, паеду туды».
Прыехаў у Луганск, ён быў увесь разбіты: нідзе няма шкла цэлага, дахі разбітыя, і ўвесь час пад абстрэлам. Была катастрофа: святла няма, сувязі, вады няма, нічога няма. Нікуды не выйсці: крамы разбітыя і зачыненыя, марадзёры вакол нешта цягнуць.
Быў адразу ў батальёне «Заря», там было каля 250 толькі адных сербаў, шмат было людзей з Закаўказзя, большасць нашага войска складалася з прыезджых. То бок мясцовыя самі па сабе не адстаялі б. У нашым падраздзяленні з Беларусі быў я, з Расіі былі, але з Беларусі ўвогуле на нашым баку мала было народу, хіба, на іншым было больш.
Мне распавялі, што будуць арганізоўваць службу РЭБ (радыёэлектронная барацьба), і там патрэбны механік-кіроўца. Мяне туды ўзялі, і ў верасні я быў механікам-кіроўцам на гэтай машыне.
Адкуль зʼявіўся комплекс, на якім я працаваў? Вось гэтага я не ведаю. Гэта правакацыйнае пытанне, задаваць такія нельга. З’явіўся ды зʼявіўся, значыць, быў патрэбны.
Баі скончыліся, былі Мінскія пагадненні, пачаліся перамовы, ну і засталіся казакі там на мяжы — дагэтуль стаяць там на адлегласці кожных 200 метраў па лініі судакранання. А я кажу: «Усё, хлопцы, вайна скончылася, мне нецікавыя гэтыя пастраенні».
Я не адразу паехаў дадому. Вайна скончылася, і я хацеў ехаць у Сірыю.
Расія правільна пачала ваяваць: не трэба чакаць, пакуль гэтая зараза прыпаўзе сюды. Яны ўжо большую частку Сірыі ды палову Іраку акупавалі, гэтая «Ісламская дзяржава». І яны са сваімі ідэямі ўжо на Каўказ запаўзлі, у Казахстан, у Дагестан. І што? Яны і сюды прыпаўзуць. Таму іх трэба там знішчыць, не чакаць.
Я ў Маскве двойчы хадзіў у сірыйскую амбасаду, пакінуў свой нумар. Казалі: «Патэлефануем вам, патэлефануем». Не патэлефанавалі. Можа, па ўзросце не хочуць мяне браць, хаця ў прынцыпе як сапёр я б прыдаўся.
Спачатку прыехаў сюды, выклікалі ў КДБ. Я туды пайшоў, маўляў маю позву. Супрацоўнік кажа: «Я буду задаваць пытанні, а вы на ўсе іх будзеце адказваць». Я кажу: «Буду адказваць на тыя пытанні, на якія палічу патрэбным». Ён такі: «Не, ты будзеш адказваць!» Я гавару: «Не, я не буду. Як бы ні было, я прымаў прысягу не агалошваць, не казаць. Што трэба скажу, што не трэба — прабачце мяне, не паложана». Я не найміт, я добраахвотнік. Да таго ж указ Лукашэнкі пра тое, што нельга ваяваць за мяжой быў ад 21 ліпеня, а я адтуль зʼехаў ужо 19-га. Так што спазніўся Бацька.
Калі б я не паехаў ваяваць і шмат хто іншы таксама б не паехаў, то Украіна заваявала б Данбас, утапіла б у крыві. Калі б у яе гэта атрымалася, яе б прынялі ў НАТО, і ўжо ворагі — а я лічу НАТО ворагамі — стаялі б ля межаў у Гомельскай вобласці. А каму гэта трэба? Мне гэта зусім не трэба! На маю думку, лепш бы ўжо і Украіны гэтай не было.
Размова была запісаная для выдання «Людскіх справаў».