Пад Калінкавічамі партызанскую стаянку прынеслі ў ахвяру пясчанаму кар'еру

Гэтая гісторыя пачалася шэсць гадоў таму. Дакладней, гісторыя з партызанамі пачалася ў лясах пад Калінкавічамі ў 1941 годзе, а атрымала працяг у 2011-м — калі ініцыятыўныя хлопцы, сябры ваенна-гістарычнага клуба, вырашылі стварыць каля вёскі Гулевічы рэканструкцыю партызанскай стаянкі.

Ўзгаднілі і адабрэнне атрымалі

Удзельнікі ваенна-гістарычнага клуба «Пошук» — гэта восем дарослых і броўнаўскі рух са школьнікаў і навучэнцаў Калінкавічаў і Мазыра. Кіраўнік клуба «Пошук» Яўген Сергіенка працуе машыністам бульдозера, а ў вольны час займаецца ваеннымі рэканструкцыямі, гісторыяй партызанскага руху.
Шэсць гадоў таму па ўзгадненні з мясцовымі ўладамі і з бласлаўлення ветэранаў сябры клуба «Пошук» пачалі будаўніцтва ва ўрочышчы Лісіныя Норы (вёска Гулевічы, Калінкавіцкі раён) партызанскай стаянкі.

«Месца выбіралі разам з ветэранамі, раіліся з былымі партызанамі. Менавіта ў гэтым месцы стаянкі не было, было месца збору партызанскага атрада. Але ветэраны параілі, што не варта аднаўляць стаянку на ранейшым месцы, далёка ў лесе — туды не так проста патрапіць. Гэтае месца ва ўрочышчы Лісіныя Норы было абрана як аптымальнае — недалёка ад горада, ды і партызаны менавіта тут збіраліся і стваралі атрад імя Варашылава», — тлумачыць Яўген Сергіенка.
Усе гэтыя гады там праходзілі экскурсіі, рэканструкцыі, мерапрыемствы да памятных дат — 9 траўня, 3 ліпеня. Абавязковым было святкаванне на гэтым месцы ў студзені вызвалення Мазыра і Калінкавічаў ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. На экскурсіі да партызанскай стаянцы прыязджала моладзь не толькі з раёна і вобласці, але і з іншых рэгіёнаў краіны. Сюды зазіралі турысты, тут здымаліся відэасюжэты аб рэканструкцыях.
Але нядаўна хлопцы з «Пошуку» даведаліся, што стаянка з зямлянкамі, траншэямі і дзотамі мясцовымі ўладамі прынесена ў ахвяру пясчанаму кар'еру. На ўчастку Калінкавічы-Рэчыца дарожна-будаўнічымі службамі будзе пашырацца шаша, пясок для падсыпкі будзе брацца побач ва ўрочышчы Лісіныя Норы — прама на месцы партызанскага лагера.

Пясчанаму кар'еру — быць, зямлянкам — не

Мясцовыя ўлады далі «Пошуку» аргументаваны адказ: вы не зарэгістраваныя як грамадскае аб'яднанне, а партызанская стаянка наогул нікому не належыць. Гэта значыць, і стаянка, і сябры «Пошуку» ёсць у наяўнасці, але на паперы іх няма — таму будзе пяшчаны кар'ер.

Яўген Сергіенка пералічвае, што зроблена ў вобласці ў апошні час, каб увекавечыць памяць герояў вайны: у Жыткавіцкім раёне сярод балот на месцы дыслакацыі дыверсійна-партызанскай групы мясцовымі энтузіястамі і работнікамі лясгаса адноўлены зямлянкі, у Петрыкаўскім раёне на агнявой групе ДАК 232 вядуцца аднаўленчыя работы.
«Што казаць, калі ў Расіі сіламі ваенна-гістарычных клубаў праводзяцца рэканструкцыі і палявыя выхады, прысвечаныя партызанам Палесся, у прыватнасці, 2-й Калінкавіцкай партызанскай брыгадзе! Масквічы хацелі прыехаць да нас, правесці на партызанскай стаянцы мерапрыемства, але я атрымаў адказ ад уладаў: у вас не зарэгістравана грамадскае аб'яднанне, таму нельга праводзіць масавыя мерапрыемствы з удзелам замежных грамадзян», — кажа кіраўнік клуба.
«У нас жа мясцовыя ўлады не змаглі ўзаконіць і захаваць гатовае — тое, што мы самі пабудавалі, бераглі, развівалі, вадзілі сюды школьнікаў, праводзілі сустрэчы з ветэранамі. У нас восем чалавек дарослых і школьнікі з Мазыра і Калінкавічаў. Мы проста не пацягнем грамадскае аб'яднанне. Вядома, нас хтосьці мог бы ўзяць пад крыло, але мясцовыя ўлады чамусьці настойваюць, каб мы былі асобнай арганізацыяй, а не пры кімсці. У Гомелі нас можа узяць пад крыло, да прыкладу, грамадскае аб'яднанне «Абаронцы памяці і праўды пра Вялікую Айчынную вайну», але нашых чыноўнікаў гэта не задавальняе. Хоць усе ваенна-гістарычныя клубы ў Беларусі зарэгістраваныя пры кімсці: пры БРСМ, прадпрыемствах, навучальных установах, музеях», — хвалюецца Яўген Сергіенка.
Ён лічыць, што дзейнасць клуба не дае мясцовай уладзе спакойна жыць.
«Да прыкладу, у іх па плане перапахаванні — раз у тры гады, а мы знаходзім новыя масавыя пахаванні, пішам інфармацыйныя лісты ў ваенкамат. Гэта ўсім стварае праблемы, нікому не трэба прыцягваць лішняе ўвагу да раёна. Таму што трэба выклікаць пошукавы батальён, дзесьці размяшчаць салдат і гэтак далей. На словах, з высокіх трыбун — патрыятызм, а на справе нікому гэта не трэба, і за шэсць гадоў нікому не патрэбны быў наш партызанскі лагер, нічым ніхто не дапамог, а цяпер і зусім знішчаць», — сумуе Яўген Сергіенка.

Паводле яго слоў, стаянка прыцягвала ўвагу не толькі аматараў гісторыі і ваенных рэканструкцый, але і турыстаў, і страйкбалістаў ды пейнтбалістаў.
«Многія людзі ўжо ездзілі туды святкаваць дзень нараджэння ці вяселле, кідалі смецце там ці ламалі што-небудзь. Ніхто нічога не ўклаў, а ламаць усе здольныя. Але мы ж не можам там пастаянна знаходзіцца. А лагер не меў статусу, такога, да прыкладу, каб хоць таблічка стаяла. Але цяпер, верагодна, усё», - дадаў кіраўнік клуба.
Начальнік аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Калінкавіцкага райвыканкама Дзмітрый Рудзеня разумее занепакоенасць клуба «Пошук» і зусім не супраць партызанскай стаянкі і патрыятычнага выхавання моладзі. Але ...
«Там будзе рэспубліканская дарога, і нічога павярнуць нельга. Тым больш яны (клуб «Пошук». - Рэд.) Афіцыйна не зарэгістраваныя, атрымліваецца — самавольны захоп зямлі. Накшталт яны і карысную, добрую справу робяць, дзяцей прыцягваюць і займаюцца патрыятычным выхаваннем, але вось так супала. Яны не зарэгістраваныя, не санкцыянаваныя, а дарога — гэта афіцыйны праект. Ну і што, што шэсць гадоў дзейнічалі? А калі мы з вамі зараз пойдзем у лес, выкапаем зямлянку і там будзе дарога, а мы скажам: прабачце, у нас тут свая зямлянка?» — сказаў Дзмітрый Рудзеня.
Паводле naviny.by