«Пафас — ахоўны пласт, якім абраслі беларусы». Немец напісаў калонку пра нашу краіну

Нямецкі журналіст Інга Петц прысвяціў калонку свайму падарожжу па нашай краіне. Пад загалоўкам «На матацыкле з Берліна ў Беларусь» яе апублікавалі ў выданні Der Standard. Цытуем самае займальнае.

Як немец звязаны з Беларуссю

«Разам з жонкай Алесяй я жыву ў Берліне. Яна родам з Беларусі, а я — з захаду Германіі. На матацыкле мы едзем з захаду на ўсход, не прама, а як нам хочацца, да самых Стоўбцаў, маленькага горада на паўднёва-захад ад беларускай сталіцы. Там вырасла мая жонка. Там жывуць яе бацькі. <...> Я прыязджаў у Беларусь незлічоную колькасць разоў з 1994 года. Дзякуючы Беларусі я ўжо добра ведаў, Польшчу. Многія з маіх беларускія сяброў у розны час тут жылі, вучыліся ці працавалі. Каб зарабляць грошы, мець перспектыву, жыць у больш свабоднай краіне. Беларусь дзеліць даўнюю гісторыю са сваёй [краінай-] суседкай».
Да канца XVIII стагоддзя культурная зона Беларусі належала польска-літоўскай дзяржаве. Са з'яўленнем Другой польскай рэспублікі пасля Першай сусветнай вайны захад Беларусі зноў стаў польскім. У 1939 годзе нацысты і парады падзялілі паміж сабой суседа. За гэтым рушылі ўслед вайна, тэрор, генацыд, выгнанне. Мой дзед быў на Усходнім фронце, дзед маёй жонкі ваяваў у Чырвонай арміі.

Чаму важна ездзіць у Беларусь

«Мы можам быць разам дзякуючы тым зменам, якія адбыліся пасьля 1989 г. Вось чаму Аўтабан волі (шаша, якія злучае Варшаву і Берлін) носіць такую ​​назву. У часы гучных заклікаў да новых межаў, калі ў моду ўваходзяць неразуменне і забыццё гісторыі, такое падарожжа [у Беларусь] — добрая ідэя».

Аб Мазурах і беларускіх пейзажах

«Бабулі прадаюць грыбы, мёд і джэм, а маладыя жанчыны гандлююць сваімі целамі. У Мазурах мы праязджаем міма азёр, якія глядзяць у неба сваімі цёмнымі вачыма, пад абаронай старадаўніх сядзібаў, якія чакаюць турыстаў з Варшавы. У вёсках пахне, як у старыя часы: дымам, гноем, сенам. Вячэрняе сонца выпускае мяккае, пяшчотнае святло — і кожны зразумее, чаму многія паэтычна распавядаюць аб Мазурах. <...> Пейзаж Беларусі нагадвае Брандэнбург. Шырокія палі, густыя лясы, прахалодныя азёры; часам узгорыстая, потым зноў плоская мясцовасць».

Аб складанасцях на мяжы

«Працэдура складаная для тых, хто не знаёмы з ёй. Спачатку правяраюць пашпарты і візы. Потым трэба ехаць да беларускае мытні і зарэгістраваць сваю машыну, пакуль ваш багаж абшукваюць. Таму, хто не гаворыць ні па-беларуску, ні па-руску, цяжка. Толькі пасля гэтага падымаюць шлагбаўм, вы едзеце да наступнага — і вам ўручаюць талон, дзе пашпартны кантроль і мытня паставілі свае пячаткі».

Аб жыхарах краіны

«Часам да беларусаў звяртаюцца зневажальна — «бульбашы», «бульбяныя людзі». Бульбачка сапраўды ўваходзіць у склад шматлікіх страў. Ежа сытная. Гарэлка і сентыментальныя тосты: «Каб наступная сустрэча не прымусіла сябе доўга чакаць». Пафас — гэта ахоўны пласт, якім абраслі беларусы за гады бедстваў і войнаў».
Паводле kyky.org