Павел Усаў: Чаму Таццяна Караткевіч — фэйкавы кандыдат

Я прывяду толькі адзін доказ таго, чаму Таццяну Караткевіч трэба лічыць фэйкавым кандыдатам. І справа нават не ў тым, што яна прадстаўляе ініцыятыву «Гавары праўду», якая даўно сябе дыскрэдытавала.



З агульнай дзейнасці і адказаў патэнцыйнага кандыдата, агучаных на нядаўняй анлайн-канферэнцыі, вынікае, што Караткевіч зусім не разумее, наколькі сур'ёзнай з'яўляецца барацьба з аўтарытарнай уладай у Беларусі, якая па сваёй сутнасці з'яўляецца жорсткай і бязлітаснай. Для Караткевіч жа ўдзел у прэзідэнцкай кампаніі, якая з'яўляецца вяршыняй палітычнага супрацьстаяння з уладай, — гэта лёгкая прагулка па летнім садзе, гэта дзіцячая гульня, у якой усё неўзапраўду. Мне цяжка сказаць, што палітык мае на ўвазе пад «гатоўнасцю пайсці да канца», але дакладна не гатоўнасць ісці да канца.
Давайце на імгненне прадставім, што Караткевіч уяўляе сабой сур'ёзны выклік для беларускіх уладаў. У гэтым выпадку беларускі рэжым распачне любыя дзеянні, каб нейтралізаваць такую ​​пагрозу, і наўрад ці будзе разборлівы ў сродках. Наогул, трэба разумець, што ўлада не дазволіць гуляць у выбарах кандыдату, якога яна не зможа кантраляваць альбо пасадзіць.
Таму «пайсці да канца» ва ўмовах беларускай рэчаіснасці азначае быць гатовым адрачыся ад усяго, што ёсць у жыцці: ад сям'і, свабоды і нават самога жыцця, быць гатовым на крайнія нягоды, боль і пакуты. Толькі такі чалавек зможа рэальна супрацьстаяць цяперашняй уладзе.
Любая ж чалавечая прыхільнасць — гэта слабасць, гэта слабае месца палітыка, якое будзе выкарыстоўвацца уладай супраць яго, каб здушыць, зламаць і паставіць пад кантроль. У гэтым сутнасць аўтарытарызму.
Каб зразумець, як «працуе» аўтарытарная ўлада і на што павінен быць гатовы той, хто кінуў ёй выклік, дастаткова ўважліва вывучыць вопыт барацьбы Аун Сан Су Чжы.
Каб ведаць, на што здольны рэжым, варта ўспомніць пра лёс Ганчара, Захаранкі — людзей, якія мелі вагу ў грамадстве і дзяржаве. Пры гэтым сістэме зусім не важна, які твар у яе суперніка — жаночы, юнацкі або старэчы. І калі ёсць тыя, хто наіўна мяркуе, што ўлады не асмеляцца жорстка абыходзіцца з жанчынай, то іх дзеянні ў адносінах да кандыдата на пасаду прэзідэнта Наталлі Машэравай ў 2001 годзе, рэпрэсіі ў дачыненні да Ірыны Халіп і ўсёй яе сям'і, Наталлі Радзінай, Насты Палажанка, якія не былі кандыдатамі, кажуць пра адваротнае. І ўсё гэта пад ціхі крык Захаду і гучнае маўчанне беларускага грамадства.
На мой погляд, у Таццяны Караткевіч у жыцці ёсць занадта шмат таго, чаго яна не захоча страціць ні пры якіх умовах, перш за ўсё — блізкія людзі. Самае каштоўнае, што ёсць у жанчыны — гэта яе дзіця, і ніякая разважная маці не стане ім рызыкаваць. У адваротным выпадку яна альбо крывадушніца, альбо...
Для яснасці возьмем прыклад з шэфам Таццяны Караткевіч. Андрэй Дзмітрыеў, які стаіць за вылучэннем мадам-кандыдата, заспяваў як салавей і выдаў КДБ усе «ваенныя таямніцы» толькі па той простай прычыне, што яго нявесту арыштавалі. (Для тых, хто забыўся гісторыю, прыводжу спасылку: Дзмітрыеў: Прыйшоў час сказаць праўду пра арышт КДБ).
Я ўпэўнены, што Дзмітрыеў працягвае быць «паслухмяным» апазіцыянерам, бо ў краіне з 2010 года роўным лікам нічога не змянілася, і ў камеры па-ранейшаму можна апынуцца ў любы момант. Да таго ж, апазіцыйныя палітыкі хочуць яшчэ і жыць па-чалавечы, і за мяжу ездзіць рэгулярна, таму якая ўжо тут рашучая барацьба з рэжымам.
Што тут казаць пра жанчыну-палітыка, дзіця якой фактычна з'яўляецца закладнікам у руках уладаў. І ўжо па гэтай прычыне смелыя заявы Таццяны Караткевіч застануцца толькі ў межах інтэрнэту.
Таму я параю Таццяне Караткевіч, якая на ўсю краіну заяўляе, што «знаходзіцца ў палітыцы, каб бруду і хлусні там стала менш», альбо адаслаць ўсю сям'ю за межы краіны і пачаць сушыць сухары, альбо адмовіцца ад удзелу у абсурдным шоу пад назвай прэзідэнцкія выбары, бо ўсё, што яна робіць цяпер і ёсць ні што іншае як хлусня і крывадушша, з якім кандыдат мае намер змагацца.
Гэта і будзе сапраўды першы крок сталага і самастойнага, а не фэйкавага палітыка. Выбараў шмат — гонар адзін.
naviny.by