«Сутыкненне імітацыі рэальнасці з рэальным светам бывае хваравітым, а ўрэшце і фатальным»

Аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі» разважае пра кругазварот хлусні ў прыродзе і пра тое, што хлусня стала галоўнай апорай стабільнасці. А ў выніку, калі праўда ўсё ж праб’ецца праз хлусню — будзе вельмі балюча.

Ведаеш што? Я нават не буду сёння ні разу жартаваць пра новага дырэктара Беларускай атамнай станцыі. Таму што якія тут ужо жарты.

Ты ж у курсе, што «ўсе хлусяць», праўда? Але некаторым хлусяць больш, чым іншым. І сёй-той нават ужо пачаў падазраваць, што яму асабіста хлусяць неяк асабліва часта. Таму што ўчора, прызначаючы новага міністра эканамічнага аптымізму, сёй-той папрасіў, каб той яму не хлусіў. Гэта значыць, каму іншаму хлусіць, можа, і можна. Я б сказаў, нават трэба. Таму што без хлусні ж не бывае стабільнасці. Хлусня —амаль што галоўная апора стабільнасці. Амаль як «красаўцы». Таму ў стабільнасці без хлусні не абысціся.

Але вось асабіста некаму хлусіць не трэба. Таму што ў сяго-таго ад хлусні здараюцца няправільныя кіраўнічыя рашэнні. Так жа кіраўнічыя рашэнні ў яго добрыя, але ад хлусні не вельмі правільныя. Таму сёй-той сказаў, што калі міністр яму будзе хлусіць, то ён усё роўна даведаецца. Рана ці позна. Таму што ў яго ёсць свае механізмы.

Я, праўда, падазраю, што пра «рана» і пра механізмы гэта ён злёгку... Ну, хай будзе перабольшыў. Таму што сёй-той не першы раз баіцца, што яму ўсе хлусяць. Вось ён яшчэ пару месяцаў таму западозрыў, што асобныя кіруючыя таварышы не дакладваюць яму праўды. Не ўсе, вядома, а толькі некаторыя. Ну,  урад там, начальнікі выканкамаў і Акадэмія навук.

Многія б, вядома, дадалі ў гэты спіс тэлевізар. Але сёй-той не дадаў. Таму што сёй-той думае, што тэлевізар хлусіць не яму, а нам з табой. Ну проста перад тэлевізарам стаіць такая задача ў адпаведнасці з яго штатным раскладам. А сёй-той думае, што калі ён паставіў задачу, то яе абавязкова будуць выконваць у поўнай адпаведнасці са штатным раскладам.

І дарма ён, вядома, так думае. Па штатным раскладзе тэлевізар павінен хлусіць нам з табой. Але мы ж з табой тэлевізару не верым. Хтосьці верыць. Ну, а як не верыць, калі тэлевізар хлусіць яму ўсякія прыемныя рэчы пра геапалітычную веліч і аналітычную мудрасць. Ты, можа, таксама паверыла, калі б табе трыццаць гадоў распавядалі пра тваю аналітычную веліч.

Так што па штатным раскладзе тэлевізар павінен хлусіць нам з табой, а хлусіць ён, на самай справе, таму, хто ўсталяваў гэты штатны расклад. Вось начальства хлусіць тэлевізару, тэлевізар хлусіць сведкам стабільнасці, сведкі стабільнасці зноў хлусяць начальству. А ў выніку атрымліваецца кругазварот хлусні ў стабільнасці.

А выйсці з кругазвароту хлусні няма ж ніякіх шанцаў. Нават калі міністр эканамічнага аптымізму паслухаецца і пачне раптам казаць праўду, адну толькі праўду і нічога акрамя праўды (што, вядома, вельмі малаверагодна, таму што гэта стала б грубым парушэннем службовай субардынацыі).

Але ўсе астатнія ад гэтага ж хлусіць не перастануць. Таму, як жыў сёй-той у імітацыі рэальнасці, так нікуды ён з гэтай імітацыі рэальнасці не дзенецца. Тым больш чалавек у такім узросце, калі многія і так жывуць у сваёй асобнай рэальнасці.

Вось толькі сутыкненне імітацыі рэальнасці з рэальным светам бывае хваравітым, а ўрэшце і фатальным.

Як для пацука стала фатальным сутыкненне з прыступкамі Дома ўрада, на якія яго скінулі сокалы ў дзень адмовы ў рэгістрацыі Бабарыку і Цапкалу.