Ваўкі і коцікі: падзеі ў Беларусі вачыма дзіцячага ілюстратара
У сеціве часта пішуць пра тое, што падзеі апошніх месяцаў абудзілі талент і гумар беларусаў. Вось і мастачка з Наваполацка, Вольга Якубоўская, паспрабавала сябе ў працах, якія набіраюць сотні лайкаў, але, здавалася б, зусім не ўласцівыя дзіцячаму ілюстратару, піша lady.tut.by.
Зрэшты, фармат, прыдатны кнігам для дзяцей, яна захавала: героі карцін у новай серыі — гэта заўсёды ваўкі і коцікі. Але вось тэмы — вострасацыяльныя: аб тым, што адбываецца ў нашай краіне.
— Так, я дзіцячы ілюстратар, заўсёды малявала добрыя, вясёлыя і светлыя карцінкі... але, як многія людзі ў нашай краіне, я атрымала цяжкую псіхалагічную траўму пасля выбараў 9-га жніўня, калі на вуліцах збівалі людзей, рваліся светлашумавыя гранаты і гучалі стрэлы, — дзеліцца сваімі перажываннямі Вольга і ўспамінае пра тое, з чаго пачалася серыя работ пра Беларусь. — Калі аказалася, што тысячы людзей трапілі ў турмы, былі жорстка збітыя і пакалечаныя... Як гэта наогул стала магчымым у мірнай і шчаслівай краіне?
Я некалькі дзён не магла працаваць, усё валілася з рук ... навіны прыходзілі адна жудасней за іншую. І раптам, на фоне ўсіх навін, з'яўляецца відэа, дзе наша Ніна Багінская ідзе са сцягам і з высока паднятай галавой міма амапаўцаў і... нічога не баіцца!
Палатно "Я гуляю!", прысвечанае Ніне Багінскай
Да мяне раптам прыйшло разуменне таго, што ў сваёй дэпрэсіі я не змагу дапамагчы жыць нават сабе. Што ўжо казаць пра тое, каб яшчэ знайсці сілы ў гэтыя цяжкія дні дапамагаць іншым ... я доўга сябе ўгаворвала пачаць працаваць і са словамі: "Ну хоць бы коціка ты можаш намаляваць?!" — узяла грунтаваны ліст ватмана і села маляваць коціка. (Усміхацца.)
— Чаму менавіта коціка? Ведаеце гэты жарт пра «коцікаў-беларусаў»?
— Ну так, я таксама гэта ў інтэрнэце пачула: "беларусы-коцікі, у іх лапкі і кіпцюрыкі!». (Смяяцца.)
Але справа ў тым, што калі мне цяжка ці трэба пераключыцца — я заўсёды малявала коцікаў, называла гэта для сябе «коцікатэрапія». Гэта мне заўсёды дапамагала. І вось на гэты раз, у працэсе працы, я зразумела, што коцік гэты — Ніна! І я малюю яго, каб абавязкова ёй падарыць. Ведаеце, адразу і работа, і каток набылі новы сэнс. Астатнія персанажы дамаляваліся самі…
Мабыць, я ў гэтага катка ўклала ўсе свае эмоцыі таго дня і яшчэ, напэўна, энергетыку самой Ніны. Можа быць, таму менавіта гэтая праца стала такой папулярнай у Інтэрнэце. І інтэрнэт жа дапамог мне звязацца з Нінай і перадаць ёй карціну. Гэта проста неверагодна — колькі людзей мне дапамагалі ў гэтым! Тое цяпло, якое я адчула, сагравае мяне кожны дзень... і я раптам зразумела, што ў нас цяпер — краіна герояў, кожны дзень прыносіць нам новыя імёны. Я ж заўсёды ілюстравала кнігі. А цяпер кніга — гэта наша з вамі жыццё, я магу і павінна ілюстраваць яе. Так з'явілася наступная карціна, за ёй — іншая.
— Раскажыце яшчэ пра герояў, якія натхняюць вас на новыя працы.
— Усе мае героі-коцікі — любімыя мной. Таму што ў кожным з іх я бачу і сябе, і тых, каму прысвечаны сюжэт, і ўвесь добры і бясстрашны народ Беларусі. Чаму коцікі? Коцік — вобраз усім зразумелы, бяскрыўдны і мірны — як і ўсе мы…
Праца "І адзін у полі — воін", прысвечаная Марыі Калеснікавай
Я чэрпаю натхненне ў штодзённых сюжэтах. Яны, на жаль, цяпер больш падобныя на страшную казку. Але я ўсё ж спрабую ўвесь негатыў падзей пераплавіць у пазітыў і добры настрой. Я дакладна ведаю, што добрыя справы трэба рабіць у добрым настроі і з верай у свае сілы. Гэта ж цяпер неабходна кожнаму з нас!
Я шчыра захапляюся тымі людзьмі, якія становяцца "каткамі" ў маіх сюжэтах і, мабыць, гэта захапленне перадаецца карцінам.
Ну, а ваўкі... гэта ўсё з дзяцінства ідзе, з казак. Памятаеце песеньку: "прыйдзе шэранькі ваўчок..."? Хоць мне часта кажуць, што ваўкі ў мяне занадта добрыя атрымліваюцца. Так, я ж дзіцячы ілюстратар, мне вельмі цяжка маляваць абсалютнае зло, асабліва калі ўва мне самой яго няма ... і потым, я ўсё ж веру ў тое, што на самым дне любой душы ўсё роўна павінен цепліцца агеньчык любові. Можа быць, ёсць шанец, што яны змогуць стаць лепш?
Працяг інтэрв'ю: lady.tut.by