Віталь Цыганкоў: Ёсць адна дзяржава ў свеце, дзе можна без праблем заўсёды гаварыць па-беларуску

Гэта не Беларусь, як вы здагадаліся. Гэта Украіна. Піша журналіст Віталь Цыганкоў.

— За месяц тут я, бадай, не сказаў ані слова па-расійску. Не, я не валодаю ўкраінскай. Я проста гавару паўсюль па-беларуску. Часам устаўляючы ў пачатку пару словаў па-украінску, кшталту «Выбачце альбо Будзь ласка», — піша Віталь Цыганкоў. — Цікава, што звычайна гэта не выклікае ні пытанняў, ні здзіўлення.

Можа, справа і ў тым, што звычайна гэта даволі кароткія, абмежаваныя размовы — у краме, у кафэ, у розных сервісах.

Мне падаецца, украінцы думаюць, што я гавару на ўкраінскай з памылкамі, ці можа я з нейкага рэгіёну, дзе гавораць менавіта так. Хаця калі я ў адной установе з пашпартам хвілін 30 гаварыў па-беларуску — гэта таксама не выклікала ні ў каго пытанняў.

Было пару разоў, калі пачуўшы маю мову, са мной пераходзілі на расійскую, разумеючы, што я не ўкраінец, а нехта іншы. Адзін раз я нават сказаў — «я разумею ўкраінскую», і чалавек вярнуўся да яе.

Тры разы ўва мне адразу, з першых фразаў, пазнавалі беларуса, — і ўсе разы гэта былі сталыя людзі. Адзін сказаў, што служыў у войску з беларусамі, другі сказаў, што разумее беларускую з-за «Песняроў».

Ну і вядома, у такіх міжмоўных сітуацыях часам узнікаюць забаўныя моманты. У адным кафэ на ўваходзе афіцыянтка нешта спытала, але я проста не пачуў, і нязграбна махнуў галавой. Праз хвіліну яна прынесла мне меню і спытала — «English? Polish?», думаючы, што я не разумею. «Ukrainian» — горда адказаў я.

У іншым месцы я браў бульбу, і кажу — «Бульбу. Ну, па вашаму — картопля». Афіцыянтка — «Бульба — гэта таксама па-нашаму. Картопля — гэта па-украінску, а бульба — па заходнеўкраінску».

Стоячы перад крамай, дзе напісана «взуття», я проста павярнуўся да найбліжэйшага мінака і спытаў (я ж чалавек непасрэдны) — «Я ў вас 99 працэнтаў словаў разумею, але ня ведаю, што гэта за дзіўнае слова — «взуття». Ён моўчкі паказаў мне на ногі. «Абутак?» Ён махнуў галавой і пайшоў далей.

Але самае прыкольнае — вось яно. Падыйшоў афіцыянт і спытаў, што я хачу замовіць. Я адказаў — «троху пазней, я чакаю чалавека». Афіцыянт пайшоў і неяк здзіўлена на мяне абярнуўся. Я неяк адразу ўспомніў, што «чоловік» па ўкраінску — гэта «муж». Хуценька сабраўся і пайшоў у іншую залю).