«З Радзімы — не з'ехаць». Віктар Марціновіч вярнуўся ў Беларусь

Вядомы беларускій пісьменнік вярнуўся на радзіму з-за мяжы — і напісаў аб гэтым на сваёй старонцы ў «Фэйсбуку».

— Была адна краіна ў 2021 годзе, з'ехаўшы з якой на два дні, ты павінен быў потым тыдзень тлумачыць, што вярнуўся і як вярнуўся, — пішаВіктар Марціновіч. — Так, вярнуўся, так, усё нармальна, так, з'ехаў з Вільні, так, вярнуўся, так, не застаўся, так, так, вярнуўся таму, што на дадзеным этапе такім бачу свой шлях.

Жыць тут.

Тут.

Унутры.

Была адна краіна ў 2021 годзе, ад'езд з якой ператварыўся ў культ, а вяртанне зрабілася больш скандальным учынкам, чым невяртанства.

Нямецкія выдаўцы даслалі, як аформлены стэнд на Франкфурцкім кніжным кірмашы (на фота — НЧ), дзе мяне чакаюць цяпер, і мне б хацелася пажартаваць, што я выглядаю, як паэт-бітнік з 1960-х, але я не магу проста апублікаваць гэтае фота і жарт, не тлумачачы, што, не, я не з'ехаў, я — тут.

Сёння на досвітку я бачыў чараду жураўлёў — то-бок, я думаю, што гэта былі жураўлі, яны ляцелі ў цяпло, у бяспеку, у спакой і курлыкалі, то-бок, напэўна, усё-ткі жураўлі. Я глядзеў на гэты няроўны, няўмелы трохкутнік і ўспамінаў савецкую песню на вершы Ісакоўскага, памятаеце?

Летят перелетные птицы

В осенней дали голубой,

Летят они в дальние страны,

А я остаюся с тобой.

Так, застаюся.

Немагчыма пазбавіцца ад Радзімы. Калі ўсе жывыя сваякі эвакуяваныя — застаюцца сябры.

Сяброўкі.

Дарагія сэрцу знаёмцы.

Калі яны ўсё ўжо там, у камфортных краінах — застаюцца магілы. Тых, каго ўжо не звязеш. Хто навекі тут. І хто мае патрэбу ў тваёй памяці.

У нейкім сэнсе Радзіма — гэта яшчэ і магілы.

Дзяды. Мёртвыя.

З Радзімы — не з'ехаць.

Нават калі эмігруеш, застаешся з мамай, якой больш няма.

Таму, што мы — не журавы.

Наша месца — не неба.

А — зямля.

Трымацца.