Мінск сустрэў вясну з «Колірам»

У першы дзень вясны ў менскім клубе «Бруге» адгрымеў канцэрт гурта з Адэсы «Колір».

img_2017_logo.jpg

Гурт пазіцыянуе сваю музыку як індзі-фолк, але не-не, ды і сустрэнеш ва ўкраінскіх крыніцах водгукі накшалт “найкращий жіночий вокал на сучасній рок-сцені”.

img_2046_logo.jpg

"Новы Час" адправіўся высветліць, ці так гэта.

Калі адкруціць плёнку на некалькі гадоў раней, то можна пераканацца, што гурт для Беларусі стаў не тое што сяброўскім, а амаль родным. Музычным адкрыццём для беларусаў гурт стаў пасля “Жывога Фэсту”, што ладзіла “Арт Сядзіба”.

img_1632_logo.jpg



img_1782_1_logo.jpg


Тады здзівіла іх шчырая жвавасць і адкрытасць, што так не дастае беларусам.

“Колір”, які існуе параўнальна невялікі перыяд — 4 гады, ужо паспеў даць канцэрты ва шматлікіх рэгіёнах Беларусі: Віцебск, Гродна, Гомель, Брэст, Наваполацк, Магілёў. Думаецца, што не кожны беларус можа пахваліцца такім досведам падарожжаў па Беларусі.

img_2008_1_logo.jpg

За плячыма гурта сцэны “Заспявай 2.0”, “Бардаўскай восені”, а нядаўна “Колір” стаў лаўрэатам прэміі ад “Радыё Рацыя”.

А цяпер яшчэ даюць вялікі сольны канцэрт у самым сэрцы Беларусі — у клубе “Бруге” (пакуль тут збіраецца столькі таленавітых людзей, настойваем, што сэрца знаходзіцца тут).



Часам здаецца, што “Колір” больш актыўна ўдзельнічае ў культурным жыцці Беларусі, чым некаторыя беларускія музыкі. І гэта не толькі таму што музыкі спяваюць песні на беларускай мове. Нядаўна салістка гурта Людміла Коллер прачытала верш Міхала Анемпадыстава ў межах акцыі #празкарані.

На беларускамоўную песню “Застацца сабой” знялі алмазны кліп на Нацыянальнай бібліятэцы Беларусі. Здаецца, што гэта першая сур’ёзная праца музыкаў, і прыемна ўсведамляць, што ў гэтым украінскім моры прысутнічае і беларуская кропля.

 

 

Канчаткова растапілі сэрцы беларусаў песняй на верш Рыгора Барадуліна “Чалавек”:

“Чалавек не ўзнікае так —

Ён збываецца, адбываецца

Як ратай,

Як дзівак,

Як мастак,

Ад якога свет адбіваецца.

Чалавек не знікае так...”

Адсюль і такія цёплыя ўзаемныя беларуска-ўкраінскія пачуцці: ад такой адданасці беларускай аўдыторыі. У апошні час у сеціве можна было пабачыць флэшмоб ад розных беларускіх дзеячаў, якія здымалі відэа з запрашэннем на канцэрт гурта. Цяпер зразумела чаму.

 

Нават не хацелася б гэты вечар называць пафасна “канцэрт”. Увесь час складалася адчуванне, што старыя добрыя сябры проста запрасілі да сябе на вечарыну. Вострыя жартачкі прыйшліся вельмі даспадобы зале. Людміла вучыла гаварыць “полуниця”, а аўдыторыя прызнавала толькі “бульбу”. І ў адказ смяяліся адзін аднаму з украінскага і беларускага акцэнтаў. Ну чым не сябры?

Неаднаразова з дзявочых вуснаў Людмілы гучаў Сяргей Жадан. Але адну песню “Коліру” дапамог спяваць беларускі музыка Зміцер Вайцюшкевіч. Падтрымка Зміцера стала прыемным бонусам канцэрта. Здавалася, што радней ужо няма куды — ёсць.

img_1899_1_logo.jpg
img_1797_logo.jpg



Зміцер прызнаўся, што ўпершыню спявае на ўкраінскай мове. Уся зала згарала ў нецярпенні: “Якую ж песню яны будуць спяваць разам?!” І тут з першых нот знакамітай песні “Пливи, рибо, пливи” ўся зала расплылася ў адной вялікай усмешцы. Але крыху не зразумела: ці ад задавальнення ад выбару сумеснай кампазіцыі ці са смеху з валёнак Зміцера.

 

Беларусы атрымалі ў гэты вечар усё ад музыкі: і пяшчоту, і рок, і тую знакамітую ўкраінскую аўтэнтычнасць.

Пад адну песню, заплюшчваючы вочы, адразу апынаўся сярод вузкіх утульных вулачак Львова, дзе на абшарпаных жоўтых сценах напісаны вершы Сяргея Жадана. А пад іншую песню ўжо закідвала на Ланжэрон, дзе на цябе адчайна кідаюцца хвалі густога сіняга мора. Вось так з дапамогай песень “Коліра” можна вандраваць па Украіне.

img_1892_logo.jpg

На развітанне Людміла падарыла верш, які спецыяльна напісала для гэтага вечара, — пра любоў украінцаў і беларусаў: “...нехай у нас не все солодко складається: не ті приходять до влади, не ті нам вказують як — давайте єднатися…”

 

img_1732_logo.jpg

У доўгіх размовах з залай “Колір” задаў рытарычнае пытанне: “Хто, як не ми разом з вами?” А насамрэч, хто, як не мы?!

Фота аўтара