Кандыдат-«акумулятарнік»: «Калі чалавек падняў галаву, па ёй абавязкова хочуць ударыць»

Берасцеец Уладзімір Мароз — пра першыя крокі ў «палітычнай школе».

На выбары ў парламент свае кандыдатуры вылучылі чатыры актывісты грамадзянскай кампаніі супраць акумулятарнага завода, аднак толькі адзін быў зарэгістраваны — Уладзімір Мароз у Брэсцкай-Пагранічным выбарчай акрузе № 4.
Тром супернікам завода ў рэгістрацыі адмоўлена — Аляксандру Кабанаву, Раману Кісляку і Алене Макарэвіч.
— Пратэсты, дзяжурствы вакол завода, «кармленне галубоў» па нядзелях на плошчы сталі сапраўднай «грамадскай школай» для многіх берасцейцаў. Мы шмат чаму навучыліся. Цяпер пачынаецца «школа палітычная», — сказаў карэспандэнту «Салiдарнасцi» юрыст Раман Кісляк.
Майстар па вытворчасці мэблі Уладзімір Мароз, які зарэгістраваны кандыдатам ад АГП, у сваю чаргу, падзяліўся з намі, як і з чым ідзе на выбары.
— Пра тое, што праводзіцца кампанія супраць будаўніцтва акумулятарнага завода, даведаўся ад сваіх знаёмых. Прыйшоў паглядзець, калі праводзіліся першыя сходы на плошчы. Ні пра якія плакаты, лозунгі і гаворкі не было. Я проста стаяў у баку і назіраў.
У першы ж дзень мяне скруцілі і паклалі тварам на асфальт, а потым адвезлі ў Ленінскі РАУС і абвінавацілі ў арганізацыі несанкцыянаванага мітынгу. Ноч я правёў у ІЧУ. А раніцай мяне адвезлі ў суд, дзе міліцыянт даў паказанні, што я стаяў з плакатам і выступаў супраць дзейнай улады. Мае паказанні пад увагу ніхто не прыняў.
У выніку быў штраф, а ў абласным судзе, куды я падаў апеляцыю і дзе была магчымасць паглядзець відэа з плошчы (там выразна відаць, што я стаю ўбаку, без плаката, і ня прамаўляю ніякіх прамоваў), гэта рашэнне пакінулі ў сіле.
***
— Калі я пачаў вылучэнне ў дэпутаты, мне неаднаразова тэлефанавалі нейкія людзі. Работнікі органаў прыходзілі да мяне на працу і казалі майму начальніку, што я парушаю закон, выходжу на несанкцыянаваныя акцыі. Хоць ніякія акцыі мы даўно не праводзім. Проста збіраемся па нядзелях на плошчы пакарміць галубоў.
***
— Калі мы сталі дзяжурыць каля завода, фіксаваць грубыя парушэнні прыродаахоўнага заканадаўства і накіроўваць гэтыя матэрыялы ў розныя інстанцыі, нас прыходзілі адказы, што парушэнняў не выяўлена. Потым, калі ўлада быццам бы стала нас чуць, пачаліся нейкія незразумелыя гульні вакол прадпрыемства.
Па дакументах яго ня здалі ў эксплуатацыю, але некалькі дзясяткаў чалавек, афіцыйна працаўладкаваных работнікаў, кожны дзень прыходзяць на працу. Што яны там робяць?
Практычна штодня мы фіксуем вываз прадукцыі за межы завода. Нам прыходзяць афіцыйныя адказы: «Гэта прадукцыя Пінскага завода (таксама належыць ТАА» АйПаэур «), якая тут тэставалася». Ну, проста абсурд нейкі.
***
— Прэзідэнт заявіў, што ён па праблеме завода на баку людзей. Але пакуль гэта словы. Афіцыйна прадпрыемства не закрытае — яно працягвае функцыянаваць, няхай і ў абмежаваным рэжыме. А нашых актывістаў па-ранейшаму затрымліваюць толькі за тое, што яны выходзяць на вуліцу з шарыкам або ў майцы з надпісам «Стоп, завод!». Аказваецца каласальны націск. Я не хачу, каб гэта працягвалася ў нашай краіне.
***
— Вы ведаеце, раней я быў далёкі ад палітыкі, як і пераважная большасць нашых людзей. Але ёсць прымаўка: калі ты не займаешся палітыкай, то палітыка зоймецца табой. Так у Беларусі і атрымліваецца.
Людзі пасіўныя, асабліва не хочуць у нешта ўнікаць. Але калі справа тычыцца непасрэдна іх — сітуацыя мяняецца. Напэўна, так уладкаваны чалавек.
Мы пакуль хадзілі па кватэрах, збіраючы подпісы, пераканаліся ў гэтым яшчэ раз. Здавалася, парадокс: з аднаго боку, людзі нас падтрымліваюць, нават кажуць: «Дзякуй, што ўзяліся за вырашэнне гэтай праблемы»; а з другога — многія з іх вельмі апатычна настроены і не моцна вераць у перамены.
Але перамены самі па сабе не адбываюцца. Яны залежаць ад кожнага з нас — ад размоў не на кухні, а публічных, у рамках закона. Хоць законы, на жаль, як пераканаўся сам, у нас часцяком і не працуюць. І з гэтым таксама трэба нешта рабіць.
***
— Мне даводзілася бываць у Польшчы, Германіі... Там таксама ёсць парадак правядзення масавых мерапрыемстваў. Але ён не накіраваны на тое, каб перашкаджаць грамадзянам у выразе ўласнага меркавання.
А ў нас усё зроблена так, што калі чалавек падняў галаву, то павінен абавязкова па ёй атрымаць. Гэта ў карані трэба ламаць.