Мацукевіч: Лукашэнка ў абсалютным фаворы Крамля
Візіт правадыра рэжыму «на дыван» да Пуціна паказаў, што з узрастаннем залежнасці Беларусі ад Расіі ўзрасла і «любоў» крамлёўскага кіраўніка да «малодшага брата».
У новым выпуску «Пульса Леніна-19» гаворка пойдзе пра тое, як Уладзімір Пуцін нахіліў Аляксандра Лукашэнку для таго, каб уручыць яму самы галоўны расійскі ордэн, і што ўсё гэта значыць.
Справы ў гэтых дваіх (Пуціна і Лукашэнкі) і блізка зусім не такія, якія ім жадаюць крытыкі і ворагі па абодва бакі акіяна.
Адзін святкуе дзень нараджэння, сабраўшы на яго кіраўнікоў СНД на выгляд гэтак жа проста, як пальцы ў кулакі. Нягледзячы на тэрмаядзерныя санкцыі, якімі абкладзеная Расія, і ордэр з Гаагі, выпісаны на імя Пуціна, на торцік з 72 свечкамі прыехалі ўсе, уключаючы прэм'ера Арменіі. І такое адчуванне, што не прыехаць не маглі.
Верагодна, значнасць заходніх санкцый і Гаагі варта ўсё-ткі пераацаніць ў бок не столі, а падлогі. Свет моцна змяніўся, звыклыя інструменты ўздзеяння на краіны і іх кіраўнікоў відавочна страцілі ў сіле і ў вазе. І трэба вынаходзіць і спрабаваць нейкія новыя.
Другі (які Лукашэнка) атрымлівае найвышэйшую дзяржузнагароду РФ, а не вывалачку за збітыя ў небе Беларусі расійска-іранскія дроны або спробы сігналізаваць Захаду пра сваю гатоўнасць да дыялогу. З марыянеткамі, вядома, абыходзяцца як захочуць, але не так.
У святле будучых прэзідэнцкіх выбараў у Беларусі такі прыём, аказаны Лукашэнку ў Расіі, азначае згоду Масквы на новы тэрмін свайго хаўрусніка, але хто б у гэтым сумняваўся, каб ператвараць відавочную ў аналітычную выснову. Пакуль не было аніякіх прыкмет, што Крэмль стаяў перад нейкім выбарам або разважаў, а ці не памяняць Аляксандра Рыгоравіча на Мікалая Мікалаевіча (усе супадзенні выпадковыя).
Падзеі апошніх гадоў паказваюць, што Лукашэнка ў абсалютным фаворы Крамля. Ён узяты пад усе парасоны: ад крэдытна-фінансавага да ядзернага. На ўсе выпадкі і ўсе надвор'і. І мае магчымасць гуляць сам па сабе. Маю на ўвазе міжнародныя кантакты, у якіх яго абмяжоўвае не РФ, а толькі санкцыі і ізаляцыя Захаду, піша Павел Мацукевіч.
Глядзіце таксама
Парадокс палягае ў тым, што Аляксандр Рыгоравіч стаў карыстацца аўтарытэтам у Крамлі тады, калі і ён, і Беларусь аказаліся ў максімальнай залежнасці ад Расеі. Прычым яна працягвае расці і мае такія маштабы, што Пуцін, здаецца, можа нахіляць Лукашэнку як хоча ў любы дзень тыдня. Аднак ён гэтым не карыстаецца. Пасля 24 лютага 2022 года (уварвання ва Украіну з тэрыторыі Беларусі) Пуцін зрабіў гэта толькі аднойчы — і толькі для таго, каб уручыць яму найкруцейшую расійскую ўзнагароду.
У адной цікавай кнізе, якая не мае нічога агульнага з маім апрведам, я вычытаў наступную думку, прыпісаную Бісмарку: талент дзяржаўнага кіравання заключаецца ў тым, каб прыслухоўвацца да хады Бога з тым, каб схапіць яго за падол, калі той будзе праходзіць міма. Складваецца ўражанне, што Лукашэнка робіць гэты трук з Пуціным, ва ўладзе якога знаходзіцца амаль як пад Богам, вытрасаючы з яго падола ўсе шчодрасці і выгоды, якія там ёсць.
А што наўзамен? Трактары, бензін, каўбаса, бульба і шчодрыя абяцанні любіць вечна, не забяспечаныя нічым, акрамя сцвярджэнняў пра агульныя каштоўнасці і карані, якія самі па сабе нічога не вартыя.
Аднак усё гэта задавальняе абодва бакі, бо гэта шлюб па разліку, і трымаецца ён на тым, што, па-першае, разлікі апраўдваюцца, а па-другое — адсутнічаюць альтэрнатывы.
Глядзіце таксама
Другое асабліва тычыцца Лукашэнкі і яго магчымасцей сысці на Захад. Яны ў дэфіцыце, там яго не чакаюць. Наколькі гэта дальнабачная палітыка — пытанне з іншай гісторыі. Важна, што ў Крамлі могуць не перажываць наконт сігналаў Мінска ў той бок да таго часу, пакуль ва ўладзе Лукашэнка. А расставацца з уладай Аляксандр Рыгоравіч, па ўсіх прыкметах, не хоча, нягледзячы, што гадзінічак цікае да натуральнага заходу яго прэзідэнцкай кар'еры.
Аднак і ў Пуціна таксама невялікі выбар. Ён, як і Лукашэнка, — бацька ўсіх расійскіх праблем і творца рашэнняў. Яго ваенная авантура супраць Украіны скараціла магчымасці Расіі і прарэдзіла яе хаўруснікаў, хоць уплыў Крамля на постсавецкай прасторы, як бачым, захоўваецца.
Пры гэтым нармалізацыя адносінаў у Беларусі з Захадам у тых маштабах, у якіх яна магчымая пры Лукашэнку, наўрад ці пагражае інтарэсам РФ. Хутчэй нават наадварот — можа згуляць на руку Маскве. Напрыклад, Мінск рэанімуецца як перамоўная пляцоўка.
Спробы да гэтага робяцца. Хутка ўбачым чарговую — гаворка пра будучую Другую канферэнцыю па еўразійскай бяспецы, запланаваную на канец кастрычніка-пачатак лістапада.