Нікалюк: Чыноўнікам даводзіцца жыць двайным жыццём

Чаму яны хаваюцца ад народа і не размаўляюць з журналістамі?

Лепш заахвочваць чыноўнікаў прысутнічаць у інфармацыйнай прасторы, чым прымушаць іх узгадняць зносіны з прэсай, заўважыў дзяржсакратар Савета бяспекі Станіслаў Зась у інтэрв’ю парталу TUT.by.
— Ці скажа нешта не тое, яго там жа ў прэсе паправяць. Гэта лепш, чым проста адмоўчвацца, — падкрэсліў ён.
Чыноўнікі ва ўсім свеце імкнуцца ўтойваць негатыўныя факты ці бесстароннія вынікі сваёй працы. Але калі ў дэмакратычных краінах яны вымушаныя мець зносіны з прэсай, таму што ведамствы і дзяржструктуры падсправаздачныя грамадству, а журналісты выступаюць мостам паміж уладай і насельніцтвам, то ў Беларусі сістэма традыцыйна больш закрытая.
— І нават нягледзячы на ​​заклікі Аляксандра Лукашэнкі да чыноўнікаў быць больш адкрытымі з прэсай, у асяроддзі дзяржслужачых пераважаюць меркаванні, што лепш не высоўвацца. Калі чыноўнік адмовіў журналісту ў інтэрв’ю, яго ніхто не пакарае, а калі ён сказаў нешта лішняе, яго могуць чакаць непрыемнасці, — адзначае палітычны аглядальнік Аляксандр Класкоўскі.
З аднаго боку, да закрытасці і утойвання інфармацыі штурхае спецыфіка існай сістэмы, якая не жадае быць падсправаздачнай грамадству. У ёй зламаныя механізмы зваротнай сувязі. З іншага — дзяржаўная вертыкаль не рызыкуе «высоўвацца», каб не раззлаваць кіраўніка дзяржавы.
— Калі ёсць харызматычны афіцыйны лідэр, які прэтэндуе на статус адзінага палітыка, то вольна ці мімаволі іншыя разумеюць, што ім лепш лішні раз не свяціцца ў СМІ. Таму што ў кіраўніка дзяржавы можа ўзнікнуць пачуццё рэўнасці або падазрэнні, што ў каго-небудзь з іх праразаюцца палітычныя амбіцыі, — кажа Аляксандр Класкоўскі.
Палітолаг Сяргей Нікалюк прызнае: прадстаўнікам дзяржструктур складана быць адкрытымі перад насельніцтвам з-за спецыфікі працы дзяржаўнай сістэмы. Напрыклад, тое, што ў рэальнасці лічыцца карупцыяй, на самай справе з’яўляецца важным механізмам узгаднення прыватных інтарэсаў, кажа эксперт. Паспяховая барацьба з карупцыяй можа проста абрынуць «беларускую мадэль». Да такога ж выніку можа прывесці і бóльшая адкрытасць дзяржавы.
— Чыноўнікам (і не толькі) даводзіцца жыць двайным жыццём, пастаянна памятаючы пра тое, што слова не верабей, — адзначае Сяргей Нікалюк.

Чым больш закрытасць, тым менш даверу

Нярэдка дзяржструктуры паўстаюць у нявыгадным святле ў СМІ менавіта з-за перастрахоўкі, непаваротлівасці прэс-службаў або функцыянераў.
— Хоць валодаючы інфармацыяй, чыноўнікі маглі б у крытычнай або незразумелай сітуацыі дапамагчы расставіць акцэнты ў хвалюючых людзей пытаннях. І гэта было б на руку самім дзяржслужачым, — перакананы Аляксандр Класкоўскі.
Але вялікая ступень закрытасці ўвайшла ў звычку дзяржаўнай сістэмы. Так што ні заклікі кіраўніка дзяржавы больш мець зносіны з прэсай, ні сама логіка жыцця, якая падказвае, што выгадней казаць, як ёсць, прызнаваць памылкі, а не спрабаваць утойваць інфармацыю, у бліжэйшай будучыні нічога не зменяць, лічыць Аляксандр Класкоўскі.
Хоць у сувязі з інфарматызацыяй дзяржаўнай сістэме будзе ўсё складаней балансаваць паміж створаным на агляд грамадскасці малюначкам і тым, што адбываецца за зачыненымі дзвярыма, прагназуе Сяргей Нікалюк.
Паводле Заўтра тваёй краіны