Ці ёсць жыццё па-за футболам?

Куды сыходзяць гульцы беларускіх футбольных клубаў, калі завяршаюць кар'еру?

_belarus_sport_futbol_2022_fota_dzmitryeu_dzmitryj_novy_czas__8__logo.jpg

Галкіпер Мікалай Раманюк не быў зоркай чэмпіянату Беларусі, але партнёры далі яму мянушку «Магнітныя пальчаткі». Перш за ўсё, за ўменне цягнуць пенальці. З «Нафтанам» Раманюк двойчы браў кубак, а яшчэ гуляў за «Гарадзею», «Гомель» і «Славію». Якраз у Мазыры і завяршыў карʼеру — і кардынальна змяніў жыццё. Замест таго, каб прабівацца ў футболе, вывучыўся на памочніка свідроўшчыка і адправіўся працаваць на поўнач Расіі. Выбіраецца туды вахтавым метадам (месяц працуе, месяц адпачывае). Спачатку быў у брыгадзе першым памочнікам свідроўшчыка, а затым стаў рамонтнікам. Кажа, што па грошах «выходзіць крыху больш, чым атрымліваў апошнім часам у "Славіі"».

А хто яшчэ з былых футбалістаў абраў для сябе пасля спорту «негламурную» прафесію? Тут ёсць і вартаўнікі, і пакавальнік мяса, і шахцёр з рыбаком, піша «Трыбуна».

Сяргей Дамашэвіч

У першай палове 80-х ураджэнец Лунінца вывучыўся ў пінскім СПТВ-28 на трактарыста-машыніста і пайшоў на вайну ў Афганістане, дзе служыў у інжынерна-сапёрным падраздзяленні каля Кандагара. Вярнуўся на радзіму ў 1986-м і аднавіў карʼеру футбаліста ў 21 год. Паўабаронца пагуляў за мінскае «Дынама» ў чэмпіянаце СССР, а таксама засвяціўся ў лігах Фінляндыі і Латвіі.

Пасля заканчэння карʼеры вярнуўся з сямʼёй у Пінск. Нейкі час таму паведамлялася, што ў мясцовай Акадэміі футбола ён працуе ахоўнікам. Гэтую пазіцыю 59-гадовы Дамашэвіч называў «начным дырэктарам». Некалькі гадоў таму экс-дынамавец расказваў, што яму «трэба мяняць тазасцегнавы сустаў, але пакуль грошай няма на аперацыю». «Афганец» працягваў камунікаваць са сваімі сябрамі з футбола — Ігарам Кавалевічам і Алегам Радушкам.

Міхаіл Макоўскі

Брат Уладзіміра Макоўскага, найлепшага гульца чэмпіянату Беларусі-1996, таксама падаваў надзеі. У складзе сямейнага тандэму пераязджаў і ў мінскае «Дынама» (стаў з ім чэмпіёнам), і ў кіеўскае. Але вялікай карʼеры не зрабіў праз спажыванне алкаголю. Спрабаваў трэнаваць, аднак у родным Маладзечне быў звольнены за тое, што прыйшоў на сустрэчу з заўзятарамі пʼяным (прынамсі, людзям так падалося).


Глядзіце таксама

З таго часу будаваў сваё жыццё па-за спортам. Пару гадоў таму расказваў, што працуе пакавальнікам на мясакамбінаце, які калісьці належаў былому ўладальніку мінскага «Дынама» Юрыю Чыжу.

«Грузчыкі прывозяць нам у скрынях разробленае мяса. Апранаеш пальчатачкі, засоўваеш кавалкі ў пакеты і кладзеш на канвеер. Ён яго вакуумуе. Потым гэтае мяса трапляе ў скрынкі, якія ставяць у маразільнік», — апісваў свой функцыянал Міхаіл Макоўскі. Зарабляў ён прыкладна тысячу рублёў на месяц, пры гэтым сцвярджаючы, што свайго жылля не мае, бо брат нібыта прадаў бацькоўскую кватэру і ніякімі грашыма не падзяліўся.

Уладзімір Каваленя

Напрыканцы 80-х нападніка, які забіваў у чэмпіянаце БССР 20+ мячоў, называлі мясцовым Гердам Мюлерам. А паралельна Уладзімір Каваленя працаваў у Салігорску шахцёрам. Ён скончыў вучэльню і на прадпрыемстве, якой сёння называецца «Беларуськалій», быў электраслесарам, а затым перайшоў у шахту. У «Шахцёры» тады футбалістам не плацілі, таму Каваленя толькі пасля змены ў забоі ішоў на трэніроўкі. «Я быў найперш перадавіком. І гэтым ганаруся. Маю брыгаду паважалі: працу мы рабілі ў тэрмін і якасна. Кувалда і адбойны малаток — вось маё сумленне. І ў шахце, і на полі», — казаў салігорац.

Пайшоўшы на пенсію, Каваленя часам трэнаваў. У апошнія гады быў памочнікам галоўнага трэнера петрыкаўскага «Шахцёра» і дубля «Шахцёра». Проста цяпер асістуе Дзмітрыю Данілевічу ў «Шахцёры-2», які выступае ў першай лізе.

Максім Цыгалка

Гэты нападнік, як і яго брат-блізнюк Юрый, на пачатку «нулявых» уваходзіў у лік галоўных талентаў белфутбола, аднак ужо ў 25 завяршыў карʼеру праз праблемы з тазасцегнавым суставам. Цяжка перажываў сыход са спорту і, як згадваў, «бывала, што выпіваў тыдзень».


Глядзіце таксама

У выніку заняўся ўсталяваннем вокнаў і рамонтам кватэр. «Дастаецца старое акно і ставіцца новае. Прасвідроўваюцца дзіркі, заганяюцца анкеры, потым ставіцца адліў падаконня, робяцца адхоны пластыкавыя. Бывала, што ставілі рамы балконныя — пяты паверх, дзявяты. Натуральна, на вышыні даводзілася працаваць», — расказваў былы футбаліст.

У снежні 2020 года ён памёр ва ўзросце 37 гадоў.

Віталь Валадзянкоў

Галоўны гумарыст у гісторыі мінскага «Дынама», душа калектыву, чэмпіён Беларусі-2004. Але нечым не падабаўся Юрыю Чыжу і працы ў клубе не атрымаў. Валадзянкоў пасля карʼеры хацеў «усунуцца куды-небудзь у футбол», але прыйшоў да высновы, што «на ### не патрэбны». І стаў кладаўшчыком у гіпермаркеце «Карона», які размяшчаецца ў сталічным мікрараёне Уручча.

На пачатку 2022-га Валадзянкову паставілі трэцюю групу інваліднасці (да таго гаварылі, што былы спартсмен мае праблемы з сэрцам). Тым не менш, ён працягнуў працаваць на складзе.

Валерый Мельнікаў

«Пасляфутбольнае жыццё ў мяне не сказаць што склалася. Я не стаў трэнерам, я не сеў у цёплае крэсла ў Федэрацыі футбола», — расказваў чэмпіён СССР-1982. Валерый Мельнікаў працаваў на будоўлях, ахоўнікам у краме, настаўнікам фізкультуры ў школе.

У нейкі момант былы футбаліст даглядаў малодшага брата, у якога быў сіндром Даўна. На дваіх дзяржава ім выплачвала 70 долараў дапамогі, і Мельнікаву-старэйшаму даводзілася здаваць макулатуру. Калі брат памёр, мужчына перабраўся з Мінска ў вёску, бо, паводле яго слоў, часта трапляў у кампаніі і праз слабы характар не мог адмовіцца ад алкаголю.


Глядзіце таксама

Антон Кавалеўскі

Брамнік выступаў у вышэйшай лізе за «Нафтан», «Віцебск», «Тарпеда-БелАЗ» і «Белшыну», ездзіў у складзе зборнай Беларусі на моладзевы Еўра-2009. Завяршыў карʼеру ў 28 (нібыта стаміўся ад безграшоўя ў футбольным Бабруйску) і зʼехаў да брата, які на Камчатцы займаўся рыбным промыслам.

«Працоўны дзень пачынаецца а восьмай раніцы і заканчваецца а другой ночы. Ніякіх святаў і выхадных няма. Працэс ідзе штодзень. Праца здаецца манатоннай, бо 18 гадзін займаешся адным і тым жа», — апісваў будні Кавалеўскі.