Карысны гяўр Пуцін

Палітолаг Андрэй Піянткоўскі у інтэрв'ю Newsader прадказаў прэзідэнту РФ немінучую паразу ў пастцы, куды, на думку аналітыка, яго загнала ўласнае асяроддзе праз Рамзана Кадырава, які выконвае для крамлёўскіх праціўнікаў Пуціна паслугу правакатара. Хуткая непазбежная замена ўладных персаналій без гарантаванай змены рэжыму — такі прагноз эксперта, пазіцыя якога выкладзена ніжэй.



Андрэй Андрэевіч, ці не здаецца Вам, што мы стаім на парозе сур'ёзнага разлома у некалі стройных крамлёўскіх шэрагах? З аднаго боку — дэмарш Грэфа, з другога — пагрозы з боку Кадырава.

А.П .: Вельмі нават здаецца. Адносіны Пуціна абвастраюцца з усім спектрам яго пашыранага палітбюро.

Пачнем з гайдараўскіх форуму — штогадовага сходу заможных і важных персон, якія на працягу апошняй чвэрці стагоддзя адказвалі за эканамічны курс нашага ўраду. Яны не стамляюцца паўтараць з году ў год, што яны здзейснілі гістарычны подзвіг, стварыўшы ў Расіі "рынкавую эканоміку".

Але цяпер ужо ўсім відавочна, што плёнам іх намаганняў стала нешта іншае, а менавіта: феадальна-мафіёзная дзяржава ў якой адсутнічае інстытут прыватнай уласнасці, любая маёмасць даруецца і адымаецца сюзерэнам, а самі палітычныя кіраўнікі з'яўляюцца дзеючымі бізнесменамі. У гэтым сэнсе некарэктна казаць аб наяўнасці ў РФ карупцыі, бо апошняя мяркуе наяўнасць двух суб'ектаў — прадпрымальніка, які дае хабар чыноўніку. У Расіі гэта адна і тая ж асоба, пачынаючы з прэзідэнта. Падзенне нафтавых коштаў, санкцыі і адсутнасць магчымасці перакрэдытавацца на Захадзе, зразумела, паскорылі расійскі крызіс, аднак не яны, а менавіта няздатны да эканамічнага развіцця "зладзейскай абшчак" — галоўная прычына цяперашняга абвалу.

На форуме гэтая думка хай глуха, але прагучала, у тым ліку ад спадара Грэфа, які любіць пакрасавацца звонкімі фармулёўкамі. Ён назваў Расію "краінай-дауншыфтэрам", якая выпала з сусветнага тэхналагічнага прагрэсу. Верная характарыстыка, але даволі дзіўна гучыць у вуснах чалавека, які на працягу дзесяцігоддзя быў міністрам эканамічнага развіцця і адказваў за стан расійскай эканомікі. Калі яна і стала "дауншыфтэрам", то Грэф — адна з першых асоб, па чыёй віне гэта адбылося.

Вельмі характэрны феномен для ўдзельнікаў форуму: канстатуючы фіяска эканамічнай палітыкі, яны па змаўчанні перакладалі адказнасць на неназваных iмi асоб. Меўся на ўвазе, вядома, у першую чаргу Пуцін, хоць, на мой погляд, іх асабістая доля віны ў цяперашнім стане расійскай эканомікі значна вышэй у параўнанні з персанальнай доляй кіраўніка Крамля. На сумленні апошняга — не столькі эканамічныя, колькі геапалітычныя пралікі. Тым больш, што базавая структура мафіёзнага феадалізму была створана еше да прыходу Пуціна ва ўладу. Больш за тое, ён той жа публікай быў і прыведзены за руку ў Крэмль, каб гэтую структуру захоўваць і абараняць.

Тым не менш, замест таго, каб сысці ў манастыр замольваць свае грахі, галоўныя рыначнікі краіны заявілі аб гатоўнасці і далей працаваць з няшчаснай "дауншыфтэркай" і паабяцалі, што, калі ім дадуць магчымасць руліць і далей, то да 2030 года — вы толькі прыслухайцеся ! — Да 2030 годзе Расея стане камфортнай для пражывання краінай. Гэта пародыя на дэкларацыю з'езда КПСС 1961 года, у адпаведнасці з якой "цяперашняе пакаленне савецкіх людзей" павінна было зажыць "пры камунізме" ў 1980 годзе.

Ці не знаходзіцеВы тут праявушантажу з боку фінансавага блока ў адрас Крамля?

А.П .: У нейкай ступені, так, таму што прысутная на форуме “эліта” вельмі незадаволеная знешнепалітычным курсам і пагаршэннем адносінаў з еўраатлантычнай цывілізацыяй — перш за ўсё таму, што яны губляюць мільярды капіталізацыі уласных актываў. Нагадаю, што ўсе яны — вельмі забяспечаныя практыкуючыя “бізнесмены”, як, зрэшты, і Пуцін з яго сілавікамі. Справа, вядома, не толькі ў грошах, але і ў стылі жыцця: лячэнне, вучоба, сем'і і палюбоўніцы — усё гэта знаходзіцца на Захадзе, які імкліва аддаляецца.

Выхадка кадыраўцаў—гэта таксама рэакцыя накатастрофу, якая насоўваецца?

А.П .: Вы справядліва адзначылі растучую напружанасць паміж Пуціным і іншай часткай яго акружэння — сілавікамі, якія заўсёды лічыліся яго асноўнай апорай. Гэта адбываецца на фоне праблемы Кадырава. Справа ў тым, што сілавікам ніколі не падабаўся пуцінскі праект “Кадыраў”. Яны лічылі, што Пуцін пазбавіў іх перамогі ў Чачні, заключыўшы здзелку з Кадыравым і падаўшы яму дэ-факта незалежнасць, пра якую не маглі марыць Дудаеў і Масхадаў.

Сілавікі доўга чакалі зручнага моманту для пачатку кампаніі па адхіленні Кадырава і, нарэшце, скарысталіся забойствам Нямцова. Мяркую, што яны і самі паўдзельнічалі ў гэтым злачынстве, паколькі без іх ліквідацыя такога ўзроўню палітыка на Краснай плошчы была б немагчымая. Хутчэй за ўсё кіраўнікам Чачэнскай рэспублікі падказалі адпаведную магчымасць, патлумачыўшы, што "гэта спадабаецца таце" і неадкладна схапілі непасрэдных забойцаў, ад якіх ніткі вядуць непасрэдна да Дзелімханава і Кадырава.

У выніку Пуцін апынуўся ў пастцы: ён вымушаны быў прыкрыць раследаванне забойства Нямцова, прымусіўшы абмежавацца нейкім незразумелым кіроўцам, назваўшы яго галоўным заказчыкам. ФСБ пацярпела тут паразу, Пуцін не аддаў ім Кадырава.

Аднак апошнія медыйныя выступы кадыраўцаў рэзка настройваюць супраць іх усё расійскае грамадства, нягледзячы на ​​тое, што пагрозы ставяцца толькі да лібералам.

Гэта грае на руку сілавікам, якія зноў могуць запатрабаваць ад Пуціна прыбраць Кадырава, абапіраючыся цяпер ужо на шырокую грамадскую падтрымку.

Відавочна, што ў спектаклі, які разыгрываецца, Кадыраў паўстае ўжо не толькі як лідэр незалежнай дзяржавы, але і як суб'ект, які прэтэндуе на рашэнне пытанняў за межамі гэтай дзяржавы — гэта значыць як знешні агрэсар. Алей у агонь падліла гісторыя з краснаярскім дэпутатам, якога чачэнская дыяспара прымусіла зневажальна прасіць прабачэння перад Кадыравым. У выніку Пуцін апынуўся ў ролі адзінага чалавека, які абараняе не вельмі, мякка кажучы, любімага расійскім народам чачэнскага кіраўніка. Адзін з лідэраў апазіцыі Навальны, як вядома, ужо абвінаваціў Кадырава ў намеры фармалізаваць аддзяленне Чачэніі ад Расеі і стварыць ісламскую дзяржаву.

Вынік жа для Пуціна заключаецца ў тым, што ён нечакана страціў безумоўную падтрымку з боку адначасова двух карпарацый: фінансавага блока з аднаго боку і сілавога — з другога. Гэта абсалютная новая сітуацыя, якая дазваляе чакаць неардынарнага развіцця палітычных падзей ў 2016 годзе.

Атрымліваецца, што застрашальныя мэсэджы чачэнскіх прадстаўнікоў — гэта не спецаперацыя Пуціна, як мяркуюць некаторыя, а справакаваны яго элітарнымі апанентамі выпад Кадырава, які робіць расійскага прэзідэнта закладнікам гульні?

А.П .: Або проста самагубнае глупства кадыраўцаў... Кадыраў разумее, што Пуцін — яго закладнік, бо прызнаць Кадырава ворагам азначае для Пуціна страціць аснову сваёй легітымнасці, Ён прыйшоў да ўлады абяцаўшы замачыць у сарціры тэрарыстаў і чачэнскіх сепаратыстаў, а цяпер як бы высвятляецца, што ён не выйграў, а прайграў, паколькі аддаў Чачэнію ворагу і плаціць яму даніну

Аднак чачэнскі кіраўнік здзяйсняе вялікую памылку, перабольшваючы магчымасці Пуціна па ўтрыманню сітуацыі пад кантролем, паколькі патрон апынуўся ў вельмі хісткім становішчы на ​​фоне ізаляцыі ўжо не толькі знешняй, але і ўнутранай, якая фарміруецца, ды яшчэ і на фоне маштабнай эканамічнай разрухі. Сваімі вар'яцкімі заявамі Кадыраў не толькі не дапамагае босу, ​​але і ўзмацняе яго ізаляцыю, супрацьпастаўляючы Пуціна не толькі сілавікам, але і ўсяму расійскаму грамадству.

У выніку ў мяне складваецца канспіралагічная гіпотэза аб тым, што ФСБ укараніла ў акружэнне Кадырава нейкага агента, які стымулюе чачэнцаў на каскад згаданых пагроз: яны гуляюць супраць Пуціна і, узмацняючы антыкадыраўскія аргументы сілавікоў, падрываюць тым самым падмурак пад самім чачэнскім кіраўніцтвам

Да чаго вядзе гэтая гульня?

А.П .: Да самых сур'ёзных наступстваў. Горшае — гэта трэцяя чачэнская. Што тычыцца мяне, то я даўно казаў: суіснаванне рускага і чачэнскага этнасаў у адной дзяржаве немагчыма. Для мяне гэта стала ясна пасля забойства Паліткоўскай. Яна была святая: тое, што яна рабіла для чачэнцаў — гэта неверагодна. Аднак менавіта чачэнцы яе забілі. Пра гэта ведала ўсе чачэнскае грамадства, і гэта не перашкаджала яму хаваць злачынцаў, якія доўгі час пражывалі на тэрыторыі рэспублікі. Пасля таго, што мы рабілі там на працягу некалькіх стагоддзяў, яны ненавідзяць усіх рускіх. Пра гэта нас папярэджваў яшчэ Леў Мікалаевіч Талстой у 17-ым раздзеле “Хаджы-Мурата”. Яны не збіраюцца разбірацца ў нашых адценнях. Мы для іх усё аднолькавыя — Паліткоўская, Нямцоў. Пуцін. Проста Пуцін сёння для іх карысны гяўр (заўв. рэд .: гяўры — пагардлівая назва усіх іншаверцаў якія вызнаюць іслам).

У гэтай сітуацыі магчымы два варыянты: альбо новая вайна супраць чачэнцаў, якая можа выліцца ў спробу генацыду гэтага шматпакутнага народа, альбо — поўнае аддзяленне Чачні ад Расіі і афармленне яе ў якасці незалежнага дзяржаўнага ўтварэння. Я настойваю на другім варыянце. Цяперашняе ж становішча ганебна для зняважанай Кадыравым Расіі, а таксама смяротна небяспечна для самой Чачні, над якой у любы час можа навіснуць дамоклаў меч чарговага "аднаўлення канстытуцыйнага парадку".

Жадаючы трэцяй чачэнскай, атрымліваецца, што адна з крамлёўскіх вежаўжадае зрушыць Пуціна, праўда?

А.П .: Калі ён будзе працягваць прыкрываць Кадырава, так. Яны з самага пачатку былі супернікамі цяперашняга расійска-чачэнскага статус-кво. Пакуль Пуцін быў дастаткова моцны — пры нафтавых грошах і ў промнях грамадскай славы, — сілавое асяроддзе гатова было гэта трываць. Зараз, калі пазіцыі Пуціна рэзка саслаблі, яны гатовыя ахвяраваць ім дзеля закрыцця праекта "Кадыраў".

З Вашых слоў вынікае, што крамлёўскі маналіт распаўся на смяротнаварагуючыягрупоўкі, калі выжыванне адной азначае падзенне ў бездань іншай. Хіба непрывядзе гэтая варожасць да краху ўсяго цяпер дзеючага рэжыму?

А.П .: Не абавязкова. Сілавікі і сіслібы цалкам могуць дамовіцца аб змене брэнда, ахвяраваўшы ўжо непатрэбным гяўрам.

Паводле: newsader.com