Палітолаг: Серыя тэрактаў у Расіі ўкладваецца ў схему адзінага ворага вельмі дрэнна

Увечары 23 чэрвеня ў Дэрбенце (Дагестан, РФ) невядомыя абстралялі з аўтаматычнай зброі сінагогу і царкву. Расійскі палітолаг Аляксандр Баўнаў аналізуе перадумовы тэракту. «У тым, што адбываецца на Каўказе, бачны чарговы эпізод страты рэжымам кантролю ў розных кропках», — лічыць ён.

Аляксандр Баўнаў: «Адзін тэракт у Крокусе прапаганда магла паспрабаваць нацягнуць на Амерыку праз Украіну, яна гэтым і займалася. Але серыя тэрактаў — з захопам ісламістамі закладнікаў у шыза і зараз забойствам святара, нападамі на царкву і сінагогу, класічным для Каўказа нападам на сілавікоў і перастрэлкай у гарадах у духу 90-х і ранніх 2000-х, калі ніякай украінскай вайны не было, а адносіны з Захадам былі добрымі, укладваецца ў схему адзінага ворага вельмі дрэнна. 

Вядома, з логікай не абавязкова цырымоніцца. Літаральна ўчора ў чарговую гадавіну пачатку Вялікай Айчыннай вайны грамадзянам Расіі паведамілі, што 22 чэрвеня 1941 гады на іх, і выключна на іх (а не на тых жа ўкраінцаў, напрыклад) напаў калектыўны Захад,. У параўнанні з Гітлерам запісаць за Украінай і Амерыкай ігілаўцаў не такі ўжо смяротны нумар.

Замкнёнае кола Пуціна. Прэзідэнцтва, тэракт, вайна

Прапаганда ў такіх выпадках звяртаецца да стварэння службы адзінага ворага. Ёсць наогул вораг, ён адзін, а ўжо ў якім абліччы ён выступае — гэта ўсё яго маніфестацыі, розныя праявы. Так рабілі і іншыя дыктатуры. Рознымі праявамі адзінага ворага ў свеце Франсіска Франка былі лібералы, камуністы, масоны, бальшавікі, брытанскія лейбарысты, баскскія тэрарысты, еўрапейскія ўрады, каталонскія нацыяналісты, уласная апазіцыя. Паміж усімі імі ў рэальнасці было мала агульнага, але ў свеце прапаганды яны былі часткай адзінай антыіспанскай змовы, але ўсе былі пазначаныя як варыянты адзінага ворага.

Як ні дзіўна, служба адзінага ворага працуе. На пытанні аб тэракце ў канцэртнай зале многія ў Маскве паціскалі плячыма і выдавалі абагульненае «на вайне як на вайне». Ну зразумела ж, што раз ідзе вайна, то ўсё, што падобна на вайну, гэта значыць усё, дзе ёсць стральба, выбухі і загінуўшыя, тая самая вайна і ёсць.

Калі тут выяўляецца сувязь з захадам, то яна вось якая.

Сувязі, відаць: былі абарваныя, а давер страчаны настолькі, што непублічныя і публічныя заходнія сігналы аб падрыхтоўцы тэракту ў Маскве былі ўспрынятыя як спроба запалохаць і ўнесці хаос напярэдадні прэзідэнцкіх выбараў. Ну і ўвогуле складана сабе ўявіць у сучаснай Расіі дзеянне, заснаванае на інфармацыі перададзенай з Захаду, ён жа частка «адзінага ворага». Горш таго, асобныя расійскія спікеры ў жаданні запомніцца начальству ніжэй за іншых падранай на грудзях кашуляй выступілі з высновай: хто папярэдзіў, той, значыць, ведаў загадзя, а значыць арганізаваў. Ну мы ж усё памятаем, што напад Германіі на Савецкі Саюз 22 чэрвеня арганізаваў які папярэдзіў аб ім (ды яшчэ і не ідэальна сапраўды) выведнік Зорге.

У тым, што адбываецца на Каўказе, бачны хутчэй, чарговы эпізод страты расійскім рэжымам кантролю ў розных кропках – нечаканыя для яго самога. Пры тым, што вайна быццам бы ўмацавала і кансалідавала рэжым. Самыя небяспечныя з гэтых эпізодаў - мяцеж Прыгожына, прапушчаны тэракт у Маскве і пагром аэрапорта ў Махачкале. І зноў Дагестан.

Вялікі тэракт у Маскве, захоп рэгіянальнага аэрапорта, класічныя, у духу 90-х і ранніх 2000-х напады на сілавікоў, установы і сімвалічна важныя аб'екты на Каўказе не абрынуць рэжым. Але благую цыклічнасць, вяртанне да чагосьці, ад чаго, здавалася, даўно сышлі, немагчыма не заўважыць.

Галоўная прычына, відаць, адна. Хоць ваенныя практыкі ствараюць уражанне дзяржаўнага каркаса, які ўмацаваўся, умацавання сігнальных і выканальніцкіх ланцужкоў, у рэчаіснасці можа адбывацца супрацьлеглае. Разбурана і радыкальна перакошана ў многіх месцах сістэма кіравання мірнага часу, якая складвалася дзесяцігоддзямі. Аднак абрынуўшы мірную кіраўнічую рэальнасць на адных участках, цяжка ўтрымліваць яе на іншых, яна і там пасыплецца. Адсюль канцэнтрацыя небывалых ці забытых падзей. Сіл тым, хто ад гэтага нявінна пацярпеў і пакутуе прама зараз».

Нагадаем, увечары 23 чэрвеня ў Дэрбенце (Дагестан, РФ) невядомыя абстралялі з аўтаматычнай зброі сінагогу і царкву. На дадзены момант вядома пра 17 загінулых. У выніку нападу таксама загінуў настаяцель хрысціянскага храма ў Дэрбенце айцец Мікалай. Яму перарэзалі горла. У рэгіёне ўведзены рэжым контртэрарыстычнай аперацыі, а следчы камітэт кваліфікаваў тое, што адбылося, як тэракт. 

Ніякіх патрабаванняў публічна тыя, хто нападаў, не вылучалі. Муфтый Дагестана Ахмад Абдулаеў заявіў, што напады ў дні царкоўных служэнняў мелі месца і раней у іншых храмах Каўказа. «Радыкалы хочуць усімі сіламі сутыкнуць нас ілбамі і спаліць міжканфесійныя масты. Але ім гэтага не ўдасца», — заявіў Ахмад Абдулаеў.

Аналітыкі Інстытута вывучэння вайны таксама падкрэсліваюць, што расійскія ўлады з сакавіка 2024 года спрабавалі правесці «млявую» антытэрарыстычную аперацыю на Паўночным Каўказе з мэтай барацьбы з узрастаючым уплывам Ісламскай дзяржавы і структур Вілаят Каўказ. Аднак намаганні і рэакцыя ўладаў РФ пасля атакі на Крокус Сіці Хол замест гэтага была сканцэнтравана на беспадстаўным абвінавачанні Украіны і NATO ў нападзе.