Спецаперацыі крочаць па планеце. Чаму Турцыя ўварвалася ў Паўночны Ірак?

18 красавіка войскі Турцыі ў рамках аперацыі «Кіпцюр-Замок» пры падтрымцы артылерыі і авіяцыі ўварваліся ў Паўночны Ірак (Іракскі Курдыстан)

Такое адбываецца не ў першыню. Хіба што не ў такіх маштабах. А пачалося ўсё ў 1984-м, калі сепаратысты з «Рабочай Партыі Курдыстана» пачалі партызаніць у курдскіх раёнах Турцыі. Часцяком іх цэллю былі ваенныя базы на поўначы Ірака. Рэагуючы на ​​атакі, туркі неаднаразова праводзілі аперацыі на іракскай тэрыторыі. Чарговай фазай стала аперацыя «Кіпцюр-Замок», якая распачалася раніцай 18 красавіка.
У гэты дзень турэцкія самалёты нанеслі ўдары па тунэлях, бункерах, хованках, пячорах і складах «Працоўнай партыі Курдыстана». Затым у раён пачалі заходзіць турэцкія вайсковыя часткі. Як паведамляюць з Анкары, задача аперацыі турэцкай арміі на поўначы Ірака заключаецца ў тым, каб поўнасцю ачысціць прыгранічную зону ў 375 км працягласцю і 40 км глыбінёй. Вызначаны і магчымыя тэрытарыяльныя межы аперацыі — выхад на мяжу Сінджар-Масул.
У прынцыпе, пакуль інфармацыя аб тым, што робіцца на турэцка-ірацкай мяжы, гэтым практычна вычэрпваецца. Аднак чутак, спекуляцый і каментароў ужо хапае. Варта ўлічваць, што Масул — цэнтр нафтаноснага раёна Паўночнага Ірака, на які даўно паклалі вока многія нафтавыя кампаніі, што маюць свае лобі ў апаратах шматлікіх дзяржаў.
Адно з асноўных пытанняў: якой будзе рэакцыя геапалітычных гульцоў на тэрытарыяльныя прэтэнзіі Анкары? Ды яшчэ на фоне цяперашняга неверагоднага буму коштаў на нафту. Тым больш, калі гэтыя прэтэнзіі будуць канцэптуальна аформлены ў неа-асманскі праект, з якім носіцца Эрдаган.
Так ці інакш, гэта яшчэ адзін знак таго, што старыя правілы больш не дзейнічаюць, і карыстаючыся сітуацыяй можна забраць тое, што дрэнна ляжыць, ці паспрабаваць вярнуць тое, што, як лічыцца, было несправядліва забрана. Для даведкі: усяго ў свеце сёння налічваецца каля 180 рэгіёнаў са спрэчным статусам, а значыць ёсць шырокая прастора для «спецыяльных ваенных аперацый». Тым больш, што зараз ніхто не акцэнтуе ўвагі на дэманстратыўным парушэнні Турцыяй суверэнітэту Ірака.
Варта звярнуць увагу на момант, які быў выбраны для пачатку аперацыі. На фоне таго, што адбываецца ва Украіне, Эрдагана, здаецца, не асудзіць ніхто. У тым ліку, Крэмль, якому важна захаваць мір у Нагорным Карабаху, дзе Азербайджан, за якім стаіць Анкара, паслядоўна намагаецца інтэграваць увесь край.
Зрэшты, ва ўкраінскіх тэлеграм-каналах гучаць меркаванні, што з-за сітуацыі ў Паўночным Курдыстане ўкраінская тэма адыдзе ў сусветных медыя на другі план.
Цяпер многае будзе залежаць ад ходу аперацыі «Кіпцюр-Замок», адну з мэт якой спікер у турэцкім МЗС сфармуляваў вельмі амбіцыйна. «Мы не спынімся, пакуль не заб'ем усіх тэрарыстаў». З улікам таго, што наўрад хтосьці з курдскага насельніцтва гэтай часткі Ірака падтрымлівае Турцыю, «тэрарыстаў» і патэнцыйных ахвяр можа быць вельмі шмат. Адпаведна ўзровень супраціву курдаў таксама будзе не слабым.