Людзей няма! Бо стабільнасць, якую пабудавалі сабе ўлады, толькі ім і падыходзіць

Аказалася, што беларускі экспарт у Расію рос не таму, што беларускія ўлады былі такія разумныя. А таму, што канкурэнты былі трошкі павольныя, піша аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі».

Буду зноў пра сумнае і нават не стану прасіць за гэта прабачэння. Таму што як табе казаў: у сумным цяпер адбываецца самае цікавае? Казаў жа? Асабліва, калі не даваць сябе падмануць спрытам рук і статыстычнымі ілюзіямі.

Вось сёй-той два дні таму вызірнуў са свету статыстычных ілюзій у рэальнасць. І яму там вельмі не спадабалася. Таму што ў свеце статыстычных ілюзій у яго ж усё добра. Стабільна. Усё працуе. Эканамічны рост расце, вытворчасць вырабляецца, планы плануюцца. Ураджай нават яшчэ не пасадзілі, а ён ужо каласіцца.

Але калі паглядзець узброеным поглядам, не адцягваючыся на статыстычныя манеўры, то, аказваецца, усё наадварот. Аказваецца, беларускія заводы моцна не дакладваюць свайго экспарту ў Расію. Таму што беларускім заводам было вельмі добра на расійскім рынку, пакуль беларускім заводам ніхто не перашкаджаў. Калі заходнія канкурэнты ўжо сышлі, а іншыя яшчэ пакуль не прыйшлі.

А потым канкурэнты, асабліва кітайскія, апамяталіся. І сёй-той выявіў, што "беларуская прадукцыя саступае аналагам як па цане, так і па якасці". І раптам гэтаму здзівіўся. 

Хоць чаму там здзіўляцца, я не разумею. Як ім не саступаць, калі беларускае імпартазамяшчэнне мінімум на 20 адсоткаў складаецца з дэталяў, якія былі зробленыя ў Кітаі? А копія заўсёды горшая за непаўторны арыгінал.

Увогуле, аказалася, што беларускі экспарт у Расію рос не таму, што беларускія ўлады былі такія разумныя. А таму, што канкурэнты былі трошкі павольныя. І цяпер сёй-той здзіўляецца, як так атрымалася, што «мы губляем расійскі рынак». Таму што жыццё ў свеце статыстычных ілюзій яго да гэтага, вядома, не падрыхтавала.

А між іншым, 90 адсоткаў таго, што вырабляюць беларускія заводы, яны цяпер прадаюць у Расію. І калі страціць расійскі рынак, то іншых рынкаў яны сабе ўжо не знойдуць. А як сёй-той нечакана для сябе заўважыў, што склады і так ужо «трашчаць ад гатовай прадукцыі». 

За мінулы год гэтай гатовай прадукцыі, якую няма каму прадаць, на складах стала на чвэрць больш, чым было.

Мінскі трактарны завод наогул зрабіў сабе запас трактароў на паўгода наперад. А склады ж таксама не гумовыя. І калі рост і далей будзе расці, як яму і запланавалі, то на гэтых складах хутка ўжо месца пустога не застанецца.

Хоць можа і застанецца. Таму што ўсё ідзе да таго, што расці гэты рост можа апынуцца няма каму. Хтосьці ж яшчэ выявіў, што яму ў краіне не хапае людзей. Раптоўна. (Ну, мабыць, гэта быў такі дзень раптоўных адкрыццяў). І не бескарысных айцішнікаў з лекарамі, а сапраўднага працоўнага класа. На МАЗе не хапае дзве з паловай тысячы чалавек, на трактарным больш за дзве тысячы. А ў апрацоўчай прамысловасці 23 тысяч вакансій на рабочыя спецыяльнасці.

А ўзяць гэтых людзей няма дзе. Таму што стабільнасць, якую пабудавалі сабе беларускія ўлады, толькі ім і падыходзіць. І ўсё, што сёй-той змог прыдумаць, дык гэта прыцягнуць назад на заводы «некалькі тысяч патрыятычна настроеных пенсіянераў».

Гэта значыць, атрымліваецца, што росквіт і эканамічная стабільнасць залежаць ад таго, ці знойдуць улады сабе патрыятычных пенсіянераў. А акрамя пенсіянераў росквіту, атрымліваецца, няма на што спадзявацца. Таму што пад кіраўніцтвам аднаго пенсіянера ўсё астатняе беларуская стабільнасць ужо растраціла.