«Нас было занадта мала, каб змяніць Лукашэнку, але занадта шмат, каб надоўга спалохаць яго»

У гадавіну Плошчы-2010 падводзім несуцяшальныя вынікі, якія гукаюцца да гэтага часу.

Чым больш праходзіць часу з тых падзей, тым больш востра разумееш, наколькі гэтая плошча паўплывала на наша сённяшняе жыццё, змяніла нас і ўсё навокал. Нажаль, у гэтай гісторыі няма пераможцаў. Прайгралі ўсе. Сотні затрыманых, збітых, рэальныя тэрміны, здрада...
Чым Плошча-2010 павярнулася для тых, хто выйшаў 19 снежня? Болем і расчараваннем. Бяссіллем ад немагчымасці нешта змяніць, жахам і страхам ад таго, на што гатовая ўлада, абараняючы сябе. А яшчэ стратай веры ва ўласныя сілы.
Не прайшла яна дарма і для тых, хто не выйшаў, пасяліўшы упэўненасць, што ўжо зьмяніць нічога немагчыма.
А чым гэтая Плошча стала для апазіцыі? Не, не толькі крымінальнымі справамі, турмой, эміграцыяй. Некаторыя да гэтага часу не падаюць адзін аднаму руку. Варта раптам з'явіцца на адным фота з кім-небудзь з палітыкаў — і цябе адразу ж закідалі ў сацсетках спасылкамі з яго 9-гадовага мінулага. Мы можам не памятаць, што было на мінулым тыдні, але выдатна ў дэталях памятаем, хто, што і як павёў сябе тады. Ці трэба казаць, наколькі згуртаваней і мацней зрабіла гэта нашу апазіцыю?
Ну а чым павярнулася яна для ўлады? Не толькі іміджавымі выдаткамі, адкінуўшыся краіну на задворкі, і стратай абяцаных Еўропай грошай (мала ўжо хто памятае, што перад выбарамі 2010 года ЕС абяцаў выдзеліць Беларусі крэдыт у $ 3 млрд у выпадку правядзення сумленнай выбарчай кампаніі).
Сённяшнія інтэграцыйныя ігрышчы — гэта ж таксама вынік той Плошчы, якая падарвала давер да беларускай улады ў цывілізаваным свеце. Цяпер вось даводзіцца адлюстроўваць задавальненне ад працэсу зліцця з саюзнікам, спрабуючы хаця б прыняць найменш бязбольную позу.
А чым павярнулася Плошча 2010-га для Лукашэнкі асабіста? Страхам, што і яго знаходжанне ва ўладзе можа быць не вечна. Так, нас было занадта мала, каб змяніць Лукашэнку, але занадта шмат, каб надоўга спалохаць яго.
Тады, гледзячы на ​​шматтысячны натоўп, ён так і не змог утаймаваць свае нервы — і аддаў загад. Але калі ўціхамірыць і запалохаць ён яшчэ тады змог, то вярнуць народную любоў, якая калісьці ўзнесла яго на пасаду, ужо не. Аказваецца, ёсць рэчы, якія нават ён даўно не ў стане кантраляваць, і, трэба меркаваць, жыць з гэтым вельмі некамфортна.
Так, у гэтай гісторыі няма пераможцаў. Але ўсё ж Плошча-2010 не была марнай. Мы паказалі, што ў нас маецца і пачуццё ўласнай годнасці, і салідарнасць, што мы можам, калі трэба, пераадолець свой страх і гатовыя падаць голас і нават прымусіць яго пачуць. А гэта не так і мала.
Гэта тое, што дае надзею і будзе з намі, калі мы сапраўды вырашым нешта змяніць.
Паводле gazetaby.com