«Ні ў якім разе не ідзіце працаваць у паліклініку!» Беларускі лекар распавёў, чаму звольніўся

Праблема з медыцынскім персаналам у Беларусі хранічная і пакуль не вырашальная. Наўрад ці нешта палепшыцца, пакуль не зменіцца існуючая цяпер сістэма аховы здароўя. Адзін з лекараў, які працаваў у Мінску і з'ехаў з краіны, даслаў у «Белыя халаты» ліст, у якім распавёў чаму ён звольніўся. 

Я — лекар з больш чым 10-гадовым стажам. У 2020-м годзе выходзіў на акцыі пратэсту і быў звольнены як «нядобранадзейны». Доўга спрабаваў уладкавацца на працу па спецыяльнасці. Атрымалася толькі ў 2023-м-у паліклініку.

Хачу сказаць будучым калегам з меду: ніколі, ні за што, ні пад якімі падставамі не ідзіце працаваць у беларускую паліклініку! Растлумачу. Вы там не лечыце, часам дапамагаеце, але большую частку часу займаецеся абсалютна бессэнсоўнай пісанінай. У вас няма часу на агляд пацыента, на збор анамнезу. Галоўная ваша задача — генерацыя сотняў паперак для бясконцых праверак.

Вось адзін з прыкладаў: я праводжу апытанне пацыента. Для гэтага раздрукоўваю анкету і запаўняю яе ўручную. Гэты ліст перадаецца ў іншы кабінет, дзе стаіць камп'ютар, падлучаны да сеткі Міністэрства аховы здароўя. Там даныя перадрукоўваюць у электронныя табліцы, а паперу, якую я запаўняў, выкідаюць (і так 20-30 лістоў толькі з аднаго аддзялення). Далей сядаем і пішам ад рукі ліст дыспансерызацыі, і зноў асобна ўзяты чалавек ўводзіць яго ў базу даных. Пішам патранажныя наведванні і, вядома, зноў усё паўтараецца — гэтую інфармацыю зноў асобна ўводзяць у сістэму.

Але гэта не ўсё. Да нас звяртаецца міліцыя: «Калі ласка, абследуйце жыллёвыя ўмовы ў такой-та неспрыяльнай сям'і-кватэры». Гэта таксама мора марна выдаткаванага часу і сіл, прычым часам — небяспечная справа. Я лекар ці наглядчык? У каго з нас з міліцыянтам пісталецік на баку вісіць? Я вучыўся лячыць або самаабароне? І зноў па кожнай такой «просьбе» (ад якой, на самай справе, нельга адмовіцца) трэба скласці чарговую справаздачу. І гэта працягвае пладзіць паперы, паперы, паперы.

Візіты на дом — гэта вар“ятня. Я ў соты раз, прыходзячы на выклік, паўтараю: пры тэмпературы трэба піць парацэтамол і больш вадкасці. Іншыя выклікі: «У мяне нага баліць», мяне муціць», «не вельмі добра сябе адчуваю» ... Для чаго ўсе гэтыя людзі мяне выклікалі? Адказ: для таго, каб я ім выпісаў бальнічны. Майце хоць бы сумленне і прыйдзіце на прыём!

Адміністрацыйны аспект. Кожны тыдзень у n дзень у m гадзін паліклініка вымірае. Усе ў актавай зале слухаюць «лекцыі», «рэкамендацыі» і павучанні: адно і тое ж ад адных і тых жа. Хто разумнейшы — займаюць месцы за калонамі, там спаць зручней. Sapienti sat: у снежні нейкі пракурор нам распавядаў, чаму лекарам нельга шакаладкі ад пацыентаў прымаць. Паліклініка была пустая, а ў калідоры было кепска чалавеку. Гэта нармальна?

Працаваў без медсястры. Прызначаю аналізы, ЭКГ пацыенту на хаце (ляжачы, онка, узрост...) і сам жа іду іх браць да 8-9 раніцы. Потым нясу іх у паліклініку, следам — хаджу па выкліках. З 15:00 саджуся на прыём да 20:00, а следам можа яшчэ куча іншай працы наваліцца. І гэта — на адну стаўку. Заўсёды добра ставіўся да пацыентаў, бо ўпэўнены: мой стан ні ў якім разе не павінен на іх адбівацца. Але трыгералі фразы: «Вы мне павінныя!» ці «я вам плачу падаткі!» Вось тут часам не вытрымліваў і зрываўся. За што атрымліваў скаргі і перыядычна пазбаўляўся прэміі.

Урэшце цярпенне лопнула. У пачатку мінулага года мяне выклікалі ў адміністрацыю і сказалі, што я абавязаны ўступіць у прафсаюз і ў «Белую Русь», калі хачу працаваць далей. Гэтае пытанне, з іх слоў, «не абмяркоўваецца». Я сказаў, што гэта ў іх свеце не абмяркоўваецца, а для мяне — вельмі нават дыскутабельна. Звольніўся, ок, лепш я ў Польшчы буду санітарам працаваць.