Пётр Кузняцоў: Працэсы, што пачаліся ў 2020 годзе, незваротныя

У гадавіну пратэстаў аналітык падсумоўвае вынікі.

Сёння ў тон кідаць погляды назад, азірацца на мінулы год, успамінаць і ацэньваць.
У мяне таксама ў галаве склалася шмат усялякіх лагічных ланцужкоў, якія хацелася напісаць ці сказаць, але па выніку разважанняў мне жудасна захацелася карціну спрасціць. Таму што менавіта ў спрошчаным выглядзе яна будзе максімальна зразумелай і нагляднай.
Хто чытае мяне даўно і паслядоўна, ведае мой погляд не тое, што адбываецца. Яшчэ мінулай восенню, калі пратэсты былі велізарнымі, я казаў пра тое, што на дадзеным этапе ўладу яны не знясуць, таму што сістэма перажыла першы шок, аднак сітуацыя ў цэлым зменіцца на працягу 1,5 - 2 гадоў з моманту пачатку пратэстаў. Гэты тэрмін, плюс-мінус, па-мойму, ад пачатку трэба было закладваць на тое, што гэты час трэба сістэме, каб дабіць сябе шэрагам памылак і неэфектыўных дзеянняў, якія немінучыя ў рэжыме пастаяннай звышмабілізацыі.
Гісторыя гэтых самастрэлаў пачынаецца яшчэ з пандэміі: каронавірус і рэакцыя на яго, арышты кандыдатаў у прэзідэнты і зачыстка выбараў, беззаконне і гвалт, прававы дэфолт, пасадка самалёта Rynair, цяпер яшчэ і крызіс на мяжы — працяг будзе, тут ніякіх сумневаў няма і быць не можа.
Драма сітуацыі ў тым, што калі б яны не пачалі страляць сабе па нагах самі ў перыяд пандэміі і потым — пасадкамі кандыдатаў, то выбары, хутчэй за ўсё, прайшлі б ціха.
Калі б адразу пасля выбараў яны абгарадзілі свае Дразды танкамі і проста пасядзелі б тыдзень унутры, а не «сінім азадкам краіну ратавалі», то беларусы бы, хутчэй за ўсё, проста разышліся б па хатах і працягнулі жыць, як жывуць.
Калі б яны не разгарнулі хвалю рэпрэсій у лепшых традыцыях Сталіна, гэта не пагоршыла б бізнес-клімат, але каб не было хвалі ад'езду «багаценькіх», не прывяло б да адтоку грошай з банкаўскай сістэмы і калапсу даверу да дзяржаўных інстытутаў.
Калі б не пасадзілі самалёт, не было б сектаральных санкцый — Еўропа да таго часу ўвяла меры чыста сімвалічныя, слабейшыя, чым былі пасля 2010 года.
Калі б не справакавалі прымежны крызіс ... Ну, на гэта ж таксама будзе адказ, мы ўсё гэта цудоўна разумеем.
Працэсы, што пачаліся ў 2020 годзе, незваротныя — сёння гэта бачыцца такім жа фактам, як і закатаць у асфальт грамадзянскую супольнасць. Проста ўсяму свой час — сёння адбываецца адно, а заўтра другое.
На першым этапе грамадства не перамагло, галоўным чынам, таму, што захавала маналітнасць бюджэтная вертыкаль і сілавыя структуры. Аднак для захавання гэтай маналітнасці патрэбныя, па-першае, грошы (бязмежныя), па-другое, разуменне таго, што перамога ўсё роўна будзе за гэтым бокам.
Сённяшні лад дзеянняў вядзе да ўсё большага пагаршэння міжнароднага ўжо стану (пры вельмі негатыўным унутраным), з патэнцыйнай эканамічнай блакадай. У выніку якой не стане ні грошай, ні ўпэўненасці ў перамозе. А вось новыя пагрозы, такія, як страйк рабочых — дададуцца.
Зусім нядаўна ў навінах быў адзін выпадак. Дзесьці ў Падмаскоўі жыў ды быў мужык, у якога быў шыкоўны асабняк, поўны нелегальнай зброі. Да яго прыйшлі нейкія там сілавікі, і мужык зразумеў, што адбываецца нешта не тое. У яго, на самай справе, быў выбар і шмат варыянтаў. Ну, зброя — артыкул не расстрэльны. Маглі умоўны даць, або адседзець зусім не пажыццёвае ... То бок, можна было ў любым выпадку яшчэ жыць. Але мужык вырашыў, што такое жыццё — не пра яго і даў сілавікам сапраўдны бой, балазе боекамплект у яго быў яшчэ той.
Скончылася ўсё нашмат горш, чым пачыналася. Яму туды, прадказальна, далі залп з гранатамёта і дзядзька загінуў на пажары.
Вось сённяшняя сітуацыя ў Беларусі, па-мойму, вельмі пераклікаецца з гэтым выпадкам. Маючы галоўным слабым месцам эканоміку, ісці на татальны канфлікт з усім светам (ужо нават Ірак фактычна неба зачыніў) — гэта вось прыкладна як сілавікам са сваёй хаты бой даваць. Нешта накшталт разумення, што гульня набліжаецца да завяршэння, але цягацца па судах — неахвота і лепш ужо скончыць пытанне максімальна шумна і з шкодай для іншых.
Так што ўсё ідзе сваім парадкам. Гісторыя — наогул такая штука ... Яна заўсёды ідзе сваёй чаргой.